L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church Index du Forum L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
Lien fonctionnel : Le DogmeLien fonctionnel : Le Droit Canon
 FAQFAQ   RechercherRechercher   Liste des MembresListe des Membres   Groupes d'utilisateursGroupes d'utilisateurs   S'enregistrerS'enregistrer 
 ProfilProfil   Se connecter pour vérifier ses messages privésSe connecter pour vérifier ses messages privés   ConnexionConnexion 

[Création] Partie VII - L'amour

 
Poster un nouveau sujet   Ce sujet est verrouillé; vous ne pouvez pas éditer les messages ou faire de réponses.    L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church Index du Forum -> La Bibliothèque Romaine - The Roman Library - Die Römische Bibliothek - La Biblioteca Romana -> Archive of the Vatican Library
Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant  
Auteur Message
Pouyss



Inscrit le: 10 Mai 2006
Messages: 2334

MessagePosté le: Jeu Juin 01, 2006 9:43 am    Sujet du message: [Création] Partie VII - L'amour Répondre en citant

    _____________________________________________________________

    Dogme corrigé

    => Livre des Vertus, chapitres de la Création, revu et corrigé : > ICI <

    _____________________________________________________________



Création VII: L’amour

Dieu ne répondit pas à la créature qui avait fait l’apologie de la domination du fort par le faible.

Il se tourna vers un groupe de créatures. C’était justement celui qui faisait partie de l’espèce humaine et qui avait parcouru le monde. Dieu savait que ce groupe se croyait rejeté par Lui. Ces humains pensaient être privés de tout talent. Ils estimaient être mis à l’écart de la création du fait de leur prétendue infériorité. Mais, parmi eux, l’humain qui portait le nom d’Oane détenait, sans en être sûr, la réponse à la question posée par le Très Haut.

Car Oane doutait. Il regardait souvent les étoiles, espérant voir Dieu. Il aimait le Très Haut d’un amour sincère, mais ne savait pas si cela était le véritable sens de la vie. Il voulait bien donner sa réponse, mais il était considéré comme faible d’esprit par son groupe et personne ne voulait le laisser parler. Mais Dieu était omnipotent. Il avait écouté le groupe d’humains se plaindre. Mais surtout, Il avait perçu l’amour et le doute dans le coeur d’Oane.

Alors, depuis le ciel, un rayon de lumière se fit et vint nimber Oane. Toutes les créatures furent ébahies, admirant la douce lumière qui auréolait l’humain. Elles s’écartèrent alors, le laissant seul face à Dieu. Il contempla son corps enluminé d’un regard plein de curiosité. Puis il se tourna vers les membres de son groupe. Pour la première fois de sa vie, il put voir dans leur regard non pas du mépris mais du respect.

Et Dieu lui demanda: “Et toi, l’humain, n’as-tu rien à Me répondre? J’ai ici convoqué toute Ma création pour trouver celui qui donnera la juste réponse à Ma question. Tu es venu et tu n’as pas répondu. Alors, maintenant, Je te somme de le faire !”. Alors, Oane, terrifié par le ton sévère de son créateur, leva les yeux vers Lui et, d’un ton hésitant, dit: “Mais, ô Très Haut, je ne sais si ma réponse est juste...”. Et Dieu lui ordonna: “Parle et je te le dirai !”.

Alors, Oane répondit: “Tu as certes fait Tes créatures se nourrissant les unes des autres. Il leur faut chasser et tuer pour se nourrir. De même, il leur faut se battre pour défendre sa vie. Mais il n’y a pas de fort ni de faible. Personne ne rabaisse ni ne piétine les autres. Nous sommes tous unis dans la vie et nous sommes tous Tes humbles serviteurs. Car Tu es notre créateur.”

“C’est pour cela que Tu as donné des talents plus beaux les uns que les autres à toutes Tes créatures. Chacune d’elles a sa place dans Ta création. Son talent permet à chacune d’elles de la trouver. De ce fait, il n’y a pas de créature préférée de Toi, ô Très Haut. Nous sommes toutes pareillement aimées par Toi et nous nous devons tous de t’aimer en retour. Car, sans Toi, nous n’existerions pas. Tu nous a créés alors que rien ne t’y obligeait et nous nous devons de t’aimer pour te remercier de ce geste.”

“Nous sommes certes enchaînés à la matière, certes soumis à ses lois, mais notre but est de tendre vers Toi, l’Esprit Éternel et Parfait. Donc, selon moi, le sens que Tu as donné à la vie est l’amour.” Alors Dieu dit: “Humain, puisque tu es le seul à avoir compris ce qu’était l’amour, Je fais de tes semblables Mes enfants. Ainsi, tu sais que le talent de ton espèce est sa capacité à M’aimer et à aimer ses semblables. Les autres espèces ne savent aimer qu’elles-mêmes.


Spyosu
Revenir en haut de page
Voir le profil de l'utilisateur Envoyer un message privé MSN Messenger
Ubaldo



Inscrit le: 19 Aoû 2006
Messages: 3218

MessagePosté le: Mar Juil 03, 2007 5:36 pm    Sujet du message: Répondre en citant

Creación VII: El amor


Dios no respondió a la criatura que había hecho la apología de la soberanía del fuerte por el escaso.

Se volvió hacia un grupo de criaturas. Era precisamente el que formaba parte de la raza humana y que había recorrido el mundo. Dios sabía que este grupo se creía rechazado por él. Este humanos pensaban verse privados de todo talento. Consideraban haber sido apartados de la creación a causa de su pretendidas inferioridad. Pero, entre ellos, el humano que llevaba nombre de Oane tenía, sin estar seguro, la respuesta a la pregunta planteada por el muy alla.

Ya que Oane dudaba. Observaba a menudo las estrellas, esperando ver a Dios. Queria al muy alla de un amor sincero, pero no sabía si eso fuera el verdadero sentido de la vida. Hubiera querido dar su respuesta, pero para su grupo se daba por espíritu debil y nadie quería dejarlo hablar. Pero Dios era omnipotente. Había oido al grupo de humanos quejarse. Pero sobre todo, había percibido el amor y la duda en el corazón de Oane.

Entonces, desde el cielo, un rayo de luz se hizo y vino para nimbar a Oane. Se sorprendieron todas las criaturas, admirando la suave luz que aureolaba el humano. Se apartaron entonces, dejándolo solo ante Dios. Comtempló su cuerpo enluminado de una mirada plena de curiosidad. Luego se volvió hacia los miembros de su grupo. Por primera vez de su vida, no pudo ver en su mirada menosprecio sino respeto.

Y Dios le pidió: ¿"Y ti, el humano, no tienes tù nada que responder ?" He convacado aquí toda Mi creación para encontrar él que dará la respuesta correcta a Mi pregunta. Has venido y no respondistes. Entonces, ahora, te sumo que lo hagas!". Entonces, Oane, terrificado por el tono severo de su creador, aumentó los ojos hacia él y, de un tono vacilante, dicho: "Pero, ô Muy Alto, no sé si mi respuesta es correcta...". Y Dios le pidió: "habla y yo te lo diré!".

Entonces, Oane respondió: "En absoluto has hecho tus criaturas alimentandose las unas de las otras. Deben cazar y matar se para alimentarse. Del mismo modo, deben luchar para defender su vida. Pero no hay fuertes ni de debiles. Nadie rebaja ni se atasca a los otros. Se nos une todos en la vida y somos todas Tus humildes criados. Ya que eres nuestro creador."

"Es para eso que distes talentos más bonitos los unos que otros a todas Tus criaturas.Cada una ellas tiene su lugar en Tu creación. Su talento permite a cada una ellas encontrarlo. Por lo tanto, no hay criatura preferida por ti, ô Muy Alla. Somos igualmente queridos por ti y a cambio debemos amarte todos. Ya que, sin ti, no existiríamos. Nos ha creados cuando nada te obligaba hacerlo y por debemos amarte para darte las gracias por ese acto."

"En absoluto se nos conecta a la materia, ciertamente sujeto a sus leyes, pero nuestro objetivo es tender hacia ti, el Espíritu Eterno y Perfecto. Pues, a mi modo de ver, el sentido que dio a la vida es el amor." Entonces Dios dijo: "Humano, puesto que eres el solo al entender lo que era el amor, hago de tus similares Mis niños." Así pues, sabe que el talento de tu especie es su capacidad a amarme y a amar tus similares. Otras las otras especies solo saben amarse a si misma. »
Revenir en haut de page
Voir le profil de l'utilisateur Envoyer un message privé
Sjnoel



Inscrit le: 17 Fév 2007
Messages: 494
Localisation: Haarlem

MessagePosté le: Mar Avr 15, 2008 10:09 pm    Sujet du message: Répondre en citant

Schepping VII: De liefde

God gaf geen antwoord aan het wezen dat de dominantie van de sterken over de zwakken had verdedigd.

Hij wendde zich tot een andere groep schepselen. Het was precies die groep die uit mensen bestond die de wereld hadden doorkruist. God wist dat deze groep geloofde dat zij door God werden afgewezen. Deze mensen dachten dat zij elk talent ontbeerden. Zij geloofden dat zij het uitschot van de schepping waren als gevolg van hun veronderstelde inferioriteit. Maar onder hen, de man met de naam Oanyus droeg, zonder het zeker te weten, het antwoord in zich op de vraag die de Meest Hoge gesteld had.

Omdat Oanyus twijfelde, keek hij vaak naar de sterren, in de hoop God te zien. Hij hield van God met een oprechte liefde, maar hij wist niet of dat de echte betekenis van het leven was. Hij wilde zijn antwoord graag geven, maar zijn groep beschouwde hem als zwak van geest en niemand liet hem spreken. Maar God was omnipotent. Hij had de groep klagende mensen gehoord. Maar boven alles, had Hij de liefde en de twijfel in het hart van Oanyus begrepen.

Toen, kwam er een lichtstraal uit de hemel die scheen op Oanyus. Alle schepselen waren verbaasd, en bewonderden het zachte licht, dat de mens bescheen. Ze gingen allen opzij, en lieten hem alleen tegenover het aangezicht van God. Hij aanschouwde zijn verlichte lichaam vol verbazing. Toen wendde hij zich tot de andere leden van zijn groep. Voor de eerste keer in zijn leven zag hij geen minachting in hun ogen, maar respect.

En God vroeg hem: “En jij, mens, heb jij geen antwoord voor Mij? Ik heb hier Mijn hele schepping bijeen gebracht om diegene te ontmoeten die Mij het goede antwoord kan geven op Mijn vraag. Jij kwam en jij gaf geen antwoord. Dan draag Ik u nu op om te antwoorden”. Oane, bang geworden door de strenge toon van zijn schepper, sloeg zijn ogen naar Hem op en zei gehaast: “Maar, Meest Hoge, ik weet niet of mijn antwoord goed is”. En God beval hem: “Zeg het Me en Ik zal je antwoorden!”.

Toen zei Oane: “U maakte het mogelijk dat Uw schepselen zich met elkaar voeden. Zij moeten gaan jagen en doden om in leven te blijven. Op dezelfde wijze moeten zij vechten en hun leven verdedigen. Maar geen enkel is de ultieme sterkste of zwakste. Niemand is altijd hoger of lager dan de anderen. Wij zijn allen gelijk in het leven en we zijn allen Uw nederige dienaars. Want U bent onze schepper.

“Daarom gaf u de meest mooie talenten aan al Uw schepselen. Elk heeft zijn eigen plaats in Uw schepping. Hun talenten maken het hun mogelijk op die plaats te vinden. Dus, er is geen enkel schepsel dat uw voorkeur heeft, Oh Meest Hoge. U houdt van ons allen op een zelfde manier en evenveel en wij allen moeten U daarom liefhebben. Want zonder U, zouden we niet bestaan. U schiep ons, zonder dat U daartoe verplicht was en wij moeten U liefhebben uit dank voor Uw gebaar.”

“Wij zijn natuurlijk verbonden met de materie, onderworpen aan haar wetten, maar ons doel is om naar U te gaan, de Eeuwige Geest en het Perfecte. Daarom, is liefde het doel dat U gaf aan het leven, naar mijn mening”. Toen zei God: “mens, aangezien jij de enige bent die heeft begrepen wat liefde is, maak ik jouw soort tot Mijn kinderen. Aldus weet je dat jullie talent is dat je Mij kunt liefhebben en elkander. De andere soorten kunnen enkel zichzelf liefhebben.”

_________________
Revenir en haut de page
Voir le profil de l'utilisateur Envoyer un message privé
Inorn



Inscrit le: 30 Avr 2006
Messages: 2011
Localisation: Archidiocèse de Lyon

MessagePosté le: Lun Mai 19, 2008 6:25 pm    Sujet du message: Répondre en citant

[Die Schöpfung] VII. Die Liebe


Gott antwortete der Kreatur nicht, die die Herrschaft des Starken über den Schwachen verherrlichte.

ER wandte sich an eine Gruppe Kreaturen. Es war jene, die der menschlichen Art entstammte und die die Welt umwandert hatte. GOTT wußte, daß diese Gruppe sich von IHM zurückgesetzt fühlte. Diese Menschen glaubten sich bar jedes Talents. Sie wähnten sich aufgrund ihrer vermeintlichen Minderwertigkeit am Rande der Schöpfung. Allerdings besaß unter ihnen der Mensch, der den Namen Oane trug, die Antwort - ohne wirklich sicher zu sein - auf die Frage, die der HÖCHSTE gestellt hatte.

Denn Oane zweifelte. Er blickte oftmals in die Sterne und erhoffte, GOTT zu schauen. Er liebte den HÖCHSTEN mit aufrichtiger, innigster Liebe, doch wußte er nicht, ob dies der wahrhafte Sinn des Lebens war. Er wollte gern antworten, doch seine Gruppe hielt ihn für arm im Geiste, so daß niemand ihn sprechen lassen wollte. Allein: GOTT war allmächtig. ER hörte die Gruppe sich beklagen. Jedoch aus allem heraus hörte er die Liebe und den Zweifel im Herzen Oanes.

Schließlich kam ein Strahl von Licht aus dem Himmel und versah Oane mit einem Heiligenschein. Alle Kreaturen waren verdutzt, sie bewunderten das sanfte Licht, das diesen Menschen umgab. Sie traten zurück und ließen ihn allein vor GOTT stehen. Er betrachtete seinen erleuchteten Körper mit einem Blick voll der Neugier. Dann wandte er sich an die Mitglieder seiner Gruppe. Zum ersten Mal in seinem Leben konnte er in ihren Augen statt Geringschätzung Ehrfurcht erkennen.

Und GOTT fragte ihn: “Und du, Mensch, hast du MIR nichts zu sagen? Ich habe hier meine ganze Schöpfung zusammengerufen, um den zu finden, der die rechte Antwort auf MEINE Frage gibt. Du bist gekommen, und du hast nicht geantwortet. Nun denn, ICH fordere dich auf, es zu tun!” Oane erschrak ob des gravitätischen Tons seines Schöpfers, hob die Augen zu IHM und sagte mit einem zurückhaltenden Unterton: “Aber, mein HÖCHSTER, ich weiß nicht, ob meine Antwort richtig ist ...” Und GOTT wies ihn an: “Sprich, und ich werde es dir sagen!”

Daraufhin anwortete Oane: “DU hast sicherlich DEINE Kreaturen derart geschaffen, daß die einen sich von den anderen ernähren. Sie müssen jagen, um sich ernähren zu können. Ebenso müssen sie sich wehren, um ihr Leben zu verteidigen. Doch gibt es weder den Starken, noch gibt es den Schwachen. Niemand erniedrigt die anderen oder trampelt auf ihnen herum. Wir sind alle eins im Leben und sind alle DEINE demütig ergebenen Diener. Schließlich bist DU unser Schöpfer.”

“Deshalb hast DU Talente, eines wunderbarer als das andere, an DEINE Kreaturen vergeben. Jede hat ihren Platz in DEINER Schöpfung. Ihr Talent ermöglicht es, daß jede von ihnen ihren Platz findet. Daher gibt es keine von DIR bevorzugte Kreatur, mein HÖCHSTER. Wir sind alle gleichermaßen von DIR geliebt, und wir alle haben DICH dafür zu lieben. Denn ohne DICH gäbe es uns nicht. DU hast uns geschaffen, und während DICH nichts dazu verpflichtet, obliegt es uns, DIR für diese Geste zu danken.”

“Sicher sind wir in der Materie gefangen, ihren Regeln unterworfen, doch unser Ziel ist die Zuwendung zu DIR, EWIGER VOLLKOMMENER GEIST. Nach meinem Empfinden hast DU daher dem Leben den Sinn der Liebe gegeben.” Darauf sagte GOTT: “Mensch, weil du der einzige bist, der begreift, daß es um die Liebe geht, mache ich Deinesgleichen zu MEINEN Kindern. Und nun weißt du, daß das Talent deiner Art seine Fähigkeit ist, MICH und die Seinen zu lieben. Die anderen Arten können nur sich selbst lieben.”


Übersetzt von Zaltvyksle nach Vorlage von GrueneFeder.
Revenir en haut de page
Voir le profil de l'utilisateur Envoyer un message privé
Montrer les messages depuis:   
Poster un nouveau sujet   Ce sujet est verrouillé; vous ne pouvez pas éditer les messages ou faire de réponses.    L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church Index du Forum -> La Bibliothèque Romaine - The Roman Library - Die Römische Bibliothek - La Biblioteca Romana -> Archive of the Vatican Library Toutes les heures sont au format GMT + 2 Heures
Page 1 sur 1

 
Sauter vers:  
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Traduction par : phpBB-fr.com