 |
L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
|
| Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant |
| Auteur |
Message |
Jolieen
Inscrit le: 28 Mai 2018
Messages: 3052
|
 Posté le: Dim Sep 29, 2019 2:22 pm Sujet du message: [PL-CL]Book 3 |
 |
|
| Citation: | 
Regimini regularis ecclesiae
Bulla papieska « Uporządkowanie urzędów Kościoła ».
Księga 3: Kler zwykły i zakony rzymskie
Księga 3.1 Preambuła
Arystoteliańskie przesłanie jest jedno, pochodzące od Boga, a zarazem podwójne, przekazane przez Arystotelesa i Christosa, na jego więc podobieństwo Kościół prezentuje aspekt pojedynczy, jako depozytariusz Prawdziwej Wiary, a zarazem podwójny jako złożony z duchowieństwa zakonnego i świeckiego. Te dwie składowe są dwoma aspektami tej samej rzeczywistości: Kościoła.
Duchowieństwo zakonne, jak pisał święty Benedykt z Pisa Yaolo, duchowy patron monastycyzmu i Strażnik Tablicy Oane, składa się z wiernych chcących żyć w społeczności, w której mogą rozwijać przesłanie Proroków i inne prace dla ich przechowania i rozprzestrzeniania, a także w ogólnie pojętym dobrobycie.
Organizacja duchowieństwa zakonnego w Kościele obejmuje dwa typy Rzymskich Zakonów (RZ):
- Rzymskie Zakony Religijne (RZR), które nie obejmują wojskowych organizacji Kościoła. Ich relacje z Rzymem, a częściowo i reguły, należą do zakresu kompetencji Kongregacji do spraw Szerzenia Wiary.
- Wojskowe Zakony Religijne (WZR), które zrzeszają żołnierzy kościelnych i często mają wydzielone skrzydło ściśle religijne. Ich relacje z Rzymem, a częściowo i reguły, należą do kompetencji Kongregacji do spraw Świętych Armii.
Przyjęte jest czasem jako zwyczaj, że członek jednego rodzaju zakonu należy też do zakonu drugiego rodzaju.
Księga 3.2 Klasztory, opactwa i konwenty *
*W tym tekście używa się terminu „opactwo” na określenie wszelkich budynków przeznaczonych do codziennego użytku monastycznego (klasztorów i konwentów)
Każdy Zakon składa się z wspólnot klasztornych. Każdy zakon posiada własną regułę, wedle której jego członkowie składają śluby; reguła ta często wzorowana jest na Regule świętego Benedykta. Ten świętej pamięci człowiek, ojciec wszelkich arystoteliańskich reguł zakonnych, podkreślał wagę ślubów posłuszeństwa na równi z ofiarnością, pokorą i czystością.
Opactwa, klasztory i konwenty są miejscami wspólnego życia, pracy, rozwijania duchowości, medytacji, studiów teologicznych i modlitwy duchownych zakonnych; zapewniają też mieszkanie wiernym w trakcie rekolekcji. Opactwa, klasztory i konwenty mają ściśle określoną hierarchię. Niektóre z nich są siedzibami całego zakonu (wówczas nazywa się go „matką” [zapewne siedziba generała i kapituły generalnej – przyp. tłum]) lub określonej jego odnogi. Te przybytki wiary nie różnią się od zwykłych opactw, klasztorów i konwentów (zwanych „córkami” [zapewne chodzi o opactwo – przyp. tłum.]) poza istnieniem Kapituły posiadającej władzę nad pozostałymi opactwami, klasztorami i konwentami zakonu lub jego odnogi. Budowa takich miejsc zawsze wymaga zgody arcybiskupa metropolity właściwej archidiecezji.
Księga 3.3 Organizacja duchowieństwa zakonnego
Rektor (RZR)
Przyczyna materialna: muszą być co najmniej prezbiterami w chwili mianowania. Ta przyczyna nie dotyczy tych zakonów religijnych, które nie stosowały jej wcześniej; ma jednak zastosowanie, gdy będą wybierać kolejnego Rektora.
Przyczyna sprawcza: muszą być mianowani zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna formalna: muszą być wyznaczeni zgodnie z regułą zakonu, po uzyskaniu akceptacji ze strony Kongregacji do spraw Szerzenia Wiary.
Przyczyna ostateczna: Rektor jest najwyższą kościelną władzą zakonu religijnego. W świetle Prawa Kanonicznego względem członków swego zakonu jest uznawany za równego biskupowi, gdyż zakon co do praktyk sakramentalnych tworzy jakoby diecezję. On lub ona prawowicie uczestniczy w Zgromadzeniach Episkopatu. Może kontynuować swą działalność publiczną, jeśli pozostaje ona w ścisłym związku z życiem miejskim.
Wielki Mistrz
Przyczyna materialna: muszą być co najmniej prezbiterami w chwili mianowania.
Przyczyna sprawcza: muszą być mianowani zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna formalna: muszą być wyznaczeni zgodnie z regułą zakonu, w przypadku zakonów wojskowych po uzyskaniu akceptacji ze strony Kongregacji do spraw Szerzenia Wiary.
Przyczyna ostateczna: stanowią prawą rękę Rektora zakonu religijnego we wszelkich sprawach oraz zarządzają sprawami dotyczącymi religii, ceremonii i sakramentów w zakonie wojskowym. Zgodnie regułą, jako członkowie zakonu, mają władzę i uprawnienia związane z niby-diecezją zarządzaną przez Rektora. Mogą kontynuować swą działalność publiczną, jeśli pozostaje ona w ścisłym związku z życiem miejskim.
Dostojnik zakonu
Przyczyna materialna: muszą być wierzącymi duchownymi w chwili mianowania, stosownie do potrzeb zakonu.
Przyczyna sprawcza: muszą być mianowani zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna formalna: muszą być wyznaczeni zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna ostateczna: pole ich działania i zakres władzy zależą od reguły zakonnej, mają jednak miejsce w Kapitule Generalnej zakonu oraz pozostają pod zwierzchnictwem i działają w porozumieniu z Rektorem lub Wielkim Mistrzem. Mogą kontynuować swą działalność publiczną, jeśli pozostaje ona w ścisłym związku z życiem miejskim.
Wysoki Opat (klasztor Res Parendo)
Przyczyna materialna: muszą być co najmniej prezbiterami w chwili mianowania.
Przyczyna sprawcza: muszą być mianowani zgodnie z regułą zakonu dotyczących klasztoru Res Parendo.
Przyczyna formalna: zależą od obowiązującej reguły.
Przyczyna ostateczna: stanowią wyższą władzę klasztoru Res Parendo. Mogą kontynuować swą działalność publiczną, jeśli pozostaje ona w ścisłym związku z życiem miejskim.
Przeor
Przyczyna materialna: muszą być co najmniej prezbiterami w chwili mianowania.
Przyczyna sprawcza: muszą być mianowani zgodnie z regułą zakonu jako pomoc dla Wysokiego Opata lub Wielkiego Mistrza.
Przyczyna formalna: muszą być wyznaczeni zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna ostateczna: mają obowiązek pilnować wszelkich religijnych, ceremonialnych i sakramentalnych spraw we współpracy ze swoimi przełożonymi; ponadto są kolejnymi w hierarchii po Wysokim Opacie lub Wielkim Mistrzu. Mogą kontynuować swą działalność publiczną, jeśli pozostaje ona w ścisłym związku z życiem miejskim.
Ojciec
Przyczyna materialna: wyświęcony konwentuał.
Wymagane kompetencje: prałat, który wyświęcił konwentuała.
Przyczyna formalna: wyświęcenie przez uprawnionego prałata.
Przyczyna ostateczna: religijna działalność publiczna zakładająca wyświęcenie, jest możliwa dopóki uczestniczy w największym dostępnym wymiarze w życiu społecznym i spełnia swe obowiązki zakonnego konwentuała.
Konwentuał
Przyczyna materialna: wierzący wyrażający chęć służby Kościołowi i Bogu przez przynależność do religijnego lub wojskowo-religijnego zakonu.
Przyczyna sprawcza: muszą być mianowani zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna formalna: ceremonia odebrania od konwentuałów zakonnych ślubów życia we właściwej klasztorom skromności. On lub ona składają śluby posłuszeństwa, ofiarności, pokory i pacyfizmu (nienoszenia broni).
Przyczyna ostateczna: podniesienie stopnia duchownego zakonnego. Poświęcają siebie samych by świadczyć o duchowości, być oddanym przede wszystkim Bogu i żyć wraz ze wspólnotą Res Parendo prowadzoną przez uznany zakon. Mogą kontynuować swą działalność publiczną, jeśli pozostaje ona w ścisłym związku z życiem miejskim.
Oblat
Przyczyna materialna: wierny Kościoła, który pragnie pracować wewnątrz zakonu, lecz po złożeniu pomniejszych ślubów prowadzi dalej świeckie życie.
Przyczyna sprawcza: muszą zostać zaakceptowani zgodnie z regułą zakonu.
Przyczyna formalna: ceremonia mianowania i wygłoszenie pomniejszych ślubów.
Przyczyna ostateczna: Oblat jest tytułem świeckim, nie wymaga więc niczego poza ślubami posłuszeństwa i ofiarności. Oblat może nosić broń, zawierać małżeństwo i zakładać rodzinę. Jest sprawą zakonów, czy przyjmują w swe szeregi Oblatów, czy też nie.
Księga 3.4 Szczególne funkcje w klasztorze In Gratebus
Opat (klasztor In Gratibus)
Przyczyna materialna: muszą być duchownymi podległymi Prawu Kanonicznemu i hierarchii Kościoła Świętego. Ich kandydatury muszą być zatwierdzone przez (arcy)biskupa diecezji, do której klasztor In Gratebus przynależy bądź przez jego seniora.
Przyczyna sprawcza: są wybierani przez mnichów klasztoru In Gratebus.
Przyczyna formalna: są mianowani za zgodą (arcy)biskupa miejsca.
Przyczyna ostateczna: są wyższą władzą klasztoru In Gratebus i jako tacy muszą przestrzegać Dogmatów, Prawa Kanonicznego i uznawać rzymską hierarchię. Są zobowiązani do życia na stałe w klasztorze, a na poziomie diecezji są całkowicie równi reszcie duchowieństwa, co oznacza także podporządkowanie władzy biskupa miejsca.
Senior (klasztor In Gratebus)
Przyczyna materialna: dowolny wierny, który chce służyć Kościołowi i Bogu oraz oddalić się od świeckiego życia w murach klasztoru In Gratebus.
Przyczyna sprawcza: są mianowani przez (arcy)biskupa miejsca
Przyczyna formalna: wspomagają opata w kwestiach religii, ceremonii i sakramentów Res Parendo
Przyczyna ostateczna: reprezentują władzę biskupią w klasztorze i są w nim drudzy w hierarchii, po Ojcu opacie; prawowicie uczestniczą w Kapitule i mają dostęp do zastrzeżonej wewnętrznej rady.
Mnich (klasztor In Gratebus) :
Przyczyna materialna: każdy wierny, który chce służyć Kościołowi i Bogu oraz oddalić się od świeckiego życia w murach klasztoru In Gratebus.
Przyczyna sprawcza: są przyjmowani zgodnie z zasadami In Gratebus.
Przyczyna formalna: ceremonia mianowania poprowadzona przez Opata. Składają śluby posłuszeństwa, ofiarności, pokory, pacyfizmu (nienoszenia broni) i czystości.
Przyczyna ostateczna: podniesienie stopnia duchownego zakonnego. Poświęcają siebie samych by świadczyć o duchowości, być oddanym przede wszystkim Bogu i żyć wraz ze wspólnotą klasztoru In Gratebus. Muszą przestrzegać Dogmatów, Prawa Kanonicznego i uznawać rzymską hierarchię.
Księga 3.5 Warunki zatwierdzenia przez Kongregację ds. Szerzenia Wiary (KSW)
Certyfikat Kongregacji ds. Szerzenia Wiary jest niezbędnym wymogiem do rozeznania zakonu, założenia klasztoru lub podobnej budowli, a także do obsadzenia określonych stanowisk. Jest to kompetencja Rzymskiej Kapituły Zakonnej, przynależącej do wspomnianej Kongregacji.
3.5.1 Etykieta Arystoteliańska
Etykieta Arystoteliańska może zostać uzyskana przez organizację (osobę moralną), wiernego (osobę fizyczną) lub budowle przeznaczone do użytku zakonnego.
3.5.1.1 Etykietowanie wiernego
Weryfikacja dotyczy wszelkich wniosków wpływających do KSW, która przeprowadza ją w duchu Prawa Kanonicznego lub w oparciu o obowiązujące teksty, do których ma dostęp. By przez nią przejść wierny musi dostarczyć KSW pełne akta obejmujące:
- dowód swego arystoteliańskiego chrztu
- Curriculum Vitae wraz z listem uzasadniającym jego/jej motywacje oraz plany na urząd, o który się ubiega
- poręczenie od dwóch duchownych Kościoła, z których co najmniej jeden musi być (arcy)biskupem. Zawsze zaleca się, by jeden z poręczających był księdzem z jego/jej parafii lub biskupem miejsca urodzenia
- ślubowanie Kościołowi Arystoteliańskiemu i Papieżowi jest wymagane. Wspomniana przysięga musi zostać odebrana przez przedstawiciela Rzymskiej Kapituły Zakonnej w trakcie procedury przyznawania Etykiety. Akceptacja KSW oznacza potwierdzenie złożonej Kościołowi Arystoteliańskiemu przysięgi
| Arystoteliańskie Ślubowanie a écrit: |
Ja, (IMIĘ), ślubuję przed Arystotelesem i przed Świętymi Księgami zawsze mieć na względzie w pierwszym rzędzie dobro Arystoteliańskiego, Apostolskiego i Rzymskiego Kościoła.
Ja, (IMIĘ), zobowiązuję się niniejszym ślubowaniem przestrzegać kanonicznie nałożonych na stanowisko jakie obejmę obowiązków.
Ja, (IMIĘ), akceptuję arystoteliańską potrójną podległość: posłuszeństwo hierarchii ustanowionej przez Christosa, posłuszeństwo Dogmatom i posłuszeństwo Prawu Kanonicznemu.
Ja, (IMIĘ), ślubuję przed Christosem i przed Świętymi Księgami zawsze służyć przede wszystkim Papieżowi i jego przedstawicielom. Zgodnie z tym, uznaję wszelkie inne swoje wyrazy lojalności, szacunku i zobowiązania za podległe tej przysiędze.
Ja, (Imię), ślubuję przed świętym Arnvaldem i przed Świętymi Księgami przestrzegać zawsze tej przysięgi aż po dzień mojej śmierci bądź dzień kanonicznego zwolnienia mnie z niej. |
Członek Rzymskiej Kapituły Zakonnej będzie weryfikował spełnianie powyższej przysięgi i pomagał w czynieniu tego. Ma prawo prosić o świadectwa i gromadzić je, jeśli uzna to za potrzebne. Wówczas może je wykorzystać do przedstawienia raportu KSW, od której to Kanclerza zależy końcowa decyzja, podejmowana po konsultacjach i głosowaniu w Rzymskiej Kapitule Zakonnej.
Podsumowując, przyznawanie Etykiet jest ceremonią Res Parendo opartą na pozwoleniu wydawanym przez Rzymską kurię.
3.5.1.2 Etykietowanie grup
Uzyskanie akredytacji dotyczy grup o charakterze religijnym lub świeckim, które pragną uzyskać prawa i obowiązki wynikające z posiadania Etykiety Arystoteliańskiej. Dla grup świeckich jest to stan ostateczny, jednak dla religijnych starających się o uznanie za zakon religijny jest to tylko wstępne rozpoznanie. Ta faza stanowi czas, w którym potencjalny zakon będzie oceniany i testowany pod kątem wiary, siły swego zaangażowania i samych swych członków. Procedura etykietowania może też obejmować samo skrzydło religijne potencjalnego zakonu wojskowo-religijnego.
Grupa jest zobowiązana złożyć do Rzymskiej Kapituły Zakonnej kompletne akta obejmujące dowody na to, że:
- posiada dziesięciu aktywnych członków
- wszyscy członkowie są wiernymi arystoteliańskimi
- wszyscy członkowie obciążeni przeszłością kryminalną zostali wyspowiadani i oczyszczeni z grzechów
- przywódcy i wysokiego szczebla członkowie nie są obecnie oskarżeni o łamanie prawa bądź nie odbywają za to kary
- grupa posiada statut określający Arystotelizm jako jedyną możliwą religię wśród członków
- statut grupy pozostaje w pełnej zgodności z Prawem Kanonicznym i Dogmatami
- statut zawiera w sobie obowiązkową dla wszystkich członków grupy przysięgę
| Obowiązkowe ślubowanie a écrit: | Ja, (IMIĘ), ślubuję przed Arystotelesem i przed Świętymi Księgami zawsze mieć na względzie w pierwszym rzędzie dobro Arystoteliańskiego, Apostolskiego i Rzymskiego Kościoła.
Ja, (IMIĘ), akceptuję arystoteliańską potrójną podległość: posłuszeństwo hierarchii ustanowionej przez Christosa, posłuszeństwo Dogmatom i posłuszeństwo Prawu Kanonicznemu.
Ja, (IMIĘ), ślubuję przed Christosem i przed Świętymi Księgami zawsze służyć przede wszystkim Papieżowi i jego przedstawicielom. Zgodnie z tym, uznaję wszelkie inne swoje wyrazy lojalności, szacunku i zobowiązania za podległe tej przysiędze.
Ja, (Imię), ślubuję przed świętym Arnvaldem i przed Świętymi Księgami przestrzegać zawsze tej przysięgi aż po dzień mojej śmierci bądź dzień kanonicznego zwolnienia mnie z niej. |
- dwóch członków przewodzących grupie uzyskało Etykietę Arystoteliańską
- grupa uzyskała poręczenie dwóch arystoteliańskich (arcy)biskupów
- założenia wspólnoty w obrębie parafii pod kierunkiem akredytowanego zgodnie z przepisami KSW duchownego
Członek Rzymskiej Kapituły Zakonnej będzie weryfikował spełnianie powyższych warunków. Może zatem poprosić o pełny dostęp do komnat grupy. Podobnie wszyscy członkowie grupy są zobowiązani udzielać prostych i szczerych odpowiedzi na jego pytania. Wówczas może je wykorzystać do przedstawienia raportu KSW, od której to Kanclerza zależy końcowa decyzja, podejmowana po konsultacjach i głosowaniu w Rzymskiej Kapitule Zakonnej.
3.5.1.3 Etykietowanie budynku
Ten artykuł obejmuje wszelkie budowle przeznaczone do użytku zakonnego jak klasztowy, opactwa i konwenty niepowiązane bezpośrednio z ZR, które to są wyłączone z poniższej procedury. Postawienie takiego budynku może być rezultatem działania jedynie obdarzonej Etykietą grupy religijnej, a rola KSW ograniczona jest jedynie do weryfikacji poprzez:
- wstępne zaakceptowanie wyżej wspomnianych grup
- odnotowanie autoryzacji arcybiskupa metropolity właściwego dla archidiecezji, w której budynek się mieści
- na poziomie Res Parendo, autoryzacja umów o ziemię lub uzyskanych nadań ziemskich
- dopełnienie procesu przyznawania Etykiety dwóm przyszłym zarządcom budynku
Członek Rzymskiej Kapituły Zakonnej będzie weryfikował spełnianie powyższych warunków. Gdy to uczyni, przedstawi raport KSW, od której to Kanclerza zależy końcowa decyzja, podejmowana po konsultacjach i głosowaniu w Rzymskiej Kapitule Zakonnej.
3.5.1.4 Rozeznawanie zakonów religijnych
Procedura rozeznawania właściwa dla potencjalnych RZR zaczyna się w tym miejscu. Przyznanie Etykiet jest zaledwie rozeznaniem wstępnym. Poniższa faza stanowi okres, w którym potencjalny zakon zostanie sprawdzony i oceniony pod kątem wiary, siły swego zaangażowania i samych swych członków. Ten okres może trwać bardzo długo i nie ma ustalonej górnej granicy czasowej. Z drugiej strony, nie może on być krótszy niż cztery miesiące powtarzanej oceny zaangażowania życia zakonu. Musi on uczestniczyć w jak największym stopniu w życiu Kościoła w rzymskich kongregacjach i wśród świeckiego duchowieństwa w diecezjach. Podejmowane będą także próby współpracy i koordynacji między podobnymi RZR w zakresie aktywności religijnej, ceremonialnej i sakramentalnej.
Obdarzona Etykietą grupa arystoteliańska starająca się o uznanie za RZR zobowiązana jest dostarczyć Rzymskiej Kapitule Zakonnej kompletne akta obejmujące dowody na to, że:
- jest obdarzona etykietą od co najmniej czterech miesięcy
- posiada co najmniej dwudziestu ochrzczonych członków
- posiada co najmniej pięciu członków wśród duchowieństwa świeckiego (diakoni, prezbiterzy…) i rzymskich kongregacji
- poręcza za nią czterech (arcy)biskupów i/lub rektorów RZR
- jej statut posiada przynajmniej: procedurę wyboru przełożonego oraz procedury kontrolne członków
- zakon odróżnia co najmniej trzy drogi w swej strukturze: duchowieństwo świeckie, duchowieństwo zakonne oraz oblatów
- zakon zapewnia formację religijną swym członkom w okresie nowicjatu nim definitywnie przystąpią do zakonu
Rzymska Kapituła Zakonna weryfikuje spełnianie powyższych warunków. Ona więc dopełnia przyjęcie do swego grona wnoszącą o to grupę. Tak więc wszyscy członkowie grupy zobowiązani są udzielać prostych i szczerych odpowiedzi. Na ich podstawie RKZ sporządza raport dla Kurii, która to podejmuje końcową decyzję.
Księga 3.6 Rzymska Kapituła Zakonna (RKZ)
RKZ jest apostolską instytucją przynależną do Kongregacji ds. Szerzenia Wiary. Ma obowiązek nadzorować działania duchowieństwa zakonnego; funkcjonuje jako platforma komunikacji między różnymi zakonami arystoteliańskimi oraz udziela zezwoleń na organizację i koordynację aktywności religijnych, ceremonialnych i sakramentalnych. Ma też obowiązek wydawania określonych akredytacji opisanych w powyższym dokumencie.
Wspomnianej wyżej Kapitule przewodniczy Kanclerz lub wskazany przez niego duchowny. Rektorzy RZR i Wielcy Mistrzowie WZR wraz ze stosownie upoważnionym według reguły danego zakonu delegatem także są pełnoprawnymi członkami RKZ. Inni członkowie mogą być proponowani przez dowolnego z aktualnie wchodzących w skład Kapituły, lecz ostateczna decyzja o nominacji należy do Kanclerza, który w tej sprawie ma także prawo weta.
Tekst kanoniczny o duchowieństwie zakonnym
Dano w Rzymie, za pontyfikatu Ojca Świętego Eugene V
dnia siedemnastego maja w roku łaski MCDLVI |
Translated to Polish by Wenancjusz 28.09 AD 1467
_________________
Cardinal-Deacon of the British Isles -Bishop In Partibus of Lamia - Prefect to the Villa of St.Loyat - Expert to the pontificial collages of Heraldry - Assessor to the Developing Churches |
|
| Revenir en haut de page |
|
 |
|
|
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum
|
|
FAQ
Rechercher
Liste des Membres
Groupes d'utilisateurs
S'enregistrer
Profil
Se connecter pour vérifier ses messages privés
Connexion
