 |
L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
|
| Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant |
| Auteur |
Message |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 13167
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
 Posté le: Sam Juin 17, 2023 4:18 pm Sujet du message: |
 |
|
| Citation: | 
Hoofdstuk XV
De veroordeling tot het kruis
Nu snapt u, mijn beste kinderen, waarom ik u allemaal vertel wat er gebeurd is. Ik er immers bij, op de eerste plaatsen, achter Christos, en mijn ogen, mijn oren, al mijn zintuigen waren ontwaakt, zoals in moment van grote wanhoop.
Aangekomen in het kantoor van de procurateur, keek deze ons aan en vroeg ons: “Wie van u twee is hij die zich Christos laat noemen?”
Wij antwoordden beiden, als één stem:
“Dat ben ik, Romein!”
Jawel, mijn kinderen, ik hield zo van Christos dat ik zijn kastijding in zijn plaats wilde overnemen. Daarom heb ik geprobeerd de verdenkingen naar mij toe te trekken… Maar mijn onschuld was te groot: Pierre Ponce was niet bedrogen, tegenover hem stond een grote, jonge opstandeling, en hij was niet van plan deze zomaar te laten ontsnappen. Hij richte zich daarom tot Christos.
“Jij bent dus degene die zich de Messias laat noemen, de gids, de spiegel van de godheid? En jij zaait onrust in deze stad?”
“Jij zegt het!” antwoordde Christos.
Pierre Ponce hervatte zijn aantijgingen:
“Sinds jij in Jerusalem bent luister de stad steeds slechter. Het brood wordt oudbakken, de groenten, het vlees en de vis gaan stinken. Dat alles, omdat de mensen niet meer naar ons, maar enkel nog naar jouw luisteren. Bovendien maak jij de macht van Rome en de heidense vereringen breekbaar door over stommiteiten te debateren, zoals liefde en andere zaken waarin jij, nog iemand anders in geloof!
Zojuist heb ik een klacht ontvangen van het grote hoofd der heidense priesters. Het schijnt jij zijn offerade hebt onderbroken!
Op het gelaat van Christos verscheen een grote glimlach, voordat deze antwoordde:
“Ja, ik weet het. Uw imperium leeft als een wiel dat iedere dag moet draaien. Elk tandwiel, elk mechanisme blijft op de plaats waar het met zijn geboorte is geplaatst, en vervult dagelijks de taak waarvoor het in zijn leven is gecreëerd. En u profiteert hiervan door volkeren te onderwerpen en ze voor zeer lage lonen te laten werken. Maar ik, die de waarheid breng, ik hinder. Ik hinder het klassieke. Ik ken een jongen die van anderen zegt: De eerste die de waarheid spreekt, zal worden vermoord!
Pierre Ponce reageerde hierop: “Keur jij niet de slavernij goed? Wanneer jij je wil oplegt aan andere volksstammen?
“Nee” verzekerde Christos hem. “De solidariteit moet nu het eenvoudige karakter van de stad overschrijden! Wij zijn allen mensen en wij zijn allen Schepselen van God. Het is omwille van deze reden dat een zwerver, welke in de mijnen werkt voor minder dan 17 fl. en in een andere stad voor minder dan 18 fl., een grof schandaal kan worden genoemd!
Pierre Ponce, welke getart was door deze woorden verklaarde: “Christos, jij zult verbannen worden uit deze stad. Maak hem nu los.” Beval hij zijn wachten. “En laat de volgende zaak voorgebracht worden. Kramer tegenover Kramer. Ah, en vergeet niet Bar-Tabac te bevrijden. Het is vandaag de dag van de amnestie.”
Christos, verwonderd door het vonnis dat zojuist was uitgesproken sprak tot Pierre Ponce. “Procurateur! Jij kan me verbannen, maar in elke stad waar ik kom, elk dorp en elk gehucht zal ik hetzelfde handelen als dat ik hier gedaan heb. Ik zal altijd hetzelfde gevaar blijven voor uw imperium en uw rijk.”
Ponce antwoordde hierop: “Aangezien jij zo wijs probeert te zijn, en je hier mijn eetlust staat te bederven met je verachtelijke woorden, veroordeel ik je tot het kruis. Je zult gekruisigd worden, zoals de roeispanen in een bood!”
Pas toen merkte Ponce mijn aanwezigheid op, en hij had medelijden met mij, vanwege mijn jonge leeftijd en de tranen in mijn ogen. Hij richtte zijn blik tot één een van de wachten en zei:
“Wat hem betreft, werk hem buiten!”
Maar Christos had, voordat we werden gescheidden, de kans om mijn arm beet te pakken en in mijn oor te fluisteren:
“Mijn lichaam zal duizenden martelingen ondergaan, maar het is slechts zodat uw ziel dat niet hoeft te ondergaan. Wijdt het brood en de wijn, symbolen van mijn vlees en mijn bloed, aan allen die de ware weg willen volgen, opdat mijn offer nooit vergeten zal worden. Breng ook een eerbetoon aan hen, die door het volgen van de deugd om het leven komen, opdat de liefde die zij voor God toonden nooit verloren zal gaan. Want er is niets mooiers, geen betere hulde aan God, dan een daad van liefde waartegenover niets hoeft te worden terug gegeven.”
Deze laatste woorden werden naar mij geschreeuwd, terwijl wij werden gescheidden door wachters. Ik naar buiten, terwijl Christos verder naar binnen werd gedragen.
|
_________________
 |
|
| Revenir en haut de page |
|
 |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 13167
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 4:20 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hoofdstuk XVI
Zijn dood en opstijging naar het paradijs
Het was een gruwelijk moment! Ik werd op de straat geworpen door de wachter en deze gaf mij nog een schop na met zijn sandaal. Het was tijdens dit moment, dat mijn blik als kind had plaats gemaakt voor het inzicht. De vertrouwelijke mededelingen van Christos hadden mij tenslotte de hele onmetelijkheid laten zien van de geschiedenis van deze man.
Tranen liepen over mijn gezicht. Het kon me niet schelen. Mensen keken naar me. Sommigen met een blik van medeleven, anderen met een geamusseerde blik.
Plotseling hoorde ik, door al mijn overpeinzingen heen, een trompet schallen. Instinctief volgde ik het geluid van deze trompet, welke mij tot aan een grote plaats leidde.
Een Cohorte van soldaten van het vreemdelingenlegion, begeleidden Christos, Pierre Ponce en de grote Heidense priester welke aan het hoofd liep. Iedereen liep, met een langzame stap, naar de berg van de veroordeelden…
De stoet werd door steeds meer mensen gevolgd, en hun schreeuwen vulden de straten en steegjes, en stegen op naar de hemel. Maar niets, maar dan ook echt niets kon de stoet, welke Christos naar de berg leidde, tegenhouden. Zelfs het geschreeuw van Natchiatchia en de apostelen niet.
Samen met Christos, droeg men eveneens twee anderen weg die veroordeelt waren. Zij heetten Black en Decker en moeten gevierendeeld worden.
De beklimming was, door het warme weer, zwaar en vermoeiend. De zon straalde warm over de stad en leek het gevoel van malaise en spanning te bedekken. Maar de zon verhinderde niet dat de aankomende dood werd uitgesteld.
Pierre Ponce en de grote priester, welke niet vermoeid waren omdat zij te paard waren, bereikten weldra de top van de berg. De menigte hoopte zich op en rond de berg. Daarom werd er besloten dat deze excecutie voorbeeldig moest zijn, zodat niemand het ooit nog zou wagen de openbare orde te verstoren.
Christos werd gedurende een uur door wachters gegeseld, maar nooit ontsnapte er een kreet aan zijn mond. Hij verdroeg het erge lijden kalm en rustig.
De beulen bespotten hem en beledigden God, enkel en alleen om zijn woede te ontlokken. Maar nooit antwoordde hij, zelfs wanneer zij hem aan het kruis bonden met touwen en katrollen, volgens de wensen van de grote priester, bleef hij stil. Christos bleef van marmer voor de wreedheid van deze mannen. Hij was de enige in zijn lijden en in zijn straf, maar hij werd gesteund door het vertrouwen in God. Zijn gezicht was nog nooit zo mooi als op die dag. Zijn angst was voorbij gegaan en hij had slechts nog uitdrukkingen van diepe liefde en grote innerlijke vrede op zijn gezicht.
De Romeinen en Heidenen besloten daarom om tot de ergste dingen over te gaan. Zij spijkerden Christos op een groot kruis van hout dat men vervolgens rechtop op de heuvel zette.
En Christos hing daar, menselijk, beheerst, als een lam dat op het punt staat geslacht te worden…
Hij zou geofferd worden omdat hij de huidige valse waarden en normen van het tijdperk in gevaar had gebracht.
Christos stierf na uren van doodstrijd… doodstrijd waarin hij de Almachtige vroeg om genade te tonen voor de mannen welke rond hem stonden.
Het was pas toen het avond werd, en de lucht frisser werd, en de hemel zich verduisterd had, dat Christos zijn ziel in een laatste zucht aan de hemel teruggaf.
Toen spleet de hemel op en een grote straal van licht scheen op het lichaam van Christos, welke hierdoor met een stralenkrans werd omgegeven. Zonder dat deze halo van duidelijkheid verdween begonnen plots de hemelen te grommen en schoten er bliksemschichten naar beneden welke de daders van deze gruweldaad straften…
Angst had zich meester gemaakt van de aanwezige Romeinen en zij vluchten weg van de heuvel. Toen begon het te regenen. Het bloed van Christos werd weggespoeld en vermengde zich met het zweet en de tranen van de twee andere veroordeelden.
Maar op een gegeven moment stelde de natuur zich gerust en de regen en de bliksem stopten. Het dreunen van de donder zweeg en de wolken verwijderden zich, waardoor de straal van licht kon doorbreken door de donkere wolken, waardoor deze, samen met de regen die gevallen was, de berg verlichtte en onder water zette.
Het is op dat moment, dat wij allen stonden te baden in het licht van de Almachtige, dat een wolk van hemelse engelen naar beneden daalden. Zij namen het lichaam van de Messias, gids en spiegel van de godheid, en hesen het tot aan de hemelen, alwaar het zich kon vervoegen naast de troon van de God. |
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
|
|
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum
|
|
FAQ
Rechercher
Liste des Membres
Groupes d'utilisateurs
S'enregistrer
Profil
Se connecter pour vérifier ses messages privés
Connexion
