 |
L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
|
| Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant |
| Auteur |
Message |
Alexei Kosygin
Inscrit le: 09 Jan 2016
Messages: 879
|
 Posté le: Dim Déc 27, 2020 5:00 pm Sujet du message: |
 |
|
| Citation: |
Het Leven van Christos
Hoofdstuk XV - « De veroordeling tot het kruis »
Nu snapt u, mijn beste kinderen, waarom ik u allemaal vertel wat er gebeurd is. Ik er immers bij, op de eerste plaatsen, achter Christos, en mijn ogen, mijn oren, al mijn zintuigen waren ontwaakt, zoals in moment van grote wanhoop.
Aangekomen in het kantoor van de procurateur, keek deze ons aan en vroeg ons: “Wie van u twee is hij die zich Christos laat noemen?”
Wij antwoordden beiden, als één stem:
“Dat ben ik, Romein!”
Jawel, mijn kinderen, ik hield zo van Christos dat ik zijn kastijding in zijn plaats wilde overnemen. Daarom heb ik geprobeerd de verdenkingen naar mij toe te trekken… Maar mijn onschuld was te groot: Pierre Ponce was niet bedrogen, tegenover hem stond een grote, jonge opstandeling, en hij was niet van plan deze zomaar te laten ontsnappen. Hij richte zich daarom tot Christos.
“Jij bent dus degene die zich de Messias laat noemen, de gids, de spiegel van de godheid? En jij zaait onrust in deze stad?”
“Jij zegt het!” antwoordde Christos.
Pierre Ponce hervatte zijn aantijgingen:
“Sinds jij in Jerusalem bent luister de stad steeds slechter. Het brood wordt oudbakken, de groenten, het vlees en de vis gaan stinken. Dat alles, omdat de mensen niet meer naar ons, maar enkel nog naar jouw luisteren. Bovendien maak jij de macht van Rome en de heidense vereringen breekbaar door over stommiteiten te debateren, zoals liefde en andere zaken waarin jij, nog iemand anders in geloof!
Zojuist heb ik een klacht ontvangen van het grote hoofd der heidense priesters. Het schijnt jij zijn offerade hebt onderbroken!
Op het gelaat van Christos verscheen een grote glimlach, voordat deze antwoordde:
“Ja, ik weet het. Uw imperium leeft als een wiel dat iedere dag moet draaien. Elk tandwiel, elk mechanisme blijft op de plaats waar het met zijn geboorte is geplaatst, en vervult dagelijks de taak waarvoor het in zijn leven is gecreëerd. En u profiteert hiervan door volkeren te onderwerpen en ze voor zeer lage lonen te laten werken. Maar ik, die de waarheid breng, ik hinder. Ik hinder het klassieke. Ik ken een jongen die van anderen zegt: De eerste die de waarheid spreekt, zal worden vermoord!
Pierre Ponce reageerde hierop: “Keur jij niet de slavernij goed? Wanneer jij je wil oplegt aan andere volksstammen?
“Nee” verzekerde Christos hem. “De solidariteit moet nu het eenvoudige karakter van de stad overschrijden! Wij zijn allen mensen en wij zijn allen Schepselen van God. Het is omwille van deze reden dat een zwerver, welke in de mijnen werkt voor minder dan 17 fl. en in een andere stad voor minder dan 18 fl., een grof schandaal kan worden genoemd!
Pierre Ponce, welke getart was door deze woorden verklaarde: “Christos, jij zult verbannen worden uit deze stad. Maak hem nu los.” Beval hij zijn wachten. “En laat de volgende zaak voorgebracht worden. Kramer tegenover Kramer. Ah, en vergeet niet Bar-Tabac te bevrijden. Het is vandaag de dag van de amnestie.”
Christos, verwonderd door het vonnis dat zojuist was uitgesproken sprak tot Pierre Ponce. “Procurateur! Jij kan me verbannen, maar in elke stad waar ik kom, elk dorp en elk gehucht zal ik hetzelfde handelen als dat ik hier gedaan heb. Ik zal altijd hetzelfde gevaar blijven voor uw imperium en uw rijk.”
Ponce antwoordde hierop: “Aangezien jij zo wijs probeert te zijn, en je hier mijn eetlust staat te bederven met je verachtelijke woorden, veroordeel ik je tot het kruis. Je zult gekruisigd worden, zoals de roeispanen in een bood!”
Pas toen merkte Ponce mijn aanwezigheid op, en hij had medelijden met mij, vanwege mijn jonge leeftijd en de tranen in mijn ogen. Hij richtte zijn blik tot één een van de wachten en zei:
“Wat hem betreft, werk hem buiten!”
Maar Christos had, voordat we werden gescheidden, de kans om mijn arm beet te pakken en in mijn oor te fluisteren:
“Mijn lichaam zal duizenden martelingen ondergaan, maar het is slechts zodat uw ziel dat niet hoeft te ondergaan. Wijdt het brood en de wijn, symbolen van mijn vlees en mijn bloed, aan allen die de ware weg willen volgen, opdat mijn offer nooit vergeten zal worden. Breng ook een eerbetoon aan hen, die door het volgen van de deugd om het leven komen, opdat de liefde die zij voor God toonden nooit verloren zal gaan. Want er is niets mooiers, geen betere hulde aan God, dan een daad van liefde waartegenover niets hoeft te worden terug gegeven.”
Deze laatste woorden werden naar mij geschreeuwd, terwijl wij werden gescheidden door wachters. Ik naar buiten, terwijl Christos verder naar binnen werd gedragen.
|
_________________
Librarian of the Vatican Library | Archbishop of Utrecht | Professor at Canterbury Cathedral School | Vice-Prefect at Villa San Loyats |
|
| Revenir en haut de page |
|
 |
Alexei Kosygin
Inscrit le: 09 Jan 2016
Messages: 879
|
| Posté le: Dim Déc 27, 2020 5:02 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Zijn dood en de Hemelvaart
Hoofdstuk XVI - « Zijn dood en de Hemelvaart »
Het was een gruwelijk moment! Ik werd op de straat geworpen door de wachter en deze gaf mij nog een schop na met zijn sandaal. Het was tijdens dit moment, dat mijn blik als kind had plaats gemaakt voor het inzicht. De vertrouwelijke mededelingen van Christos hadden mij tenslotte de hele onmetelijkheid laten zien van de geschiedenis van deze man.
Tranen liepen over mijn gezicht. Het kon me niet schelen. Mensen keken naar me. Sommigen met een blik van medeleven, anderen met een geamusseerde blik.
Plotseling hoorde ik, door al mijn overpeinzingen heen, een trompet schallen. Instinctief volgde ik het geluid van deze trompet, welke mij tot aan een grote plaats leidde.
Een Cohorte van soldaten van het vreemdelingenlegion, begeleidden Christos, Pierre Ponce en de grote Heidense priester welke aan het hoofd liep. Iedereen liep, met een langzame stap, naar de berg van de veroordeelden…
De stoet werd door steeds meer mensen gevolgd, en hun schreeuwen vulden de straten en steegjes, en stegen op naar de hemel. Maar niets, maar dan ook echt niets kon de stoet, welke Christos naar de berg leidde, tegenhouden. Zelfs het geschreeuw van Natchiatchia en de apostelen niet.
Samen met Christos, droeg men eveneens twee anderen weg die veroordeelt waren. Zij heetten Black en Decker en moeten gevierendeeld worden.
De beklimming was, door het warme weer, zwaar en vermoeiend. De zon straalde warm over de stad en leek het gevoel van malaise en spanning te bedekken. Maar de zon verhinderde niet dat de aankomende dood werd uitgesteld.
Pierre Ponce en de grote priester, welke niet vermoeid waren omdat zij te paard waren, bereikten weldra de top van de berg. De menigte hoopte zich op en rond de berg. Daarom werd er besloten dat deze excecutie voorbeeldig moest zijn, zodat niemand het ooit nog zou wagen de openbare orde te verstoren.
Christos werd gedurende een uur door wachters gegeseld, maar nooit ontsnapte er een kreet aan zijn mond. Hij verdroeg het erge lijden kalm en rustig.
De beulen bespotten hem en beledigden God, enkel en alleen om zijn woede te ontlokken. Maar nooit antwoordde hij, zelfs wanneer zij hem aan het kruis bonden met touwen en katrollen, volgens de wensen van de grote priester, bleef hij stil. Christos bleef van marmer voor de wreedheid van deze mannen. Hij was de enige in zijn lijden en in zijn straf, maar hij werd gesteund door het vertrouwen in God. Zijn gezicht was nog nooit zo mooi als op die dag. Zijn angst was voorbij gegaan en hij had slechts nog uitdrukkingen van diepe liefde en grote innerlijke vrede op zijn gezicht.
De Romeinen en Heidenen besloten daarom om tot de ergste dingen over te gaan. Zij spijkerden Christos op een groot kruis van hout dat men vervolgens rechtop op de heuvel zette.
En Christos hing daar, menselijk, beheerst, als een lam dat op het punt staat geslacht te worden…
Hij zou geofferd worden omdat hij de huidige valse waarden en normen van het tijdperk in gevaar had gebracht.
Christos stierf na uren van doodstrijd… doodstrijd waarin hij de Almachtige vroeg om genade te tonen voor de mannen welke rond hem stonden.
Het was pas toen het avond werd, en de lucht frisser werd, en de hemel zich verduisterd had, dat Christos zijn ziel in een laatste zucht aan de hemel teruggaf.
Toen spleet de hemel op en een grote straal van licht scheen op het lichaam van Christos, welke hierdoor met een stralenkrans werd omgegeven. Zonder dat deze halo van duidelijkheid verdween begonnen plots de hemelen te grommen en schoten er bliksemschichten naar beneden welke de daders van deze gruweldaad straften…
Angst had zich meester gemaakt van de aanwezige Romeinen en zij vluchten weg van de heuvel. Toen begon het te regenen. Het bloed van Christos werd weggespoeld en vermengde zich met het zweet en de tranen van de twee andere veroordeelden.
Maar op een gegeven moment stelde de natuur zich gerust en de regen en de bliksem stopten. Het dreunen van de donder zweeg en de wolken verwijderden zich, waardoor de straal van licht kon doorbreken door de donkere wolken, waardoor deze, samen met de regen die gevallen was, de berg verlichtte en onder water zette.
Het is op dat moment, dat wij allen stonden te baden in het licht van de Almachtige, dat een wolk van hemelse engelen naar beneden daalden. Zij namen het lichaam van de Messias, gids en spiegel van de godheid, en hesen het tot aan de hemelen, alwaar het zich kon vervoegen naast de troon van de God.
|
_________________
Librarian of the Vatican Library | Archbishop of Utrecht | Professor at Canterbury Cathedral School | Vice-Prefect at Villa San Loyats |
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Alexei Kosygin
Inscrit le: 09 Jan 2016
Messages: 879
|
| Posté le: Dim Déc 27, 2020 5:04 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Het Leven van Christos
Epiloog
Zie hier mijn vrienden, mijn kinderen, mijn broeders. Ik heb u mijn herinneringen geleverd op het leven van deze zo wonderbaarlijke persoon. Als ik u iets verzwegen heb, is het slechts doordat ik oud ben en mijn geheugen mij langzaam in de steek dreigt te raken. Vandaag heb ik u, met de gratie van God, kunnen vertellen wie Christos was en wat er met zijn apostelen gebeurd is.
Houdt vooral zijn bericht goed in gedachten… Leef zoals hij geleefd heeft, want het is dit voorbeeld dat wij moeten volgen. Hijzelf heeft het me verschillende keren verteld:
“Dat alle mannen en vrouwen de weg volgen die ik hen getoond heb, opdat God hen rechtvaardig zal belonen wanneer hij zijn Oordeel zal geven.”
Ik zou u nog zoveel kunnen vertellen over deze man, over de geschiedenissen van Christos, over zijn debatten, over zijn woorden. Maar dit zou betekenen dat ik meer tijd en kracht moet hebben om dit te doen…
Mijn leven is als een vallende ster voorbij gegaan, en de tijd leidt ons zo snel tot de ouderdom dat wij dit nauwelijks merken.
Aldus heb ik mijn bestaan gewijdt aan het goede nieuws te brengen bij alle steden, alle republieken, alle rijken. Ik heb gereisd, ik heb gestudeerd, ik heb ontmoet, ik heb gevraagd en ik heb geprobeerd, zoveel mogelijk mijn dagen te vullen met deugd, liefde, vriendschap en vergeving. Dat was de sleutel van mijn geluk.
Ben ik het paradijs waard geweest? Ik weet het niet, want enkel God kan dat beslissen. Wat zijn beslissing ook moge zijn, ik dank hem dat mijn leven zo schitterend en wonderlijk is geweest. En ik zal hem eeuwig danken voor de ziel die hij mij gegeven heeft.
Deze geschriften zijn mijn testament aan u, mijn vrienden! Het is wat u van mij zult erven en dat ik u bij deze vaarwel zeg. Verzorg het, deel het met anderen, maak het bekend bij anderen en verbreidt het overal waar u kan.
Ah! Ik vind het moeilijk om te moeten eindigen, want ik kan me niet ontrekken aan deze zachte mystieke sfeer welke mij stevig vasthoudt en mij terugvoert naar mijn jeugd. Maar mijn ogen worden vermoeid, en het schijnsel van de kaars is niet meer voldoende om mijn perkament te kunnen zien. Mijn veer valt uit mijn pijnlijke, wankelende vingers…
En de nacht dringt mijn kamer binnen, welke me laat nadenken in het duidelijke schijnsel van de maan.
Samoht, 87 na Christos
|
_________________
Librarian of the Vatican Library | Archbishop of Utrecht | Professor at Canterbury Cathedral School | Vice-Prefect at Villa San Loyats |
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Alexei Kosygin
Inscrit le: 09 Jan 2016
Messages: 879
|
| Posté le: Dim Déc 27, 2020 5:06 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Het Leven van Christos
De 21 lessen van Christos
Hier zijn de zinnen van Christos de Wijze, opgeschreven door Samoht en doorgegeven aan ons van generatie op generatie.
Les 1: De adel is van de ziel, en het is uw hart dat u van adel moet zijn. Maar weet dat, zelfs dan, u kwetsbaar zult zijn want adel wordt vaak verwond door verachting.
Les 2: De discipelen spraken tegen Christos: ‘Leraar, deze mispunten brengen ons niet goeds, en Aristoteles waarschuwde ons tegen hen de stad schuwden!’
Christos antwoordde hen: ‘Discipelen! Leef voor anderen in plaats van te wachten tot andere voor jou leven. Het is aan de stad om een woonplaats te bieden aan de mispunten en niet voor de mispunten om de stad te helpen’.
Les 3: De discipelen vroegen Christos: ‘Leraar, nadat de Allerhoogste Aristoteles koos om ons te leren, waarom is het nodig dat hij nu u kiest om hetzelfde te doen? Was de boodschap van Aristoteles niet compleet?’
Christos antwoordde: ‘Mijn vrienden, de ziel bestaat uit twee delen: inzicht en kennis. Aristoteles kwam om inzicht naar jullie te brengen en ik breng jullie kennis. Tussen Aristoteles en mij ligt al het verschil dat bestaat tussen overtuigen en overhalen.’
Les 4: Soms, geconfronteerd met de metafysische argumenten die de discipelen lazen in de werken van Aristotelisch, gebeurde het hen dat zij ontmoedigd raakten. Zij vragen daarop: ‘Leraar, wat is, voor u, het essentiële doel van de rede?’ En Christos antwoordde hen: ‘Geloof brengt ons de waarheid. Maar om het te begrijpen, is het voor ons noodzakelijk om de rede te begrijpen.’
Les 5: En Christos zei: ‘Rede en mystiek stellen ons beide in staat om God te begrijpen, ieder van deze combineert zich in ieder van ons. Je vind je pad naar de Allerhoogste in de inspiratie die je opdoet door de rede van Aristoteles en mijn mystiek.’
Les 6: Maar Christos waarschuwde ons: ‘Rede zonder de instemming van het hart is als een lege huls. De essentie is verloren en God is groter dan de verschillen tussen partijen.’
Les 7: Christos zei: ‘De liefde die wij voelen voor onze ouders lijkt niet op de liefde die wij voelen voor onze partners nog op de vriendschap die wij aanbieden aan onze vrienden. Deze liefde is altijd aanwezig en zonder enige twijfel tussen de twee, van de ene naar de ander. Zo moet men God liefhebben.’
Les 8: Soms verslonden de discipelen het voedsel dat hun gastheren hen voorzetten. Daarna loungeden zij op hun comfortabele bedden die hen werden aangeboden. Echter, de volgende dag, verrichten zij dezelfde diensten voor hun gastheren. Maar Christos vroeg hen: ‘We eten om te leven, we slapen om te leven, we werken om te leven... maar met welk doel leven wij?’
Les 9: Soms adviseerde Christos ons: Als het leven geen betekenis voor je heeft, houdt dan meer van het leven zelf dan de betekenis van het leven. Wacht niet op de dood om te begrijpen dat je door je leven gaat naast het leven zelf. Bedenk: We zijn niet enkel geboren om te sterven, wij zijn ook geboren om te leven.’
Les 10: En met inachtneming van de instelling ten opzichte van het alledaagse leven verklaarde Christos: ‘Wacht op niets meer dan het leven. Wees niet als de lusteloze, maar wees als hen die ieder moment weten dat alles tot in het oneindige aan hen is gegeven.’
Les 11: En wanneer iemand Christos vroeg hoe men geluk kon vinden, dan antwoordde de profeet: ‘Geluk ligt in de kleine dingen, niet in de gecompliceerde logica die de mensen ongelukkig maakt. Hoe kan me gelukkig zijn als men vragen stelt over het mysterie van God met feiten zo complex dat we ze enkel kunnen begrijpen wanneer wij ons bij Hem voegen op de Zon?’
Les 12: ‘Het zonlicht zal dan onze angsten, twijfels, zorgen, vragen, haat en verdriet teniet doen gaan. Zijn hitte zal ons van alle hinderlijke zaken en kou ontdoen.’
Les 13: Over de liefde, zei Christos soms: ‘Liefde is het kind van de onconventionele personen, die nooit of te nimmer de wet kennen’. Op een dag werd een van zijn discipelen, die verliefd was op een beeldschone boerenvrouw, door haar afgewezen… toen duidde Christos aan: ‘Liefde is het kind van de verlossing die nooit of te nimmer de wet kennen’
Les 14: Tegen een aantal onruststokers die hem kwamen tegenspreken antwoordde Christos: ‘Geloof in God want buiten God en religie, bestaat er geen waarheid, niets van waarde, niets van betekenis; niets bestaat buiten God. Daartegenover, het bestaan is gratis, dus geloof in Hem en stop met het gebruiken van een falende optie.’
Les 15: Tegen de mensen die vochten zei Christos: ‘Maar je zult je naaste liefhebben, in de naam van God!’
Les 16: Wanneer hij sprak over het leven was Christos opgewonden: Dichtheid van dichtheden, alles is slechts dichtheid,’ of ‘Een mens is meer waard dan alles wat hij heeft gedaan, of dit nu goed of slecht was,’ of ‘Het leven is mij alles, alles waard; maar wanneer ik in mijn verbazende handen de twee kleine handen houd van mijn vriend dan zeg ik, niets is meer waard dan een leven!’
Les 17: Onleesbaar
Les 18: Tegen hen voor wie de Allerhoogste ontoegankelijk leek, zelfs na de argumenten van Aristoteles, zei Christos: ‘Om dichter bij god en inzicht in het universum te komen, is kunst een zekerder weg dan rede of filosofie. Stel je een lichaam voor dat aan het verteren is, de ingewanden zijn vergaan, de ogen weg gegeten door aaseters, het vlees rot weg in gedeelten… en zeg nu dat dit lichaam in staat is geweest om van anderen te houden, te denken, te voelen, de liefde te bedrijven, te huilen… maar ook om muziek te componeren, om fresco’s te schilderen, om gedichten te schrijven… werken waarvan men nu nog kan profiteren.
Les 19: Christos zei: ‘Als je je afvraagt; Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waar ga ik heen? Dan beantwoord je ze zelf: ik ben, ik kom van mijn thuis en daar ga ik weer naar toe.’
Les 20: En vaak, oprecht als hij was, stelde Christos zijn vertrouwen in ons: ‘In het hart van de onderdrukking ligt soms onze samenhang.’
Les 21: Wees voorzichtig met andere geloven, mijn vrienden… want de ketters zijn als mieren; ze kom altijd terug.
|
_________________
Librarian of the Vatican Library | Archbishop of Utrecht | Professor at Canterbury Cathedral School | Vice-Prefect at Villa San Loyats |
|
| Revenir en haut de page |
|
|
|
|
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum
|
|
FAQ
Rechercher
Liste des Membres
Groupes d'utilisateurs
S'enregistrer
Profil
Se connecter pour vérifier ses messages privés
Connexion
