 |
L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
|
| Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant |
| Auteur |
Message |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
 Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:28 pm Sujet du message: [LAT] Liber Virtutum - Pars principalis |
 |
|
| Citation: | 
Liber Virtutum
|
_________________
Dernière édition par Kalixtus le Mar Sep 19, 2023 6:46 pm; édité 1 fois |
|
| Revenir en haut de page |
|
 |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:30 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: | 
Caput III
infantia eius in Nazareth
Sic Christus in pago Nazareth, ubi a fabro lignario Iosepho patre suo atque a Maria matre sua educatus est, pueritiam gessit
Christus optimus amoreque plenus puer fuit atque ab omnibus accolis amabatur. Mulier, omnibus benevolentia praestans, praeterea parvo horto coniuges donavit. Sic, cum Iosephus in proximam silvam lignatum iret, Maria olera colebat. Hic saluber cibus in Christo, qui in tota pueritia puero tam parvo summam gratiam ostendit, miracula agere visus est. Verba sua velut Domini erant atque, cum loqueretur, omnes cum cura audiebant, nolentes eum interpellare.
Atque Maria, qui olera colere persequebatur, paulo post potuit pratu, ubi aliquae oves placide pasci nequibant, emere.
Rationem habere cum his lenibus animalibus Christum iuvabat. Cum reliqui ex eo quaererent ob quam causam id ageret, opere arduo postulato, is respondebat: “Deus homines arduo opere donavit ut cotidie “Dei Filios” nomen mereamus. Is nobis superiores animalibus ac solos qui sermonis dono fruuntur esse concessit, quia soli qui possunt amare, ullo preamio dato, sumus. Hi arietes istaeque oves me iuvant non quia spero me aliquid pro hoc habiturum esse, sed quia ut nos sunt cum a Summo gignimur.”
Christus saepe patri ad truncos domum a mercato ferendos auxiliatus est atque ibi contemplatus est Iosephum eos tractare formareque. Olim Christus inquit: “Haec materia quam, ut res facias, aequas caedisque sicut, mundi imago est. Velut haec materia, mundus sicut nosmet eum efficimus fit, ergo nobis amore curaque formandus est. Homines res sunt atque his rebus volo Ecclesiam meam facere.”
Maria prandium, durum panem ac lacte ac maiem miscendo atque omnia in fictilibus coquendo, parabat.
Christus: “Hoc ferculum quod paras, hi cibi qui inter se miscent gentium imagines sunt, cum nobis inter se miscendum sit ad felicitatis odorem conficendum ac effundendum.”
Iosephus Mariaque virtutum principia puerum, qui eo loco summam intellegentiam ostendit, docuere. Is virtutem effundebat ac omnium pagi incolarum anima eorum exemplo concitavere.
Christus, praetera per agros desertaque loca ambulare, ut intra naturam staret, cum procreationis pulchritudinem miraretur, amabat. Procera gramina superebat ac super desertorum locorum arenae tumulos crepidis utebatur. Semitas superabat, in montes ascendebat atque mundum contemplatus est, cum concentum ac elementa eiusdem naturae miraretur. De huis totius pulchritudinis primis causis cogitabatne?
Sic pueritiam gessit atque, circumdatus a hominibus qui eum amabant, crevit.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:31 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput IV
iter in Iudaeam, primum praedicans
Virilitate consecuta, Christus, ut mundum percurreret atque ceteris auxiliaretur, parentes relinquere statuit. Domo profectus est maturibus notionibus de Aristotelis praeceptis Deique nuntio.
Parentibus salutatis, se in Iudaeam commisit. Praeruptos tramites atque flumina transivit, in montes ascendit, usque ad loca aequa discendit.
In itinere plurimis hominibus, saepe pannis obsitis, qui peregrinatione cogitationeque rationem ut Veritatem consequerentur quaerebant, occurrit. Ex quibus Christus cum multis locutus est, cum humanitate usuque eorum intus locupletaretur.
At etiam insolitos cerebrososque, anachoretas insanosque animadvertit. Breviter, plurimos errones, repudiatos ob eorum odium generis humanis, convicti ac vitae in civitate, vidit.
Sic cum his infelicibus humanibus rationem habere conatus est; explicans Aristotelis philosophiam atque Dei doctrinam iis locutus est.
“Aristoteles” inquit “nos docet sapienti viro partem civitatis vitae capiendam est. Amici, vosmet mirate. Felices num estis? Medio vacuo amissi? Sciatis homini sua natura cum similibus suis vivendum est.”
Hoc dicto, Christus verba sua, his, temperavit.
“At ne obliti simus omnes etiam naturam suam habere, omnes cum Deo ac natura rationem habere. Ne hoc obliviscatur ac intra vos subsidia ad cogitationem inveniantur, Deus vult vos posse aliquando in vacationem, a urbe remotos, ingredi ut tranquillitate precationibusque in quiete ac spiritus intentione rursus vos inveniatis.
Igitur, vacatio est ratio ab urbe recedendi ad melius eam mirandam atque aestimandam.
Eius persuasio tanta erat ut cuicumque ei occurrebat persuaderetur ac, cum locuti essent cum Christo, ad urbes revertebantur, gaudium ac deprehensionem inter cives efficientes.
Nam tempora ardua erant ac omnes Messiae adventum expectabant. Ita, iis diebus, plurimi domum revertere dicentes:
“Christus, servator noster, sicut in Aristotelis vaticinio dictum est, pervenit.”
At necesse erat Christum causa animi intentionis temporis decedere. Igitur, per deserta loca ambulans, se a ceteris segregavit. Spiritus vacatio quadriginta dies producta est. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:33 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput V
recessus in desertum et obvium habens creaturae sine nomine
Cum cupiditate se sternendi atque non amplius se movendi pervaderetur, Christus, aquam ex utri bibens ac locustas e rena edens, in loca desertis iam diu fessus ambulabat. Vis occulta videbatur ei dicere:
“Christe, Iosephi fili, consiste quia fessus es. Sis, potes sine aliis laboribus te vertere
ac domum reverti.”
Res sine nomine erat, qui plura milia annorum in obscuritate vixerat. Nolebat per Christum amoris Verbum Dei vulgaturum esse. Statuerat Christum depravare ut eum a iusto munere deterreret. Si arboris radices reciderentur, ullus fructus non daretur.
Christus pacatus respondit: “Tu, qui vis me in otio deerrare, e me abi; ego insistam quod mundus iis qui mature surgunt est!”
Tunc otii cupiditas evanescuit.
Postea, quod Christus dies cibo se abstinuerat, esuriens factus est. Venter ei dolebat atque cupiditas postrema cibaria quae in ex ovis cute sacco reliquerant edendi ei erat. Res sine nomine, praeditus summa rhetorica, ei dixit:
“Christe, Iosephi fili, saccum aperi, quod esuriens es. Hunc panem hancque carnem es. Postea locustas esse poteris.”
Christus pacatus respondit: “Tu, qui vis me in edaciditate deerrare, e me abi; saccum non aperiam quos mundus iis qui queunt fami obsistere est.”
Postea, cum Christus in pulchris desertis locis esset, fessus esuriensque erat atque membra ei dolebant. Subito ei, oculos in horizontem defigenti, oasis esse visa est. Parvus lacus viridibus fruticibus circumdatus erat. Remotissima erat, sed gaudii lacrimae videbantur huius rationem habere. Celeriter Christus virgines quae, nutae, in aquis se lavabant animadvertit. Rei sine nomine blanda vox ei dixit:
“Christe, Iosephui fili, ob quam causam dubitas te cum iis coniugere? Non audis illas pulchras puellas te vocantes? Ibi tibi sunt! Quae babae pulcherrimae sunt!
Christus pacatus respondit: “Vitii spiritus, qui vis me in libidinibus deerrare, abi. Via non devertam quia, sicut verum quod dix est, ea oasis ac illae puellae ab oculis meis evanescent.”
Nam, paulo post, oasis imago evanescuit at reliquit Christum mirantem modo loca deserta quae ad horizontem usque pertinebant atque a sole illuminabatur.
Sit, cum Christus ambulare coeperit, post se non mirans, subito ante se magnae urbis imaginem vidit. Quae urbs sumptuosa erat, turres moeniaque opulentiam domusque, auro gemmisque ornatas, quae videbantur sicut plurimae flammae fulgere, non celabant. Ex urbe tholus, superans cetera, eminebat. Urbis praefecti regia erat. Rei sine nomine submissa vox Christum vocavit:
“Illam pulchram urbem vide? De eius opulentia cogita! Sis, tuo ingenio, urbis praefectum factum esse potes. Cum, vero, quivisti ieiunium plurimos dies, obstistens etiam fatigationi cupiditatique; animi fortitudo tua magnopere sursum te ferre poterit!”
Christus pacatus respondit: “Male spiritus qui vis me in superbia, in invidia atque in avaritia deerrare, abi. Quibus peccatis obsistam quia qui iis cupiditatibus cedit parvus homunculus est.”
Res sine nomine clamavit: “Deus nos filios suos effecit quia rerum creatorum fortissimi sumus. Inter nos, ego dilectissimus sum, quia nostrum fortissimus sum. Solus intellexi fortem semper in imbecilliores domiavisset, sicut homines in vaccas, oves suesque dominant. Deus nos procreatione donavit ut mille corporis spiritusque voluptatibus quas meremus afficiamur. Modus Deum observandi melior quam scire procreationis voluptates magni facere num est?”
At Christus respondit: “Temptator, abi! Praesentia tua inter res creatas iniuria contra Deum est. Ego te non dilectissimum gnosco. Is te in obscuritatem relegavit quia luce abiveras. Tibi verbum reliquit modo ad hominum fidem probandam.
Ac addidit: “Deus nos filios suos effecit quia soli qui possent sine praemiis amare sumus. Tibi hoc nomen non dedit, res ignava, quia tibi cor non est atque animus tuus niger sicut carbo est. Profecto mundus, a Deo creatus, plurimas voluptates offert. Profecto nobis, scientibus eas magni facere iusto pondere, est Eum observandum. At haec voluptates degustandae non vorandae sunt. Modo virtus, sicut propheta Aristoteles nos docuit, permittit munde has humanas voluptates magni facere.”
Tandem conclusit: “Hoc quia peccatum perfectionem divinam delet. Multis voluptatibus plane indulgere a declinatione ex Dei amore stipatur, cum moderate divinae creationis delectationes degustare modo nostri creatoris amore faci potest. Nunc abi.”
Subito, res sine nomine, qui usque ad Christi latum repserat, evanescuit, eum solum ad desertorum locorum ianuas relinquens. Cupiditatis regionem quadriginta dies transierat. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:34 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput VI
primi discipuli
Tunc mundus in magno discrimine versabatur ac multi idolorum cultus erant. Pratearea, aliqui homines Aristotelis praecepta obliti erant atque fictorum deorum simulacra colebant. Alii, in potente Ecclesia collicti, dicebant se Aristotelem sequi, sed a nuntio abiverant aut prave intellegebant. Feliciter, adhuc qui recte sicut primus propheta noster docuerat vivebant.
Liberi, sciatis nec potens Ecclesia, de qua locutus sum, nec idolorum cultus multitudinis rerum divinarum siti congruebant. Ita, Iudaei peccatis vivebant atque oculos a Summo atque a rerum naturam ipsaque hominum mentes excidentibus se avertere.
Adhuc qui bona voluntate homines colligebant, sed plerique in corporis vi fornicationeque volutabantur. Haec voluptatum vita hominum studium nimis curae sui quam societati commercioque se adiungebat. Quarum perditarum animarum, multae voluere ad animorum rectorem, maximum regionis sacerdotem, primum inter pares, reverti, sed hic tacuit.
Homo tacitus erat atque paucis verbis omnibus interrogationibus respondebat: “Nolite timere, Aristotelem accipite.”
Christus, post in desertis locis certamen, ad humanitatem revertit atque bonum Aristotelis nuntium in pagorum foris praedicavit.
“Vos convertite!” inquiebat “Peccata vestra confitemini, quia vitium hominibus urbes expugnare videre Summum non iuvat!”
Plerique orationes audiebant. Quorum duo, opifex discipulusque, a verborum subtilitate mossi sunt. Titus atque Samos servus erant.
Ad Christum cum amico, Paulo agricola, adpropinquavimus. Ego iunior, fere infans, eram, sed locutus sum:
“Magister, verba tua iustissima sunt, de Aristotelis nuntio loquere!”
Tunc Christus, a iuvenis integritate mossus, respondit: “Tum me sequere. Officia, merces instrumentaque expectare poterunt. Cum, nunc, faciam ut Ecclesiam meam aedificetis: pacis instrumentum pulcherrimum quod mundus gnoscat est. Hoc sciatis, ut vos Aristotelis sapientiam atque Dei nuntium doceam, sed, ante hoc, vobis benignitas atque iacturae studium discendae erunt.
Omnes ad magnam basilicam quam sacerdotum primus incolebat gressi sumus. Hic ante conciulium quod eum somno excitare expectans obstupefactum palpebrarum laborumque omnes motus intuebantur artius dormiebat.
Christus, cum tribus comitibus, in conclave ingressus est ac dixit: “Empie homo, ob quam causam piorum necessitati studes ac eorum angori non respondis?”
Christus ad nos se vertit ac dixit: “Sciatis hunc virum imaginem vitii in templii corda insinuati esse. Amici, is est imago qui, in vestro corde Dei rerum creatarum, peccatum gnoscitur. Eum qui ne digitum minimum quidem movet atque indignus est qui rex sit intuemini. Piorum rex, quid facis? Nonne videas Ecclesiam infringi? Animarum qui e domu auxilium petunt vociferationes nonne audias?”
A Christi voce somno excitatus, maximus sacerdos, tacitus sed insipens vir, surrexi ac ait:
“Hic putat quis sit? Malum, si molestus non es, laetus non est! Tibi nonne sit sanctissimae sphaerae meae frangendae sunt?”
his dictis, Christus ad discipulos se vertit ac dixit: “vero, vobis dico melius audire quam sordos esse! Is modum transit, sicut Aristoteles denuntiat, saepe tacet, sed, cum a somno excitetur, nimis fabulatur. Nec virtutem nec temperantiam nec mediocritatis principium gnoscit.” |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:35 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput VII
qui defendebant duodecim Christos
Hem, amici mei, illum diem sempre meminero. Cum Basilicam reliquissemus, turmae otiosae quae inter se fortiter litigabat occurrimus. Conati sumus Christum retinere, sed ille aures nobis non patefecit atque stomachosae manui appropinquavit.
Subito illius certaminis causas intellexit; ante se ovis, a clamore qui ubique erat territa deerata erat. Sinistra qui idola colebant erant, eorum sacerdos, lungum cultrum tenens, ante omnes. Dextera homines, decepti ab idolorum cultu, qui minus aliis ab Aristotelis praeceptis abierant atque convenerunt ad censuram barbarae immolationis quae pro falsibus dis officiabantur faciendam. Omnes partes inter se vehementer vociferabantur.
Tunc Christus, placide, ad se animal territum, quod mansuete ei appropinquabat, appellavit. Christus ei blanditus est atque ei dixit suam viam persequi. Ovis abivit. At sacerdos paganus, Christo adiratus, cultro sublevato, contra eum processit. Eo temporis puncto Titus, Paulis egoque, paulo post novem ex iis qui a idolorum culto decepti erant se adiunxere nobis, nos interposuimis. Autem Christus processit atque solus sacerdotem obivit. Tum hic oculis in virum a Deo benedictum defixit, se vertit atque racitus abivit atque incertorum paganorum multitudo eum secuta est.
Igitur nos duodecim, qui Christum defendere volebamus, ab abctis obstupefacti, ad arcanum virum nos vertimus.
Aliquis nostrum, homo quem iam non cognoscebam, sed cui nomen Tanoti erat, ei dixit:
"Tu, cuius tranquillitas suavitas scelestum paganum vicere, quis es?”
Tum Christus ei respondit: Mihi nomen est Christo, Iosephi Mariaeque filius. Qui me cognoscit dicit me Messiam esse, quod Deum reliquosque homines amo.”
Tum nons clamavimus: “Vero nemo nostrum de hoc dubitat. Gratias Summo qui te nobis miserit agimus ita ut Eius verbum vitas nostras illuminet atque Aristotelis vaticinium definitum fiat.”
Tandem Christus respondit: "Vero vobis dico, maestius est tantos Dei filii ab Eius amore abire. Opus est eos ita ducere ut eorum errores acti corrigantur. Me sequetis atque Dei verbi apostoli fietis?"
Novem qui adhuc Christum non gmoscebant inter se intuiti sunt, globus inter gaudium curamque divisus videbatur. Ex Messia quaesivere quid ad se coum eo adiungendum iis agendum erat. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:35 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput VIII
duodecim apostoli
Liberi mei, Christus nobis locutus est atque nos illuminavit! Verba sua in memoria mea sculta manserunt.
"Amici mei " inquit " nolite peccare! Qui in amicizia non vivunt, sicut Aristoteles nos docuit, in Gaennae flammis ardebunt.
Qui peccati illecebrae cedunt atque virtutem nesciunt, hi in Locorum Infernorum dolorem solitudinemque interibunt.
Qui peccati blandae voci cedunt atque ab orationibus alliciuntur, in tenebras ducentur.
Tandem, qui Dei atque hominum amorem repellunt atque apud nimis sui amorem suum perfugium petunt, in Locorum Infernorum voragimen interibunt.
Igitur, fratres e sororesque, intenti sitis atque pervigilate! Quia nemo scit diem quo vaticinia facta erint. Nemo temporum finis diem horamque gnoscit.”
Intente quod dixit audivimus cum animo perciperemus illum diem ad vitas nostras maximi momenti futurum esse. Atque noves qui se interposuere ante tantam veritatem atque subtilitatem, ante talem virum riavere.
Christus rursus locutus est:
"Vos mihi congiungere vultis? Multum amorem in corde vestro haberetis atque me sequeritis, mihi dantes tempus vestrum quo melius poteritis. Cetera, si deligetis vos tradere ceteros secundum Ecclesiae viam ducere, opus est vos paratos ei priorem locum applicare esse. Tunc divitiis, negozio instrumentisque absitis, supremum vale familiare vestrae diciatis… semplicitatem eruditionemque potius quam divitia ornamento atque pulcherrimas gemmas malitis. Quia officium nostrum nos postulat divitiarum privatarum sacrificum ad omnium divitias, sed, inter Dei liberos ad sanctitatem accipiemini"
Atque adiunxit:
"Si famiglia vestra vos non intelligat, iis orate, quia Dei nuntio commoventur.
Si qui vos assumit vos destestetur, nolite ei irasci quia Dei nuntio commoveretur.
Si amici vestri vos coerceant, tunc vobiscum ita ferte portatateli con voi, ut etiam ii Dei nuntium invenire possint.
Iter longum tortuosumque erit, iniqua via, remotus horizon, difficilis ascensus, sed sol qui super nos fulget passus nostros ducet. Questiones, controversias, furores, animorum concitationes atque dubitationes habebimus, at amor atque amicitia nos iungent atque Deus nos sustinebit.
Si soli vivere velistis, soli disceptare, soli esse, soli gradi, tunc nemo vos impediat, per viam vestram ite atque in vobis amorem confugite.
At si aliquis vos percutiet atque cadetis nemo ad vobis succurrendos erit.
Si gregarim vivere vultis, in amicorum multudinisque amore, si panem cum amicis partiri, cum fratribus gradi vultis, tunc mecum venite.
Sic, si in itinere cadetis, frater si fermer concistat atque vobis auxiliabitur."
Ac nos, amici sui, audivimus atque cum Christo convenimus. Ab illo tempore, duodecim eum sequebamur. Sex mulieribus nomina Calandrae, Adonide, Helenae, Chireni, Opheliae Urianaeque. Sex viri erant Dagius, Thanos, Paulus, Nicolaus, Titus Samotque, servus vester. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:36 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput IX
Christos bonas nuntians
Ita Christus, per pagos iens, bonum nuntium multidinibis quae saepe se coniungerant tulit. Semper ita ab eius notionum iustitia atque verborum vi mossae ut Christi fama usque ad ultimas Galilaeae regiones diffusa esset atque magis magisque concurusus ad loca in quibis Christus loquebatur contenderent.
Saepe inquebat: "Deum amate sicut Is vos amat atque omnes societate cum reliquia vivite ut Aristoteles vos docuit " vel "Fidem habete Deum vos amare atque vosmet Deum amate."
Qui etiam dicebat: "Concordia vestra modos non hebeat! Amici mei, mementote Aristotelem in regione in qua aliorum gentium intolerantia erat vixisse, sed hodie sciatis omnes nationes dignae verecondia sunt, atque eorum gentes amicitia libertateque."
Tandem con concludebat: "Eodem modo ne amicitia concordiaque a inter sexos discidiis minuantur li, quia tam viri quam mulieres Dei liberi sunt, ergo aequi sunt.”
In itinere multis aegris morbosisque occurrebat, itaque mirifica videbamus: Christi tactus sufficiebat ad leprosos caecosve sanandos. Aegri rursus salubres atque nova spe referti erant cum is appropinquaret. Muti loqui incipiebant, surdi audire, caeci videre, paralytici gradi, atque omnes, laudantes gratiasque agentes toto pectore, Christo atque Summo benedicebant.
Olim, parvus viatorum globus noster homini qui in via a gravi dolore cruciabatur occurrit. Cui vim procedendi non erat. Iam dium non bibebat. Ita Christus ad sitentem se vertit ac dixit:
"Lux, Lux, lux in luce es. Fides te illuminat atque te servat!"
Aquam ad infelicis sitim restinguendam non habebamus at Christus dixit "Grave non est, modo manibus meis ei bibendum erit."
Itaque Christus genua flexit, manus sicut calicem coniunxit atque eas ad infelicis labra admovit. Tunc incredibile prodigium factum est: nam Christi manus aqua se impleverunt atque vir bibit.
Postea eum aluimus, eum umeris accepimus atque usque ad pago in quo vivebat tulimus.
Quod modo unum exemplum multitudinis mirificorum quae Christus agebat cum eum itineribus deduceremus est. Quae semper quam sincerior atque simplicior agebat itaque a potestate qua Deus eum donaverat capiebamur.
Ac cupidi amoris veritatisque procedebamus per iter nostrum, Messiam nostrum sequentes dum multas parabolas quae in memoria mea insident atque, amici mei, volo vobis tradere –si possum- nobis narrat.
Appropinquavimus Hierusalem ingentem incolsi frequentem urbem gentis divitis totiusque mundi civium. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:37 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput X
adventus Hierosolymis
Fulgente die hanc magnam pulchramque urbem pervenimus. Adhuc solem super caput splendentem videre possum, levem lucem quam oculi mei hodie difficulter vederent. Has memorias in alto animae loco servo.
Magnas ianuas transivimus ut ad mediam urbem nos committeremus, in magnum locum refertum negotiis pervenentes. Nam, hoc loco divitiae permutabantur; non solum fructus, olera, trunci, sed etiam vestis sicut calcei, bracae tegimena a mercatoribus venibant.
Quo loco clangor exsurdans erat. Itaque, cum Christus mediam fontem adiret atque vulgo loqueretur, omnes tacuere atque nihil praeter vox dulcis claraque auditum est.
"Mulieres virique Hierosolymitani" inquit "approprinquate atque Dei verbum audite. Is vult amorem suum cum vobis comunicare. Eum amate atque Eum gaudio explebitis, atque haec laetitia etiam vobis erit. Amore abitis atque Is hoc dolebit, atque hic dolor maximus cruciatus vester erit.”
Postea multitudo circum Christum convenit atque multi de eo quaerebant:
"Quis, advena, es, qui tam bene Dei amorem gnoscat?”
Christus iis respondit: "Christus Nazarenus, messia, dux atque numinis speculum sum, Deus mihi inest. Aristoteles propheta adventum meum ita nuntiavit ut viam sequendam ut in Summi amore vivamus ostendam.”
Sed aliques de verbis dubitabant, atque dixerunt: "Quomodo possumus scire verum dicasne an verba tua mel qui nos ab Eius vero nunzio deterreat sint?"
Tunc Christus respondit: "Etiam vosmet videtis, quod, me loquente, tacuistis atque omnes apud me convenisits! Ipsa corda vestra fidem qui verbis meis vescitur audite! Circa vos contemplamini! In hac multitudo circa me collecta, multi paralytici ad me audiendum surrexerunt, multi graviter aegri appropinquaverunt, ignari sanationis suae, multi seneces fessi novam iuventutem invenerunt. Hoc est quia Deus nos amat, atque iis qui me aiudiunt atque mihi fidem habent perchè Dio ci ama, e quelli che mi ascoltano ab Eo benedicitur."
Nunc omnes admirati erant atque vox Christi, ab Aristotele nuntiati, adventus celeriter per urbem se diffusit. Ergo, omnium quibus humanitas erat atque atque qui multo tempore idolorum cultu abiverunt negozia sua reliquerunt ut eum eo loco loqui audire possent.
Ita, post semihoram, viae viatoribus refertae erant atque gradi in mediam urbem admodum difficile erat, cum subirbium vacuum esset. Viator hora fecisset iter cui media aut diei horis minus frequentibus nocte pauco tempore opus fuerit. Atque vigiliae maximas difficultates ad quaestionem solvendam habuere.
Sed cetera sunt, liberi mei... utinam id vidissetis! Utinam tabernas exhauriri atque perturbationem factam esse vidissetis! Seditiosa iuventus vestra fecisset ut vos hunc virum qui ordinem vicit amaretis! Amici mei, cogitatione fingite universa negozia relicta? Urbem detentam? Administrationem retentam? |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:38 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput XI
creatio Ecclesiae cum Tito et ceteris apostolis
Atque cuncta urbs circa Christum, qui quam placide loquebatur, convenit.
"Intuemini Hierusalem urbem ab humanitatis defectione sua opprimi.
Communicationis societatisque virtutes amisistis, sed maxime omnium gravissimam: fraternitatem!
Quae urbs ob caritatis amorisque defectionem opprimitur! De pauperium cena cogitate; inter vos quisnam erronibus cibum paravit aut panem dedit?"
Ac populus, quem pudebat huius liberalitatis penuriae oculos demittebat. Eorum aliqua, cui nomen Natchiachiae erat, erga Messiam caput sustulit atque ei dixit:
"Magister, quid est nobis agendum ut in Dei amore vivamus?"
Ita Christus arridens ei respondit:
"Piis, qui Arsitotelis praecepta didicerunt atque viam quam vobis patefacio sequi volunt, vitae sodalicium constituendum est. Quae significationem habebit atque omnibus in virtute vivere sinet, si alius alium amicum habet. Ad vos ducendos, pater huius sodalicii ero, principia decernam atque posteri idem facient."
Postea Christus ad Titum, qui proximus erat, se vertit:
"Tite, amice mi, appropinqua. Tite, fortis validusque es. Mihi auxilari sodalicum promovere potes; vicarius eris. Tite, Titan es, ac te iuvante immensam Ecclesiam aedificabo!"
Atque ad reliquos apostolo, qui subirati offensique erant, se vertit:
"Vos intuemini, virtutis repentine obliviscimini atque invidi fitis! Ut piorum sodalitatis sitis, opus est vos puros incorruptosque esse. Nunc, video neminem tantam virtutem tueri posse. Igitur, fratres mei, vos ad Deum, qui bonus sit atque vobis peccatorum purgandorum ac viae quam vobis munio sequendae potestatem, vertite. Ergo nolite dolere, quia vos successores eritis, bonum nuntium omnibus gentibus feretis, cum Tito Ecclesiam instituere auxilemini. Ita vos piorum duces esse voco. Audientibus exemplum este, quia malus dux malam viam sequentibus munit. Vos episcopos creo. Vobis ovium salutis officium erit."
Tandem, Christus putavit plebem satis verbi eo die atque eam dispersit. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:39 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput XII
Centurio, confessio et baptisma
Cum multitudo se disperxisset atque locum vacuum fecisset, spatium Romani procuratoris qui urbem regebat costodibus. Tum, amici mei, maxime territus sum. Milites, vestiti rubri sanguinei, in eum locum undique irruperunt.
Nonnulla super moenibus comparuerunt atque alii ex edificiis exiverunt omnia ostia exitusque
Intercludentes. Deinde tribunus, cum robusto centurione, descendit praefecti domo.
Cum in medium pervenisset, tribunus constitit atque centurioni appropinquavit. Qui tum locutus est atque fera voce sua nobis clamavit: "Ego insumulo te, Christe, qui Messiam atque ducem esse dicis, urbi damnum afferra. Seditiosus, perniciosus turbator, chai vi res. Nunc te me sequi postulo!"
Nos, apostoli, formidone debilitabamur. Modo auram quae Romanorum saga agitabat audibamus. Christi responsione trepide perturbabamur. Dagius, qui mestissimus erat quia a Christu inter apostolos non deligitur terrebatur.
Tum Christus centurioni dixit: "Vero, infedelis, tibi dico non me te secutum esse, quia tu me sequeris!”
Ita tribunus iussit centurionem Iosuam comprehendere atque ferus ordinum ductor nobis placido gradu appropinquavit. Placide spirabam ad cor meum, quod temere palpitabat, placandum. Cum coram Cristo pervenisset, centuria graviter diuque oculos inspexit. Subito, cassidem detraxir atque, manibus Messiae tunicae limbum amplectens, genua flexit.
"Magister" tribuno stupente, eum imploravit, "vos sequi atque particeps huic fidelium communioni esse volo! Quid mihi faciendum est? Scio peccatorem esse ac malo domino servivisse, sed te imploro mihi dicere quo modo mihi ignosci possit?"
Tum Christus eum sustulit atque, sub oculis attonitorum Romanorum, haec verba dixit: "Peccator, tibi dico iam primum quod fidelibus agendum est fecisti: humilem esse atque peccata confiteri. Ita, si paenitentia sincera est, Deus tibi ignoscet."
Christus ad apostolos se vertit atque continuavit:
"Peccatis ab ovibus vestris acta ignoscitur si auribus vestris ea confitentur; si parati sunt ea espiare.”
Postea Christus fonti approprinquavit atque centurioni dixit: "Sempiterni gratia, culpas tuas luam, te in aqua, vitae fonte, renovando!"
Tunc Christus coniunctas manus in fontis salientes mersit. Centurionis corpus hac aqua perfudit, haec verba sussurrans: "Domine, accipe hunc virum peccatis luere, ut possit in fidelium comunione renascitur! Summi nomine. Amen."
Postea Christus nos singulos, apostolos, sibi appellavit atque nos in fontis aquam mersit, nos nova vita gignens. Nobis dixit: "Apostoli mei, viri mulieresque, Dei gratia peccatis vestris luimini. Ei ostendite hoc honore quem vobis offert dignos esse, quia Baptisma eo quicumque eius fondamenta prodit abrogari.”
Dies gravissimus, cuius numquam obliviscar, quia in memoria mea insidet fuit. Animi concitatio nostra cacumen attigit cum animadvertissemus omnes milites abivisse. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:40 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput XIII
Natchiatchia et matrimonium
Sane! Hic vir multorum miraculroum capax videbatur atque fides tam firma erat ut semper cum Summo colligatione videretur. Cum melius eum intellegere conaremur atque ex eo quaereremur, semper sine fine respondebat:
"Amici mei, Deus, cum Creator sit, in omnibus rebus, hominibus, arboribus, papilionibus, nubibus, venti impetibus et etiam cunctis reliquis vivit.”
Sed Christus, aliter quam nos, fere divinam perfectionem consequi videbatur; divinum esse tam fide percipiebat ut nullum prodigium ab eo fieri non posse videbatur.
Itaque, post arcanam Romanorum militum, qui, modo hodie intellego, haud dubie iverant auxilia appellatum, proectionem, Christus nos magnam splendideque ornatam domum, quae taberna erat atque nocturnum hospitium praebebat, duxit. Statuerat ibi usque ad posterum diem nos mansuros esse.
Hospitum filia, quam Christus agnovit, ad nos vini utre venit ut cum pane eum apponeret; Natchiachia, quae antea in multotudine ei loquebatur, erat.
Natchiachia vinum ex otre in Christi calicem effudit atque ex eo quaesivit: "Magister, doleo quia aliquid cor penitus torquet. Te doctrina tua sequi volo, sed virum cui nomen Hyonno est amo, eum amore puro splendenteque sicut adamas…quid de hoc dicit Aristoteles atque quid mihi faciendum est?”
Christos respondit: "Cum duo purum amorem communicant ac gignentes in animo habent gentem, Deus, matrimonii sacramento, sinit eos amore vivere. Qui sic purus amor, virtute actus, Deum qui amor sit celebrat atque amor quem homines communicant maximum donum quod Ei dare possint. Sed, sicut baptisma, matrimonium, per vitam officium est, Natchiachia, prudentia delectum, quia, cum Hyonnum nupseris, non iam ex eripere non poteris."
Quae verba magnopere eos qui aderant obstupefecit, quia eo tempore infidelitas crebra erat... Natchiachia rursus locutus est:
"At, magister, tam firmi erimus ut hanc selectionem servemus atque sine peccatis vivamus?"
Tum Christus respondit:
"Scias dubitare hominibus ingenitum esse atque amorem Dei ceterisque sicut omnia in vita semper periclitari. Sed ad rectam vita hominibus nitendum est atque homo in itinere suo precationem auxilium invenire potest. Nam precatio ratio qua amorem in necessitate corroborare. Nolite oblivisci ne quidem misericordiae potestatem, quam sincerae paeinitentiae gratia conceditur.”
Postea Christus ad nos, apostolos suos quos episcopos creaverat, se vertit. Nobis dixit:
"Et vos, amici mei, quia vobis plane ad Deum vos conferendos erit, sicut ego facio, amare ut amor inter homines communicatur semper prohibebamini. Non unum hominem, sed humanum genus vobis amandum est. Igitur nec matrimonium nec voluptates corporis vobis erint.”
Quia praeceptum aliquos apostolos decipiebat, nares corrugere atque inter se mala verba murmurare coeperunt. Christus eos intuitus est atque dixit:
"Haec deminitiones offici pretium erint. Discite ea amare quod earum causa sancta legatione vestra fungemini."
Sed Dagius, cuius caro infirma erat, Natchiachiam impudicis oculis intuitus est. Praeterea, invidus erat nec benignitatem quam Christus centurioni ostenderat nec benevolentiam mihi ob meam inientem aetatem probaverat. Ob quam causam, iratus, surrexit atque clamavit:
"Curnam mihi hoc observandum est? Curnam mihi officio quod ad me non pertinet oboediendum est? Nobis honorem episcoporum dedisti, sed tibi officium Ecclesiae ducis anxie seposuisti."
Tunc Christus placide respondit:
"Vero, hoc tibi dico: potestatem teneo quia capacissimus vos ducere sum. In itinere quod peragravimus, sicut pater cui vos curae estis fui. Sed hoc fatigatione laboreque solvitur. Officium meum arduum terensque est… fatigor quia omnium hominum dolorum pondus tollo.
Sed tu Dagie, video iram os tuum corrumpere, scias officium vobis dedi pariter nobile esse atque arduum futurum. Praeterea, ut vobis muneribus vestris auxilio sint, alios duces creare poteritis, pastores qui quemque urbem praestabunt. Et vos successores meos eligetis.”
Sed Dagius furibundus erat, res sine nomine corruptus erat quia nullum emolumentum obtinere poterat, atque statim nos reliquit. Christus tacitus eum intuitus est. Oculi sui se ad centurionem, qui, armatus gladii in vagina, nobiscum erat, verterunt. Christus ad eum se vertit atque dixit:
"Et Gratie, si etiam tu vis pastorem pecus ducentem fieri, gladium tibi deponendum erit, quia arma roboris causa sunt cum tibi officio amicitiam atque divinum amorem sit.”
Tum omnibus rursum dixit:
"Igitur, apostoli mei, clerici mei, vobis viam quam vobis obstentavi sequendam est, vobis eos qui in Dei fidelium noverum baptizandos, vobis sacerdotes eos qui volunt plane ad Dei amorem se conferre ordinandos, vobis confessiones eorum qui volunt peccatis mundari audiendas, vobis eos qui digni Dei amore non erint puniendos, vobis in omnibus diebus dominicis orationem de rebus divinis habendam ut Summi voluntas fiat."
Post hunc causm, Christus diu de Ecclesia sua, de ratione qua eam volebat, cum cacumine ramisque, sicut corpus vivum. Atque omnia fundamentis firmis innitebatur. Praeterea, amici mei, omnia consilia eius notavi: ea Titus aliique discipuli late docuerunt ac vulgaverunt cum ea usurpavissent. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:41 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput XIV
Cena novissima et proditio Daju
Cibus maximo cum gaudio consumptus est atque omnes convivae novae Aristotelis Ecclesiae ortu laetabantur. Tunc animadverti Christo insolitum vultum, maestitia aegritudineque refertum, esse. Tacitior erat, sed multi apostoli, intenti pacis amorisque cogitationi, non perceperunt.
At, sicut dixi, Christi gestus me non effugerat…cupiens magis de hoc scire, ei appropinquavi ac quaesivi:
"Magister, cur sic sollicitus es? Quid male agitur?"
Tunc mihi murmuravit: "Samot, iuvenis amice mi, fidelis fidelium, num vidisti Dagium, sine dubio in me coniurationem facturum, nos reliquisse? Ille pauper profecto corruptus est, sed fatum suum ad fine perduxit ut vaticinium perficiatur!"
Ei respondi "Tandem sine hunc stultum derelictum flere, quia Romani, si Romani te capere voluissent, iam id fecissent! Sed omnes abierunt!"
Atque Christus, qui animadvertebat finem appropinquare, me tam perturbata obductaque fronte aspexit sentiva la sua fine avvicinarsi, mi guardò con espressione così commossa, così rabbuiata, che ut adhuc, cum has lineas scribam, gutture contremisco.
"Samot" ait "me mortuo, totum orbem peragra atque Bonum Nuntium, sicut a vobis petivi, pervulga. Ac, senes, meas res scribe, ut cognoscantur audianturque. Bene memento, quia semel dicam…exspecta…iam excubias percipio!"
Namque, legionariorum caligae contabulationem quatiebant. Subito disceptationes desierunt atque anxium silentium factm est. Praefectus comitatusque in conclave inierunt. Apud praefectum erat Dagius qui, Christum digito monstrans, dixit:
"Est ille! Est ille! Ille bene barbatus! Ille magnus! Sicut silex scintillam ecususurus! In rem publicam coniurationem fecit!"
Tunc excubiae, apostolos interpositos pellentes, se in Christum iniecerunt. Miles me, uncis manibus Messiae tunicae adhaerescentem, evertit. Tandem eum prehenderunt atque vi conclavi eduxerunt. Cum rursus staverim, militis sagum arripui ut eum vacillaret, atque Praefectus iussit memet capi. Ita ambo ducti sumus domum Procuratoris, Petri Pontii. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:42 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput XV
damnatio ad crucifixionem
Nunc, carissimi, qua de causa proxima narrare queam intelligere potestis. Nam, eodem loco eram, profecto post Christum, atque et oculi et aures et omnes sensus vigilabanti, quasi magno periculo.
Cum in Procuartoris sedem inissemus, nos intuitus est atque quaesivit:
"Quis vestrum Christus appelatus est?”
Ambo una respondimus.
"Ego, Romane!”
Filii mei, tam Christum amabam ut sperarem pro eo puniri, ergo conatus sum suspiciones suscitare... sed impar proposito eram: Petrus Pontius non dubitavit, coram se habens pulchrum magnumque virum atque indocilis adulescens.
Igitur nimirum ad illum his verbis se vertit:
"Esne qui sibi Messiae, duci, numinis speculo cognomen dedit? Qui urbis ordinem turbatne?
"Sic est, scurra!" Christus respondit.
"Audi" ait Petrus Pontius "Cum Hierusalem pervenisses, res coeperunt male se habere: panis durus, olera flaccida, piscis foetidus, caro foedum, quia populus te audire nihilque aliud vult. Praeterea, mera mendacia de amore atque nugas quibus nemo fifem habet narrans, de amore imperium Romanorum gentiliumque cultum debilitas! Adhuc gentilium sacerdotum principis querelam accepi, quia ex eius utre haurire videaris. Ingens questio!"
Antequam responsum dedit, Christus maxime ei arrisit:
"Scio. Imperium vestrum ut rota molaris movitur. Unaquaeque machina e ortu loco opportuno est atque ad tempus propositum suum, quo facta erat, conficit. Quo, plebem domantes ac ad mercedulam laborare cogentes, fruimini. Nunc ego, Veritatem ferens, perturbationi sum, minime mirum… gnosco virum qui bene adfirmat: “Necabitur primus qui verus loquitur”!
Tunc Petrus Pontius dixit: “Quid?! Servitium num? Etiamsi nationibus quae ipsae eo utuntur imponaturne?”
"Improbo" ait Christus "Concordiae moenia transeunda sunt! Omnes homines sumus, ergo Dei rerum. Quo minus XVII nummis mercede vagum in metallo conducere turpe est, etiamsi alio venit. Eum ad vaccas, vituolos, porcos necandos minus XVIII fatigare pessimum exemplum est!"
Petrus Pontius cogitabundus erat... tunc declaravit:
"Christe, in exilium pelleris. Nunc dimitteris. Ad proximam causam: Cramer contra Cramerum. Nolite oblivisci Bartabam relinquere, hodie veniae impunitatisque dies est.”
Tunc Christus sententia stupuit ac dixit:
"Procurator! Me in exilium pellere potes, sed, ubicumque ero, ipso modo agam, atque ipso periculo omnibus rebus publicis quae orbem faciunt!"
Pontius iratus est atque respondit: "Cum te tam sapiens putes atque ventris mei acoris causa sis, sicut seditiosus crugifiges atque antea, cum tempus meum consumpseris atque concoctionem meam perturbaveris, excruciaberis. Necesse non erat me quaerere!”
Postea Pontius me flentem animadvertit, eum iuventutis miseruit. Ad excubiam se vertit:
"Eum aufer! Abite!”
Sed Christus manica mea innisus est atque mihi in aurem insussurravit:
"Corpus meum mille cruciatus patietur, ne anima vestra patiendum sit. Summum orantes, amicitiae panem vinumque, corporis sanguinis imagines, consecrate, ne umquam sacrificium meum pro vobis obliviscamini. Praeterea, honorem eis qui, virute, amoris debiti Deo exempla sunt tribuete. Vero, honos Deo maior quam amare sine remuneratione non est.”
Haec verba clamata sunt, quia Christus ad cellam ducebatur, atque excubiae me ceperunt ut me eicerent. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12970
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Mar Sep 19, 2023 6:43 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Caput XVI
mors eius et ascensio in caelum
Momentum foedum fuit! Cum in viam cecidissem, excubiae me calcitrare percutereque coeperunt, sed tam ob res iratus eram ut nec silicum frigorem nec caligarum soleas sentivi. Christi fides me illuminavit atque tandem huius viri historia gravitatem intellexi.
Surrexxi, flens, atque urbem transii, nesciens quo irem...otiosi me studio intuebantur, alii misericordes, alii delectati. Subito, Romanorum tubae sonum audivi... natura eo ivi, atque gradus mei me in amplium locum duxerunt.
Pontio Magno gentilium Sacerdote in equo ante, legionarium cohors circum Chirstum erat. Omnes, lenta pompa, ad damnatorum collem contendebant... frequens plebs, cuius clamor vias implebat atque in caelum ascendebat, eos sequebatur.
Nihil eos detinere quebat, ne Natchiachiae ceterorumque apostolorum quidem acclamationes...
Cum Christo duo, damnati quaestus studii, ducebantur: eis nomina Blaco Decherio erant. Qui laceraturi erant.
Ascensio gravis defatigansque fuit, maxime eo maesto calidoque die. Sol, conternens sollicitudinis timorisque, naturam urbemque illuminavat. Neque hoc populo obstavit ne viri, qui amare coeperunt, mortem deflere.
Petrus Pontius Magnusque gentilium Sacerdos, qui, in equo, defessi non erant, breviter ad collis cacumen pervenerunt. Multitudinem videns, deliberaverunt in Christum, qui civitatis ordinem perturbaverat atque impiorum sacerdotum mores reprehenderat, exemplum statuendum esse.
Christus longius hora ab excubiis flagellis caesus est, sed nulla vox ex ore exivit. Verbera pessima quietus placidus tulit.
Tunc carnefices eius fidem irriserunt atque Deo insultaverunt, sperans iram eius movituros esse. Sed numquam eis respondit, cum eum funibus artissimis vinxissent, e voluntate Magni Sacerdoti. Christus saxeus ante hominum crudelitatem mansit, solus dolore cruciatu, sed a Dei fide sustentus. Vultus numquam pulchrior eo tempore fuerat. Cura praterierat atque modo amor altus atque maxima pax interior lineamentis manevant.
Romani gentilesque tunc deliberaverunt venire ad gravius supplicium ac iusserunt eum crucifigere.
Christum clavis in magnam ligneam crucem, quam in collis cacumine erexerunt, confixerunt. Itaque Christus in excelsis, omnes alios homines domans, fuit... sicut agnus, in ordinis ara immolatus erat, quia temporis societatem falsasque virtutes reprehenderat.
Christus, post angoris, quo Summum orabat atque homines sub sole coactos intuebatur, horas, passus est. Modo ad vesperum, coloribus temperatis ac caelo obscuro facto, animam efflavit.
Eo momento e caelo lucis radius nubes nigras minacesque aperuit atque corpus Christi involvit. Cum magno fragore tonitribusque subito fulmina ingentia e caelo discesserunt, terram vi percutientes, quasi eum eam punire quia permitteret id scelus factum esse vellent...terribili principiorum virium diruptione, torrentis modo imber, qui Romanos a damnatorum colle arcuit atque terram madefecit, quasi Christi sanguinem lavaret, effusa est; hic sanguis, quem fluere e colle vedebatur, mixtum sanguini sudori lacrimisque aliorum damnatorum.
At paulo post natura quievit, imber fulminaque desierunt, tonitrus tacuerunt atque nubes evenuerunt, victae a luce maxima quae collem illuminabat.
Tunc vidimus, in ea corona benigna, angelorum caelicolum nubem apparere. Omnes e caelo cum suavitate discesserunt atque collem volando petebant. Messiae, ducis speculique hominum, corpus tulerunt, atque id in caelum receperunt, secum ferentes ut cum Dei regno se coniungerent. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
|
|
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum
|
|
FAQ
Rechercher
Liste des Membres
Groupes d'utilisateurs
S'enregistrer
Profil
Se connecter pour vérifier ses messages privés
Connexion
