 |
L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
|
| Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant |
| Auteur |
Message |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
 Posté le: Mar Sep 19, 2023 5:49 pm Sujet du message: [LAT] Liber Virtutum - Creatio |
 |
|
| Citation: | 
Liber Virtutum
Liber 1. Mythos Aristotelicus
|
_________________
Dernière édition par Kalixtus le Lun Aoû 26, 2024 2:04 am; édité 1 fois |
|
| Revenir en haut de page |
|
 |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:50 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: | 
Liber Creationis
Caput I - « Universum »
In principio, erat solus Deus.
Nec materia erat, nec energia, nec motus. Ne vacuum quidem erat, quod mundum a stellis separat, quia vacuum ipsum est aliquid. Nihil. Ne absentia quidem alicuius rei erat, quia, cum dicitur aliquid deesse, conscius es possibilitatis illius rei existentiae. Nihilum est ubi etiam idea existentiae impossibilis est. Excepto Deo.
Sed Deus altior est omnibus, etiam nihilo. Initium neque finem habet. Ipse est Infinitus et Aeternus. Ipse est Perfectio, cui nihil potest cohaerere, nihil agere, nihil impedire. Sibi non plus est quam simplex cogitatio ut aliquid de Nihilo ad Existentiam transeat, et alia simplex cogitatio ut aliquid de Existentia ad Nihilum transeat. Omnia ergo ei possibilia sunt et omnia, quae sunt, ei suam existentiam debent.
Deus est Materia Prima ex qua omnia creantur. Materia, energia, motus, et tempus ex ipso composita sunt. Omnia quae sunt, sicut etiam nihilum, ab initio ei pertinent. Ipse quoque est Creator omnium rerum. Ipse est qui omnia quae sunt creat et eis formam et substantiam dat. Ipse denique Altissimus est, quia causa est existentiae omnium rerum, etiam nihili.
Deus omnia scit, quia scientia ipsa ei pertinuit, ab eo creata est, et in eo causam habet. Dicendum est ergo eum esse omniscientem. Praeterea, ubique est, quia quocumque pergas, semper in eo es. Deus ergo omnipraesens dici potest. Denique, ubique agere potest; quia, cum ubique sit et omnia sciat, nihil et nulla absentia alicuius rei potest eius actionem impedire.
Deus cogitavit et punctum parvulum apparuit. Sic, per creationem huius parvuli puncti, Deus et Nihilum creavit et postea dissipavit. Exinde, Existentiam et vacuum componeret, sed nihil ultra nihilum. Deus decrevit hoc parvulum punctum "Universum" appellare et in eo innumerabiles stellas explosit, quae vacuum populaverunt. Numquam postea desierunt scintillare intra firmamentum caeleste.
Tum Deus creavit duos motus: gravia ad fundum descenderent et levia sursum ascenderent. Etiam quattuor elementa creavit. Gravissimum erat terra. Tum aqua, ventus, et ignis sequebantur. Eos in hierarchico ordine gravitatis disposuit. Terra ergo in centro erat. Aqua eam tegebat, quae ipsa aere tegebatur. Denique, levissimum elementorum, ignis, omnia tegebat.
Hanc materiam globum, Deus "Mundum" appellavit. Ut motus fieret, Deus inceptavit ordinem hierarchicum elementorum evertere. Ignem in centro terrae posuit et aquam in caelo, supra aerem. Elementa moverunt, alternantes ordinem et inordinationem, systematico ordine inordinationem ad ordinem redigentes. Deus delectatus est videns quomodo eius creatio ad ordinem gravitatis hierarchicum convergeret.
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:51 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput II - « Vita »
Deus perfectus erat; creatura eius imperfecta erat. Ipse sui conscius erat; creatura eius non cogitabat. Ipse elegit quod fecit; creatura eius solum circumstantiis accommodabat. Ipse creare potuit; creatura eius solum quod necessarium erat ad vitam servandam faciebat. Ipse creaturam suam amare volebat et ab ea in vicem amari; creatura eius amare non poterat.
Tum Deus amorem, quem in se habebat, coniunxit. Ex eo spiritum fecit, qui tangi, videri, sentiri, gustari, audiri non poterat, quia a materia diversus erat. Spiritus intelligentiam continebat, rationis et sensuum coniunctio. Deus ibi plus sui posuit: facultatem eligendi et sentiendi. Deus spiritum cum materia coniunxit, ut haec postrema cum mundo in harmonia existeret, et totum "Vitam" nominavit.
Sed vita imperfecta erat. Quamvis a Deo creata et ex ipso composita esset, non tamen omnino Ipse erat. Facultas eius eligendi partialis erat, quia scientia eius et facultas non infinita erant. Facultas eius sentiendi truncata erat, quia ex materia, neutra et impersonali, facta erat. Sed Deus vitam amare volebat, et volebat ut vita ipsum in vicem amaret.
Ut Deus et vita se invicem amarent, necesse erat ut haec postrema constanter ad perfectionem divinam appropinquaret. Quia vita hanc perfectionem aequare non poterat, Altissimus tertium motum creavit: altiora versus Deum properarent. Ita materia, ex qua vita constabat, res gravis erat, quia deorsum ibat. Sed, quia etiam ex spiritu constabat, quod res superior erat, ad perfectionem divinam tendebat.
Et in mundo, vita in multitudinem formarum diversarum processit, a minimis ad maximas. Plantae lumine stellarum se impleverunt, ita mundum viriditate vestientes. Animalia inter plantas vagabantur aut volitabant. Cum Deus immobilis videretur, vita in perpetuo motu esse apparebat. Certe, Deus, aeternus existens, non huic perpetuae mobilitatis necessitati subiectus erat, sicut vita, quae incessanter in actione esse debebat. Ita Ipse immobilis apparuit. Sed haec actio intermissio erat, quam Deus prae ceteris in sua creatione observare amabat.
Sed Deus vitae motum non ut vim infinitam conceperat, et, ut continuaret, necesse erat ut animal plantam ederet, praedator praedam devoraret, et cadavera animalium putrescerent ut plantas nutrirent. Ita mors vitae pars integra erat. Sed, ne mors creaturas eius delerent, Deus quamque speciem in duas formas complementarias divisit, quae masculina et feminina appellatae sunt. Utraque aequalia erant et alter alterum quaerere ac coniungere debebant, sicque vitam perpetuare.
Ita Deus ex vita tempus creavit, cum mors vitam sequitur, vita mortem sequitur, et progenies parentes sequitur. Simili modo aqua caelo se coniunxit ut in terram descendat et flumina alat, et ignis e montibus flammantibus egreditur ut terram alat, quae cumulatur ut ignem in medio suo alat. Totus mundus in perpetuo vitae motu erat, dum Deus immobilis videbatur, vinculis temporis eximens.
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:52 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput III - « Creaturae »
Quaedaedam creaturarum coetus, parva tantum vitae portio, constituerunt mundum peragrare ut alias species, tam animales quam vegetabiles, invenirent. Omnes sarcinas suas in dorsis tulerunt et mundum peragraverunt, siti discendi impulsi, quae eos ad hoc consilium sumendum incitaverat.
Hoc modo orbem perlustraverunt. Colles virides et montes gigantes ascenderunt. Vallium profunditates transierunt, ex fluminibus biberunt, et in pratis quieverunt. Omnia quae vita offert, praesertim in pulchritudine et facilitate, degustaverunt. Ita, mel et fructus gustaverunt. Florum odore inebriati sunt. Auroram Borealem et arcus caelestes admirati sunt.
Deus, in perfectione sua infinita, vitam mirabilem fecit, voluptatem iis qui eam degustare poterant. Sed non omnes creaturae hoc donum recte aestimare potuerunt. Itaque parvus coetus mirabatur quotiescumque novas species occurrit. Quaelibet earum coetus talenta habebat quae eos unicos faciebant. Ita parvus coetus potuit admirari quomodo Deus vitam infinitis divitiis adornasset. Quaelibet nova species quam invenerunt occasio fuit eis iterum omnes creationis proprietates admirandi.
Ita, boves occurrerunt, placide herbas pascentes, quae lac suis catulis dabant. Porro, praeter planitiem frumento coopertam, quae sub aura undulabat, transierunt et multarum ovium viam praeterierunt, mollium et albarum, quae eos pacifice spectabant. Pergentes per mundum ambulare, cantum avium laetum audierunt. Oculos ad caelum levantes, viderunt eas sub mollibus nubibus cremor colore rotari, dum stella solis caeruleum caelum illuminabat.
Consistebant ut varia legumina gustarent, quae omnia in forma, odore et sapore diversa erant. Inter cenam eorum, sonitum equorum multorum currentium audire potuerunt quorum iubae in vento volabant. Ulterius, ad lacum accesserunt et pisces invenerunt inter se ludentes et persequentes in aquis. Non procul a ripa silva quercuum gigantum radices egerat, quarum rami extensi velut immensa domus viridium foliorum erant.
Postea, ad campum frumenti accesserunt, cuius spicae sole ingurgitatae erant. Aliquot sues ibi erant, se nutrientes. Sed omnes istae creaturae parvum coetum non solum varietate naturae suae mirati sunt, sed etiam magis perturbante communi aspectu.
Nam omnes creaturae se putaverunt esse speciem a Deo praelatam. Quaelibet suum proprium talentum ut causam specialis favoris adducebat. Boves multos fetus suos laudabant, oves lanam suam, aves alas suas, equi celeritatem suam, pisces suum maris dominium, maximam orbis terrarum regionem, quercus inaequalem diuturnitatem suam, frumentum, fructus et legumina sapores et odores suos varios, porcus potentiam suam...
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:53 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput IV - « Dubium »
1 Parva cohors constituit paulisper consistere. In colle viridi consederunt, ubi pulchra florum genera crescebat, et unde apes nectar colligere veniebant. Aura levis perflavit, herbas leviter flectens. Aves cantabant. Stellae creaturas illuminabant dum res suas deponerent et in circulo sederent. Animi eorum omnes tristes erant, quia omnes eandem quaestionem meditabantur.
2 Omnes species, quas convenerant, peculiari dono ornatae erant. Boves, animalia quae placide herbas pascebant, magnam familiam habebant. Oves mollis ac densae lanae erant. Pennae avium ad mundum volando peragrandum utebantur. Equi, nobilia et impetuosa animalia, celeritate fulguris currebant. Pisces vastorum oceanorum domini erant. Porci potentes et feroces erant.
3 Etiam plantae singulis talentis ornatae erant. Quercus longaeva erat, cuius magnitudo solum cum ipsa longivitate contendere poterat. Triticum mirum in modum multiplicabatur, lata spatia tegens. Maizium frugibus vita refertis exundabat. Fructus dulcem saporem habebant, legumina etiam appetentes odores. Et parva cohors creaturarum quaesivit: Cur sua species peculiarem donum non haberet?
4 Certe, creaturae parvae cohortis manus habebant, sed eorum vires non aequabant vires porcorum. Certe, crura habebant, sed haec nec tam longe eos ferebant quam aves nec tam celeriter quam equos. Certe, procreare poterant, sed non tam celeriter quam boves aut triticum. Certe, quidam barbati erant, sed hoc erat parum solatii comparatum cum densa lana ovium.
5 Certe, vita et valetudine plenissimi erant, sed multo minus quam maizium, fructus, et legumina. Nec audebant se ipsos cum quercuum longivitate et magnitudine comparare. Omnes hae creaturae, tam animalia quam vegetabilia, gravia argumenta habebant, ut dicebant, quibus Deus illos praeferre videbatur. Eorum dona singularia erant. Tum parva cohors conata est invenire donum, quod suae speciei proprium esset.
6 Eorum species erecta stabat. Sed quid hoc eis profuit? “Nihil,” omnes cohortis sodales una voce responderunt. Manus eorum ad instrumenta fabricanda utebantur, sed quid hoc compensare potuit defectum unguium aut aliorum corporis aptitudinum? Stomacha eorum tam debilia erant ut carnes coquere deberent ad eas edendas. Et oculi eorum non tam acuti erant quam feles aut noctuae, ut necesse esset eis tenebras illuminare ut viderent. Pilus eorum non valde densus erat, quod eos cogebat ut perfugium quaererent cum pluvia, nix, aut grando cadebat, aut cum ventus nimis vehementer flarebat.
7 Hac calamitate perpendente, creaturae parvae cohortis lacrimare coeperunt. Persuasi erant Deum suam speciem contemnere, eos fastidire, eos dregs creationis suae esse. Gravissimus silentium incubuit, dum omnes se invicem spectarent, quisque in vultu aliorum responsum quaerens ad suas quaestiones. Sed hi vultus nullum responsum habebant. Solum lacrimas stillantes ostendebant.
8 Sed unus eorum ab cohorte secesserat. Ad sidera spectabat. Omnes cohortis sodales eum neglegebant, ut infirmum mente existimantes. Saepe eis dicebat “Beati pauperes spiritu…” sed nihil aliud addere potuit. Tamen, ex omnibus, solus erat qui quaerebat quid Deus vellet, pro suo fato querens. Hic homo Oane vocatus est.
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:55 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput V - « Conventus »
1 Deus respexit ad parvum coetum creaturarum qui flebant, et commotus est. Se ab Eo desertos esse sentiebant, quia singularibus talentis non praediti erant. Immo credere coeperunt Eum odisse eos, cum vero perfectissimo amore unamquamque creaturam suam diligeret. Ei pertinebant, et eos odisse fuisset partem Sui ipsum odisse. Universum, mundum, et omnem vitam creaverat, ut eos amare posset, et amavit.
2 Amore hoc, Deus unamquamque speciem creaturarum talentis instruxerat, ut unamquamque locum suum specialem in creatione Sua inveniret. Sed hoc splendidum donum manebat invisibile oculis huius parvi coetus creaturarum. Hae humanae, quarum coetus constabat, dubitatione insidentes erant, caeci permanentes ad Eius amorem. Lacrimae eorum sincerae sed iniustae erant. Tantum amari ab Eo petebant, sed non videbant Eum iam amare eos.
3 Ceterae creaturae iam consciae erant donorum suorum, sed causam eorum non intellexerant. Omnes putabant se solos esse donis Dei sic remuneratos. Alii putabant solum vim et potentiam esse dona Dei. Alii idem errorem faciebant cum velocitate, prolis multitudine, longevitate, lana, capacitate volandi, aut territorio sibi ab Eo attributo. Itaque soli se a Deo foventes existimabant et se dilectos putabant.
4 Sed hic homo, qui Oane vocabatur, portabat in se germen talanti quod Deus humanitati dederat. Paulatim, conscientiam cepit veri amoris quem Deus creationi Suae tribuebat. Incipiebat intellegere unamquamque creationis partem a Deo amari, sed nondum sciebat cur. Tum tempus suum contemplando stellas consumpsit, sperans Summum invenire, sed nihil de Dei omnipraesentia sciebat.
5 Tum Deus statuit tempus advenisse, ut locum verum in universo praeberet speciei, in qua inveniri poterat creatura quae amorem intellegeret, unicum verum vitae sensum. Tunc cogitavit creaturas suas probare debere amorem quem ad Eum haberent. Ad hoc consilium cepit omnes creaturas mundi in uno loco congregare et eas interrogare quid vita esset. Quid de eis faceret, e responsis earum penderet.
6 Ita, uno solo Dei cogitatu, omnes creaturae totius mundi de divina convocatione cognoverunt. Sine mora, iter inierunt. Erat campus viridis ingens in continente viridi. Ibi totus mundus conventurus erat ut divinam quaestionem audiret. Ibi fatum universi constitutum iri.
7 Multos annos cepit tam multas creaturas congregare. Non omnes hoc longum iter supervixerunt, sed nemo retro verti voluit. Deus in eos desiderium irrefrenabile suffuderat ad magnum congressum omnis creationis accedendi. Transiverunt maria altissima et montes altissimos, glaciem, deserta et tot loca difficillima. Nihilominus vivebant, moriebantur, edebant et procreabant, sed numquam intermitterunt progredi.
8 Et tandem advenit dies fatalis, ubi tota creatio congregata est.
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:56 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput VI - « Quaestio »
1 Maxima fuit congregatio creaturarum quae unquam facta est.
2 Plures quam miliarda convenerunt in eodem campo. Ibi convenerunt sine ulla animositate. Lupi iuxta oves, canes iuxta felibus, aquilae iuxta mures, et leones iuxta gazellas stabant. Etiam plantae repraesentatae sunt. Ita, quercus, abietes, populi, oleae, maliferae, palmae dactyliferae atque aliae arbores formaverunt maximam silvam quae umquam fuit. Flores, holera, fructus, triticum et frumentum quoque aderant. Giganteus campus erat verus sanctuarium omnis vitae, quia omnes patienter exspectabant ut Deus ad eos veniret.
3 Tum tonitrua mugiebant, nubes discedebant, et mollis lux ex spatio originem ducens caelum illuminavit. Magnus silentium cecidit super creaturas congregatas. Splendor caelestis, vox gravis, penetrans, sed mollis et serena, audita est. Vox se ita intellegi fecit: "Audite me, vos quos concepi, quia ego sum Deus vester. Sine Me non existeretis, et Mihi omnem fidelitatem debetis."
4 Deus addidit: "Aliqui ex vobis Meos dilectos esse dixerunt, sed numquam antehac alium prae alio dilexi. Tempus appropinquat ut hoc mutem. Tempus venit ut electionem faciam inter creaturas Meas. Tempus venit ut speciem unam inter vos eligam, quae 'Filii Mei' vocabuntur. Ad hanc electionem faciendam, unam quaestionem vobis proponam."
5 Deus ergo eis quaesivit: "Vivitote gratia Mei, quia ego sum creator vester. Nutriti estis, multiplicamini, et filios vestros educatis. Sed non scitis cur vivatis. Quid secundum vos, cuius rei vitam destinavi?"
6 Plurimae creaturae respondere non potuerunt. Alter alterum spectaverunt, sperantes responsum in proximis suis invenire. Piscis quidam laetus nihil dicere posse videbatur. Equus ungulis terram fricabat. Quercus curvatus, frustra responsum in radicibus suis quaerebat. Etiam columba caput scalpens in signum cogitationis apparebat.
7 Sed una creatura processit. Seipsam certam et confidentem videbatur. Ceteras species sibi iter aperire fecerunt, et mox spatium circa eam apparuit. Oculos suos ad Deum levavit, sed visus plenus erat confidentia. Respondit: "Creaturas fecisti ut se nutrirent. Fortes fecisti ut debiles devorarent. Sine dubio, quaestio est de dominatione fortium super debiles!"
8 Addidit: "Probationem volo quod ultimus speciei meae sum. Soli fortissimi in mea specie supervixerunt! Si me 'Filium Tuum' appellaveris, ostendere potero tibi quae creaturae mundum dominari debent."
9 Expectavit donec Deus eam propter responsum laudaret, sed frustra, quia Deus non respondit.
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:57 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput VII - « Amor »
1 Deus non respondit creaturae quae dominatum fortium in infirmos defendebat.
2 Se convertit ad aliam creaturarum coetum. Erat enim coetus ille ex hominibus compositus, qui orbem terrarum pervagati sunt. Deus sciebat hunc coetum sibi reiectum existimare. Hi homines putabant se omni talento destitutos esse. Crediderunt se propter suam praesumptam infirmitatem devios esse creationis. Tamen inter eos, homo qui nomen Oane ferebat, sine certitudine tamen, responsum habebat ad quaestionem a Summo Positam.
3 Quia Oane dubitavit, saepe stellas spectavit, sperans se Deum visurum esse. Deum amore sincero amavit, sed nesciebat utrum illa esset vera directio omnis vitae. Voluit bene responsum dare, sed coetus suus eum animi debilem putabat et nemo eum loqui volebat. Sed Deus omnia sciebat. Audierat querelas hominum. Praesertim autem perceperat amorem et dubitationem in corde Oanis.
4 Tum, e caelo, radius lucis effulsit et in Oane insedit. Omnes creaturae mirabantur, admirantes lumen lene, quod hominem coronabat. Se remiserunt tum, relinquentes eum solum ad Dei faciem. Ille corpus suum illuminatum curiositate contemplatus est. Deinde ad sodales coetus sui se convertit. Primum in vita sua, non potuit videre in eorum aspectu contemptum, sed tantum reverentiam.
5 Tum Deus eum interrogavit: “Et tu, homo, nullumne responsum mihi habes? Totam meam creationem convocavi ut invenirem eum qui rectam responsionem quaestioni meae daret. Venisti nec respondisti. Nunc igitur, te iubeo ut respondeas!” Tum Oane, tono creatoris sui severo territus, oculos ad eum levavit et dubitanter dixit: “Sed, O Summe, nescio an responsum meum rectum sit…” Et Deus ei praecepit: “Dic mihi et ego tibi respondebo!”
6 Tum Oane respondit: “Tu fecisti ut quaedam creaturae tuae aliae aliis nutrirentur et aliae aliis nutrimentum praeberent. Necessarium est ut venentur et occidant ut se alant. Similiter, necesse est ut pugnent ad vitam suam defendendam. Nihilominus, nemo omnino fortis est nec omnino infirmus. Nemo semper superior nec semper inferior est ceteris. Omnes sumus aequales in vita et omnes sumus humiles tui servi. Quia Tu es creator noster.”
7 “Igitur, dedisti omnia talenta tuis creaturis, unum pulchrius altero. Unaquaeque eorum locum suum habet in creatione tua. Talenta eorum efficiunt ut unaquaeque eorum locum suum inveniat. Ita, nulla creatura a Te praelata est, O Summe. Similiter omnes nos amas et nos omnes debemus Te vicissim amare. Quia, sine Te, non existeremus. Creasti nos cum nulla re ad hoc Te obligante et debemus Te amare ut gratias agamus pro hoc dono.”
8 “Certe materiae conectimur, certe legibus eius subdimur, sed finis noster est ad Te tendere, Spiritus Aeternus et Perfectus. Itaque, mea sententia, finis quem dedisti vitae est amor.” Tum Deus dixit: “Homo, quoniam solus es qui amorem intellexit, genus tuum filios meos facio. Ita, scias quod talentum generis tui est eius capacitas me amandi et invicem amandi. Ceterae species se ipsas tantum amare possunt.”
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 15421
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Lun Aoû 26, 2024 1:59 am Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Liber Creationis
Caput VIII - « Decretum »
1 Omnia alia creaturae mirabantur hoc decretum Dei ut homines filios suos faceret. Non intellegerunt amorem nec concipere potuerunt Altissimum Deum tantam ei tribuere dignitatem. Coeperunt inter se murmurare, sperantes unum ex eis posse hoc divinum arbitrium aliis explicare.
2 Tamen Deus vocem suam ad eas creaturas convertit, quae responsum ei dare non potuerant. Dixit ad eos: “Vos, qui respondere nesciebatis, tamen meos praelatos esse praetendebatis. Vestri spiritus non amplius erunt de superioribus rebus. Non ultra ad me tendent. Quia hominibus subiecti eritis, vestra natura stricte materialis erit. Oratione vos privo. Balabitis, mugietis, fremetis, hinnietis, murmurabitis, latrabitis usque ad finem temporum!”
3 Tum Deus vocem suam convertit ad creaturam quae dominationem fortium super infirmos affirmaverat. Dixit ad eum: “Cum tam certus sis de tuo iudicio, occasionem tibi relinquo ut id probet. Spiritum tuum servabis, sed corpus tuum ex umbra fiet. Sic vives, solus, inter homines, donec te liberavero ex tua tristitia. Sic, nemo te videbit et nemo te nominet, quia ego ipse decrevi te nec videre nec nominare.”
4 Deus tunc vocem suam convertit ad Oane et dixit ei: “Genus tuum filios meos feci. Nunc spiritus vestros ex corde meo facio. Differunt a spiritibus aliarum specierum quod soli erunt natura superioris, tendentes ad divinam perfectionem meam. Sic, tempus in septem partes divido, quae ‘dies’ vocantur, ut septimo quoque die conveniatis ad honorandum patrem vestrum: Me.”
5 “Sed adhuc necesse erit ut quotidie tu et tui laborent ad speciem vestram perpetuandam. Excepto eo quod non nominavi, omnes creaturas subiecisse vobis feci. Sic alios alueritis, sine ulla ab eis encouragementio ut id faceretis. Haec facultas vobis est ut vos et alias species alatis, eam ‘laborem’ nomino. Tamen, ut numquam obliviscamini hanc facultatem a me esse donum, sic vos remunerans pro bono responso Oane, labor difficilis, asper et defatigans erit. Nihilominus nolite dolere propter dolorem quem vobis infert, quia, vere, donum bonum et pulchrum vobis do.”
6 “Ut succedentibus generationibus eos qui vitam finiunt reponatis, aliud donum vobis etiam pulchrius do. Hic amor, quem a vobis exspecto, etiam vobis permittam ut in vos ipsos, in coniugio dirigatur. Mutua lenitas et desiderium erunt partes huius puri sensus, aptae mixtioni in vobis spiritus et materiae. Procreatio finis eius erit. Sed solum amor, quem ego benedixero, poterit hunc actum carnis permittere, ut vestra species in meo amore permaneat.”
7 Tum Deus duas stellas super mundum creavit. Unam, lucem radiantem, ‘solem’ appellavit. Alteram, frigus splendorem emittentem, ‘lunam’ nominavit. Deus Oane explicavit: “Vide ut tua fidelitas sit sicut filiorum erga parentes, alioquin severus ero ut quisque parens erga suos liberos. Ergo, cum quisque ex vobis moriatur, spiritum eius iudicabo, secundum vitam quam vixit. Sol cotidie mundum sua luce perfundet, testimonium amoris mei pro creatione mea. Illi ex vobis, quos ad eum mittam, aeternam felicitatem vivent. Sed inter singulos dies, luna succedet. Et illi ex vobis, qui ibi proiecti erunt, nihil amplius nisi tormenta scient."
Spyosu
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
|
|
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum
|
|
FAQ
Rechercher
Liste des Membres
Groupes d'utilisateurs
S'enregistrer
Profil
Se connecter pour vérifier ses messages privés
Connexion
