 |
L'Eglise Aristotelicienne Romaine The Roman and Aristotelic Church
Forum RP de l'Eglise Aristotelicienne du jeu en ligne RR
Forum RP for the Aristotelic Church of the RK online game
 
|
| Voir le sujet précédent :: Voir le sujet suivant |
| Auteur |
Message |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
 Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:12 pm Sujet du message: [NL]Het Boek der Hagiografieën - De Oude Heiligen |
 |
|
| Citation: | 
Het Boek der Hagiografieën
Boek 1 - De Hagiografieën
De Oude Heiligen
- Anani Mhour (Eerste filosoof van de geschiedenis)
- Sint Anastasia
- Sint Andreas de Protokletos
- Sint Antiochus (Het lot van een Seleucidische koning)
- Sint Antonius de Grote
- Sint Antonino van Piacenza
- Sint Babila
- Heiligen Barbara en Monique
- Sint Benedictus (Beschermheilige van de geestelijken en het monnikendom)
- Sint Bernardus
- Sint Bertrand van l'Isle
- Sint Boulasse (Je moet verantwoord drinken en vurig bidden)
- Sint Brieuc
- Sint Catherina van Urbino (Patrones van Italië en de kunst van de geneeskunde)
- Sint Christmas
- Sint Clemens (Eerste inquisiteur)
- Sint Corentin
- Sint Dominicus
- Sint Dominique (De heilige die streed voor de gelijkheid van vrouwen)
- Sint Dwywai (De Extatische)
- Sint Franciscus
- Sint Georges van Lydda
- Sint Giacomo van Rupinaro
- Paus Gregorius VII
- Sint Gregorius van Nazianze
- Sint Guilberte van Walbrughe (ook wel La Moche genoemd)
- Sint Hildegard van Bingen (Patrones van genezers en kruidkundigen)
- Sint Hubertus
- Sint Jan (Heilige Martelaar)
- Jeanne d'Arc
- Sint Jeroen
- Sint Justinianus de Eerste
- Sint Latuin
- Sint Lazare Autun (Patroonheilige van spelers van soule)
- Sint Lodewijk (Koning van Frankrijk)
- Sint Lydia
- Sint Malo
- Sint Marcus (Patroonheilige van de zeer serene Republiek en zeelieden)
- Sint Maria van de Villeneuve (Patrones van wevers)
- Sint Maria Magdalena (Patroonheilige van bakkers en banketbakkers)
- Sint Martinus (Moed, kracht, mededogen)
- Sint Moderano
- Sint Mungo
- Sint Nicolaas (Vriend van kinderen)
- Sint Nicomachus (Zoon van Aristoteles en patroonheilige van de verminkten)
- Sint Nitouche gezicht van de Bogomielen.
- Sint Olcovidius
- Sint Origenes (Patroonheilige van seminaristen)
- Sint Orrus Ferrus (Patroonheilige van mijnwerkers)
- Sint Paternus van Vannes
- Sint Patrick (Patroonheilige van Ierland)
- Sint Paulus Aurelianus (ook bekend als Sint Pol de Leeuw)
- Sint Polin van Langres
- Sint Possidonio
- Sint Quiricus en Giulitta
- Sint Radegundis van Poitiers
- Sint Remigius
- Sint Ripolin tegen het Ahrimanisme
- Sint Samson
- Sint Stefanus van Harding
- Sint Tertullianus Apologeta, Patroonheilige van de Concorde en Carthago
- Sint Theodoor
- Sint Thomas
- Sint Tugdual van Tréguier
- Sint Valentijn (Patroonheilige van geliefden)
- Sint Vincentius
- Sint Willem
- Sint Yves (Patroonheilige van Bretagne en de juristen)
|
_________________
Dernière édition par Kalixtus le Sam Juin 17, 2023 7:17 pm; édité 1 fois |
|
| Revenir en haut de page |
|
 |
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:19 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: | 
Hagiographia van Anani Mhour
Als de laatste geleerden van mijn mensen die in staat zijn om degenen te herinneren die zoveel voor ons hebben betekend, heb ik besloten mijn gedachten vast te leggen voor het nageslacht.
Het leven van de Anani Mhour
Anani Mhour werd geboren met de liefde van God op de dag van de vernietiging van Oanylone. Hij werd geboren in een familie die de stad als een van de eersten had verlaten om een zekere dood te voorkomen. Zijn vader zou zeggen dat hij vanaf de andere kant van het meer keek terwijl de bliksem de gebouwen vernietigde totdat de overblijfselen van de stad werden verslonden en neerstortten langs de afgrond. Hij hield ervan om te vertellen dat na de verwoesting van de stad, een regenboog drie dagen zichtbaar was. Hij had gezien hoe zeilschepen veel vluchtelingen binnenbrachten, maar sommigen van hen spraken in een onbekende taal, hoewel hij wist dat ze eerder dezelfde taal hadden gesproken als hij nu sprak.
Een groep vluchtelingen die dezelfde taal spraken kwam bijeen. Maar was het nog steeds onze moedertaal, of spraken ze dezelfde taal die Oanes sprak toen de stad werd verwoest? Mijn moeder was op dat moment vijfentwintig jaar oud. Als bewaker van de grote bibliotheek redde ze veel boeken, en alleen die met de boodschap van God waren nog steeds te lezen. In feite, terwijl we allemaal dezelfde taal hadden in het verleden, veroordeelde de woede van God ons tot tientallen dialecten die mensen van elkaar scheiden. Dit dwong ons om uit elkaar te gaan in groepen die elkaar wel begrijpen om te overleven.
Eerst werd er gezegd dat alleen de rechtvaardige het overleefde. Maar we realiseerden ons al snel dat we tegen beter weten in, arrogant zondigden door te zeggen dat we beter waren dan de anderen. Al snel realiseerden we ons dat niet iedereen zuiver van hart was en de angst dreef ons om weer te vluchten in plaats van te keren tot ons geloof in God.
De eerste jaren waren moeilijk voor de overlevende, en het gebrek aan een gemeenschappelijke taal in combinatie met onze armoede verhinderde de vorming van een volk. Zo ontstonden kleinere gemeenschappen, die zich snel verenigden in stammen. Ik was twaalf toen mijn stam besloot om naar de ondergaande zon te reizen, in de hoop dichterbij te komen. God leek ons te hebben verlaten, maar we hebben hem niet achtergelaten op onze reis, in de hoop dat hij op een dag de mensheid zou vergeven omdat wij Hem zo slecht hadden gediend.
Anani, geboren als het eerste kind na de verwoesting van de grote stad, werd opgevoed als de priesters van Oanylone en tot zijn grote verrassing kon hij op zijn zevende uit Oane's boek citeren.
Toen hij tien was, bracht hij ons samen en legde uit wat we wisten uit de geschiedenis van de mensheid sinds Oane's vernietiging van de stad, en hij zei: | Citation: | | "Als deze dingen vergeten worden, maken we dezelfde fouten opnieuw. Laten we er aan werken onze Schepper te bewijzen dat Hij het waard is." Anani, hoewel de jongste van alle discipelen, overviel al snel alle andere in de kunst van het schrijven, en zijn passie voor tekenen bracht hem ertoe beide in zijn verhalen te vermengen. |
Hij was degene die de herinnering aan zijn familie vertelde door te schrijven en te tekenen. Een nieuwigheid voor ons, want de enige geschriften die we hadden gedichten waren, boekhouding van het hoofd van de stad en de heilige teksten van de tempel. Het grote boek van Oane was verdwenen met de ondergang van de grote bibliotheek, maar Anani begon dit te kopiëren uit de nagedachtenis van de Ouden door het op mooie houten planken of het in steen te graveren.
Niets bracht hem van zijn roeping af, hij ondervroeg aan de oudere en schreef onvermoeibaar hun verhalen op. Hoe maak je een boot, hoe plant je maïs of vertel je de verhalen over het leven van onze mensen sinds de dag dat onze schepper de vervloekte stad verwoestte en bedekte met een laag zout.
Er werd gezegd dat hij zo geleerd en wijs was dat hij zelf gezegend werd door Oane. Sterker nog, ik denk dat hij werd geïnspireerd door diegenen die God naar het Paradijs leidden. Veertig dagen na As Woensdag verscheen Oane aan ons.
Na de dood van Anani waren er vier generaties om te treuren en ze betreurden hem gedurende tien dagen. Op de tiende dag, zoals gebruikelijk in die tijd, werd zijn stoffelijk overschot naar de hoogste heuvel gebracht en verbrand bij zonsopgang.
De stamoudsten van de MHour hadden de woorden van de Allerhoogste gehoord, die hadden gezegd dat ze het paradijs in de zon schiepen. Om de ziel van de overledene te helpen zich bij de zon aan te sluiten, gebruikten ze de crematie vanaf nu, toen de zon de horizon nog steeds raakte, zodat de ziel daarheen kan gaan zonder de blik van de vervloekte maan te overschrijden.
Maar het vuur nam hen niet ... Een regenboog gevormd van de zon tot de bodem van de brandstapel, en de ziel van Mhour leek zich los te maken van zijn sterfelijke spiraal. De ziel keerde zich naar het licht, keerde een ogenblik terug naar de menigte en zei: | Citation: | "Huil niet voor mij, want waar ik ga, zal ik een engel onder de engelen zijn, mijn stoffelijke resten niet vernietigen, want dit zijn een geschenk van God. " Zij zijn materie en moeten terugkeren naar de materie. Vuur voor het reinigen van de onreine lichamen en begrafenis zijn gereserveerd voor degenen die in Hem geloven.
Houd de boodschap van God tot de dag dat hij zijn eerste profeet kiest. Want op deze dag zal het nodig zijn om de wezens aan Zijn woorden te herinneren die de schepping bewonen. |
Toen leek de ziel de regenboog te beklimmen om rechtstreeks naar de zon terug te keren, vergezeld door een hemelwolk. Zoals degenen die de Ouden beschreven hebben toen zeven mensen waren opgegroeid uit de stad Oanylone, net voordat de afgronden deze stad hadden opgegeten en het zout de vervloekte plaats bedekte.
Mijn tijd nadert en ik ben hier op de plaats waar de grote stad zestig jaar geleden was. Degene die de rechtvaardige maar niet aflatende toorn van onze Schepper over ons heeft gebracht.
Anani vertelde me ooit: | Citation: | | Ik hoop dat mensen zich ooit zullen herinneren dat God heeft gezegd dat schepping ondergeschikt is aan de mensheid. Maar hij zei niet dat de mensheid ongeëvenaard zou moeten zijn. Je hebt leiders nodig, maar gewoon leiders. Leiders die leven voor hun mensen, niet voor hun mensen. Ik hoop dat we ooit zullen worden geregeerd door dienaren van het volk in plaats van in het geval van de vervloekte stad van de zelfbedienden. |
Ik voltooi deze tekst door onze Schepper te vragen om mij mijn vriend wil laten zien na mijn dood, die ik liefhad als een zuster, zelfs als ik hem als zijn vrouw wilde liefhebben, maar hij had alleen de gedachte aan God en zijn dienende mensen en kon niet binden aan een persoon.
Ik leg de tekst in een gouden kist in het zout, die de plaats van de eerste stad van de kinderen van God markeert, samen met vier teksten van mijn vriend, mijn liefde, zodat ze op een dag dienen als een herinnering aan de mensheid.
Het verhaal van mijn Volk (door Mhour)
De vernietiging van Oanylone, die plaatsvond op de dag van Mercurius (Ann. Mercurii (lat.) - Woensdag) markeerde het begin van onze straf. Die dag noemden we Aswoensdag. Er waren zeven stammen die elkaar wantrouwden dit was te wijten aan een gebrek aan voedsel en de taal verschillen. Onze groep volgde de ondergaande zon en ging veertig dagen door.
In die veertig dagen hadden we heel weinig te eten. Alleen deze merkwaardig voedzame plant, die voornamelijk diende om de varkens van Master Mayhis te voeden. Wat brood gevonden op een van de schepen die de stad waren ontvlucht, en wat vis die we bij ons vertrek voor de kinderen hebben gered.
Dus vervingen we voedsel door gebed en plezier door bekering. Het volk vervloekten zichzelf omdat het de voorkeur gaf aan het plezier van gebed en contemplatie.
Op de veertigste dag verscheen Oane aan ons. Degenen die zijn beeld in de Grote Tempel zagen, herkenden hem onmiddellijk en vielen op hun knieën. Ze sloegen elkaar op de borst en smeekten Hem om ze voor God te gebruiken.
Oane ging naar mijn vader en zei: | Citation: | Mhour, uw zoon is de eerste geboren sinds de dag van de as. U hebt uw stam veertig dagen lang tot ontbering en gebed gebracht zonder ooit aan uw eigen welzijn te denken. Weet dat uw gebeden zijn gehoord en dat morgen een rijke dag zal zijn voor uw volk. Ze zullen ophouden met klagen over de fouten van de ouden, zoals Onze Schepper me vertelde, "Ik zal een ieder beoordelen naar het leven dat hij heeft geleid." En niet naar de zonden van hun vaderen.
Zij moeten de toekomst ervaren en niet rouwen om het verleden. Wees de leider van uw volk en leer uw zoon de weg te openen die naar onze Profeten zal leiden.
God eist niet meer dan je Liefde, en je kunt het alleen aan Hem geven als je Zelf liefhebt, als de boeteling vergeven wordt voor je fouten, maar als je hen verdrijft die terugvallen tegen het Woord van God.
Morgen is een geschenk van God. Maak een feest, want het is de dag van de Vernieuwing. Laat de laatste veertig dagen niet de rest van je leven bepalen. Zoek niet naar God in pijn, maar vergeet niet te hebben geleden om niet te verliezen. Ik zal u uw leven in rust laten voortzetten en een feest maken met alles wat over is van eten en wijn. |
Morgen is het de dag van de Vernieuwing, dus mijn stam maakte het feest van de Vernieuwing overmorgen na het verschijnen van Oane. Degenen die nog brood hadden deelden het met hun buren, zelfs de wijn werd verdeeld tot de laatste druppel, en die dag was de eerste dag van vreugde sinds Aswoensdag.
Die avond sliep iedereen net als ik, als een baby, en met het ontwaken van de zon, zagen de mensen een bron die in de buurt stroomde, en niet ver van ons kamp was een oase van fruit en dieren.
In het midden van de oase stond een standaard waarop het tablet van Oane was bevestigd, waarop de geboden van God te zien waren. Deze steen is door de vingers van de Schepper gegraveerd en aan de eerste kerk toevertrouwd, zodat niemand vergeet dat wij door de liefde aan de scheppingswet gebonden zijn. Deze steen, die met de stad vernietigd had moeten worden, was onbeschadigd, maar geschreven in een taal die we helaas niet meer konden lezen. Maar het zal niet opnieuw gebeuren dat we de Wetten van de Allerhoogste zullen vergeten. Daar, vlakbij de tribune, had mijn volk zich nu in de meerderheid gevestigd. Meer dan veertig jaar hebben we er in vrede en geluk gewoond. Hier bidden we tot God om Zijn vergeving.
Andere stammen trokken verder en staken zelfs de zee over om de mensheid als onderdeel van de schepping uit te breiden. Maar wij, de stam van Mhour, blijven op deze heilige plaats.
De drie stellingen van Anani Mhour
Van zijn leven, zullen zijn drie belangrijkste stelling worden herinnerd.
De eerste stelling zou een bron van de niet-amiliale hiërarchie kunnen zijn. | Citation: | | God, de Schepper van de wereld, is de Vader en iedereen moet Hem liefhebben, vrezen en respecteren. Net zoals elke zoon en dochter dat doet ten opzichte van hun Vader. In het algemeen is het als de autoriteit van de Vader over Zijn Kind, het gaat over allen die gezag hebben over hun dierbaren - die gezagsdragers worden ook gevreesd en gerespecteerd. Maar als de Vader zijn kind moet beschermen, vraagt het gezag van de ander (de 'aanvaller') dezelfde verantwoordelijkheid. Daarom moet hij die het gezag over een ander op zich neemt, zowel de eer als de verantwoordelijkheid aanvaarden die met dat gezag gepaard gaat. |
De tweede stelling van het Mhour was dat God vriendschap beloont met de eeuwigheid der dingen. | Citation: | Oane zei op een dag, op de dag van de bouw van onze eerste stad, "Door Liefde en Complementariteit kunnen we het bereiken, want onze Schepper wil ons allen in het leven verenigen als nederige dienaren van de schepping.."
Dit is een universele waarheid en we zijn deze regel vergeten. De Almachtige straft ieder van ons, die meester wil worden en van zijn broer een dienaar voor God wil maken. De liefde voor het delen van onze kennis noopte de mens tot het uitvinden van de Schrift om aan deze kennis vast te houden. Maar vergeet niet, Schrift zonder liefde is alleen een gevolg van droevige en betekenisloze woorden. Het is dus de liefde voor het schrijven, die een werk zijn betekenis geeft, en de liefde voor het lezen, dat deze tekst niet wordt vergeten.
Alles wat gedaan wordt om te overleven moet gedaan worden in Liefde en vriendschap. Als de mortel tussen de bakstenen geen liefde en vriendschap heeft, zal het huis bij de eerste wind instorten. |
De derde stelling, zijn meest geliefde, is de stelling die zegt: Degene die het Woord beheerst heeft veel macht, maar deze macht moet gebruikt worden voor het goede en de vrede. | Citation: | Ik zal u het verhaal vertellen van Ocless, die een nobele dame was met de kracht van het woord, maar ze gaf de voorkeur aan het zwaard.
Ocless was de matriarch van een grote maar vergeten familie. Telkens als een gesprek niet in haar voordeel was, trok ze haar zwaard en plaatste het voor haar, waarbij ze het topje van het zwaard op haar tegenstander richtte. Al snel ontwikkelde de discussie zich in de door de dame gewenste richting en schalks legde ze haar zwaard weer in de schede. Haar familie verdween omdat er niemand was die haar durfde tegen te spreken. Ze kon alleen maar op haar fouten aandringen en haar familie failliet laten gaan. Het was onmogelijk voor haar verwanten om te leven, anders dan in voortdurende angst voor het zwaard van Lady Ocless.
Iedere man en vrouw heeft de plicht om de mensheid te redden in de ogen van God, en daarvoor moet je doen waarvoor de mensheid is uitgekozen: "zorg voor Gods schepping". De mens moet daarom graag zijn buurman helpen. Want men kan alleen Liefde geven als men ook openstaat om Liefde te ontvangen.
God, in Zijn grote wijsheid, gaf ons het Woord en meer. Hij gaf ons de kans om het Woord te gebruiken om Liefde, vriendschap en geluk te verspreiden.
Het is dus onze plicht om het Woord te gebruiken om onze medemensen te troosten en gelukkig te maken. Maar het Woord is ook een krachtig wapen en het zou goed zijn als degenen die de sleutels houden niet gewapend zouden kunnen zijn. De mens is gemaakt van Lichaam (materie) en Ziel (geest). Daarom zijn er twee soorten wapens, een op basis van de Ziel en de andere op het Lichaam.
Het door God gegeven wapen van de Ziel is politiek, prediking en diplomatie. Dit wapen moet het wapen van het Lichaam verslaan, dat bloedvergieten en haat brengt. Om te voorkomen dat het zwaard uit zijn omhulsel wordt getrokken. Het is een voordeel dat degenen die spreken geen zwaard dragen. |
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:27 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiografie van Sint Bernardus
Het zeer verheffend, inspirerend en devotionele leven van Sint-Bernardus, de stichter van de Cisterciënzer orde (ook wel "Orde Cisterciensis"), de heilige van de kruisvaarders en de Ridders van God.
Zijn begin
Bernardus werd geboren in 1090 in Dijon, hij had een invloedrijke vader in het hof van de hertog van Bourgondië en een moeder van een grenzeloze barmhartigheid, zij samen behoren tot de adel. Ecelino, zijn vader, was een man van oude en legitieme cavalerie. Hij was trouwe dienaar van God en een waarnemer van de justitie. Bernardus bracht zijn jeugd door met vele broers en zussen, zijn ouders zorgde ervoor dat hun kinderen de beste zorg en aandacht kregen. Zij zorgde dat hun kinderen later het beste en vroomste onderwijs konden volgen. Dit hielt vooral kunst en oorlog-beleid in. Zij leerde de kunst te waarderen en de retoriek toe te passen, dat zou het later nuttig zijn. Voor die tijd, had Bernardus zijn moeder een droom dat de toekomst voorspelde van een speciaal kind. Ze droomde dat ze was bevallen van een grote sterke leeuw, en hij had een lichaam van goud, met uitzondering van de achterkant die was wit. Met een diepe angst gecreëerd door deze droom, ging ze een geestelijke raadplegen, met de profectie van Oane zei de Allerhoogste: "De taal van de leeuwen van God zal worden gekleurd met het bloed van vijanden.” De vrouw keek vol angst en onrust. “Wees niet bang, jij bent de moeder van een groot en edele leeuw, die de bewaarder van het huis van God zal zijn en die de grote brult tegen de vijanden van het geloof bezitten. Het zal inderdaad een opmerkelijke predikant worden, en als leeuw, een goddelijke taal spreken. Hij zal mensen met wonden van de ziel genezen. " De vrouw besloot, om God eer te geven, een kerk te laten bouwen in Dijon die later het seculiere clerus zal dragen door de geestelijkheid en de reguliere zorg van Sint-Bernardus. Bernardushad ondertussen een reputatie van bekwame spreker en vrome student. Hij was zuiver en geloofde oprecht in God, ondanks de aandacht van de vele meisjes door zijn schoonheid.
In zijn twintigste jaar had Bernardus het plan om zich terug te trekken uit de wereld en hij slaagde er in om in korte tijd zijn broers, familieleden en een aantal vrienden te overtuigen om mee te gaan. In dit eerste apostolaat, toonde hij zijn krachten en liefde voor God. "Er is al iets bijzonders in deze wereld en het zou zeker onvoldoende zijn om op de kracht van eem "genie", beroep te laten doen om een soortgelijke invloeden uit te leggen. Zou het niet beter zijn om de werking van de goddelijke genade te herkennen, de mens te leren kennen en die te scheiden van de apostel. De apostel straalt in overvloed, hij communiceert als een kanaal, op basis van deze vergelijking zal later de profeet Aristoteles, die door slechte invloeden werd beheerst, denken dat dit van toepassing is op alle heiligen?” Enige tijd later, koos Bernardus de geestelijke weg van de Cisterciënzer orde, opgericht kort na een breuk met de Dominicanen. De ordewas uitgestorven.
Zijn talenten als prediker was uitstekend en al snel werd hij opgenomen in de Cisterciënzer orde. De Cisterciënzer orde werd steeds belangrijker toen Sint-Bernardus gelovigen van alle achtergronden van het monastieke leven vroeg aan te sluiten bij deze orde. Natuurlijk kreeg hij veel gehoord en kwamen er vele gelovigen op af. Sint-Bernardus schreef een stuk, waarin hij de oprichting van een Cisterciënzers abdij in zijn geboorteland Bourgondië voorgestelde: De Abdij van "De Bussière” op Ouche. Terwijl de gelovigen nog steeds aandachtig luisterde naar zijn woorden, en leren over de angst voor ketters, werd de eerste dienst van “De Bussière” georganiseerd in samenwerking met de plaatselijke adel. De eerste die gehoor gaf aan de oproep van Sint-Bernardus was Baron Sombernon. Hij stelde een van zijn landgoederen, in de buurt van Dijon, beschikbaar en stichtte een abdij. Bernardus was hier gauw over eens en zegende de Baron tijdens een mis, gevierd bij de abdij. Er woonden veel gelovigen in de Bourgogne, die automatisch werden aangetrokken door Bernardus, die de eerste abt van “De Bussiere” succesvol opnam. De rijkdommen van het abdij stegen hiermee aanzienlijk. De abdij van “De Bussière” wortel zo snel in Bourgogne en de opening van een school in de abdij droeg bij aan zijn reputatie en ook aan het aantal gelovigen die in Bourgondië onderwezen. Dankzij roem in zijn ambt, kwamen een aantal edelen de abdij te bezoeken voor hun pensioen. Door deze aandacht werd Bernardus steeds beroemder en rijker.
De abdij “De Bussiere” op Ouche.
Zijn bekendheid bereikte pausen en pastoren. Zo ook bereikte het Rome, waar Bernardus uiteindelijk werd uitgenodigd. In Rome, maakte hij gebruikt van bibliotheken en werd wijzer en bewuster gemaakt van de boegbeelden van de religie van de tijd. Hij overtuigde zijn toespraak voor de pausen door een aantal trouwe mannen en vrouwen van de Cisterciënzer orde. Echter, de Abdij herinnerde Bernardus voor andere taken. Terug in “De Bussiere”, begon hij diplomatieke betrekkingen met de jonge en snel groeiende geestelijkenmilitaire orders, opgericht in de leer van Kyrene. De sterkste orde die Bernardus graag hielpen heette de Romeinse Militaire Orde, die nog steeds diep geworteld is in de abdij van “De Bussière”. Ze droegen bij aan de school die zelfs vandaag de dag bekend staat als “De Bussière.”
Zijn militairgeestelijke toewijding
Met deze alliantie van ridders, wist Bernardus de hele wereld te overtuigen van de goedheid van deze militaire tak in de kerk. Zijn vader hielp hem met deze overtuiging. Hij heeft uitvoerig de theologische geschriften onderzocht, dat leidde tot zijn beroemde essay: Geheiligd en rechtvaardigde geweld, theologische referentie van alle ridders van God.
| Justitie, geweld en de Heilige (uittreksel) a écrit: |
Deze woorden van Sint-Bernardus op de "Ridders van God" zijn om elk Aristoteles eraan te herinneren dat het leven een strijd is voor God, waarvan de uitkomst vast staat, maar wordt verkregen tegen een prijs van grote vreugde: de gave van ons leven. (...) Want niet voor niets draagt hij het zwaard: hij is de uitvoerder van de goddelijke wil, of om de daders te straffen of om het goede te verheerlijken. |
De paus Honorius II benoemde een raad van geestelijke ordes, Bernardus raakte verleidt om te predikte voor de erkenning van de verschillende geestelijke ordes. Hij had veel invloed en was misschien de machtigste van de raad. Hij overtuigde de koningen van Frankrijk en Rome (de heilige Germaanse keizer) en Zijne Heiligheid van deze groepen gelovigen die vochten voor het belang van God. Eerste de man van de vrede, Bernardus schreef een document aan de militairgeestelijke orde, het ontwerp was de afweging van de monastieke ideaal en het ridderlijke ideaal. Dit legde de basis voor wat in de toekomst de Romeinse Congregatie van de Heilige Hosts zal worden
In de raadszaal, werd Bernardus geconfronteerd met Abelard, een donker, maar invloedrijke theoloog, overtuigd van de nietigheid van de mens, maar ook orthodoxe, die Bernardus antwoordt;
| Citation: | | "Zouden Gods geheimen worden bijgewerkt en mogen de hoogste vragen naar de hemel worden gegooid?" |
Aan het eind van deze raadsvergadering, probeert Bernardus de ridders van God te overtuigen van een tocht naar het Heilige Land. In de paas-aristotelis, predikte Bernardus een kruistocht in Vezelay over de idealen van eenheid en vrede. Met Kerstmis, predikte hij in Speyer. Hij was ook betrokken in Mainz, in een uitbarsting van menselijke goedheid, om de slachtingen van Spinoza te voorkomen door vriendjespolitiek van de hoge heren daar. Bewonderd door Bernardus, zullen vele de paden naar het Heilige Land volgen om in de kruistocht voor God te strijden.
| Citation: | | “Hen die kwaad doen, worden afgevoerd uit de buurt van de stad van de Heer, zij die proberen om de kostbare schatten te stelen dat Aristoteles in Jeruzalem voor de mensen bewaart, degenen die de heilige plaatsen verontreinigen om het heiligdom te eigenen van God. Dat de twee zwaarden van de gelovigen worden opgeheven over de hoofden van vijanden die tegen het geloof van God wil vechten, "dat de landen nooit hoeven te zeggen: Waar is God?" |
Tijdens de reis, ontmoette de ridders van God vele pelgrims en gelovigen die zich bij hen voegen. Ze gingen eerst door Dalmatië en kwamen aan in Griekenland, waar ze in groepen op zoek gingen naar de heilige plaatsen die vermeld stonden in de Vita Aristoteles voorafgaand aan de hervorming. Een groep ging naar Thésallonique waar ze werden begroet met voorzichtigheid om uiteindelijk tot de poorten van Constantinopel te komen waar Aristoteles les gaf in een ziekenhuis. De inwoners behandelen hun gasten als hun broeders, ondanks de andere godsdienst. De andere ridders volgde hun route tussen de valleien en vlaktes van Anatolië. Na een lange reis kwamen zij aan bij Antiochië, waan zij zich verplichten om een stoet te maken, met de steun van enkele Aristoteles vrienden die trouw bleven aan het ware geloof.
Sint-Bernardus predikte voor een kruistocht in “De Bussiere” .
Kort na, het enthousiasme over hun geloof, vielen de kruisvaarders Antiochië aan. De averroïsten vochten dapper terug en verraste de kruisvaarders met hun sterke verdediging, maar ze vochten met weinig enthousiasme en overtuiging, terwijl de kruisvaarders onvermoeibaar leken. Door het enthousiasme van zijn troepen, sprak Bernardus, alsof hij iets wilde bewijzen aan iedereen:
| Citation: | | “Ze leven zonder dat er iets van eigen inzicht of eigen wil in zit. Gewoon gekleed en met stof bedekt, zij worden verbrand door de zon, op zoek naar trots. Dat is de aanpak van deze strijd. Ze proberen zich te wapenen met geloof binnen en buiten het ijzer, hun wapens zijn hun enige versiering , ze gebruiken hun moed in de grootste gevaren, zonder angst voor de dood. Hun vertrouwen in God van de hemelse machten, en het vechten voor zijn zaak, ze streven naar een zekere overwinning of een eervolle dood. O, het gelukkige zult leven, waar u kunt wachten voor de dood zonder angst, vol verlangen met vreugde, en vol met vertrouwen!” |
De gevechten werden voortgezet en het onschuldige bloed stroomde over het heilige land, maar Bernardus was ervan overtuigd dat dit de wil van God was. Eindelijk, na maanden van intense gevechten, werd Jeruzalem weer van Aristoteles, het Heilige land was verovert. De kruisvaarders pakte verschillende relikwieën, daarmee richtte zij tal van forten en het Heilige Land werd onderverdeeld in verschillende provincies. Ondertussen hadden de West-Aristotelessen een grote vloot voorbereid waarmee de kruisvaardigers, waaronder Bernardus, naar huis terug konden keren.
Zijn apostolaat
De pausen vreesden Bernardus net als vorsten, vol jaloezie waren zij als zij gingen spreken, Sint-Bernardus was ook een groot prediker, een schrijver van groot kaliber, die een asceet en een mysticus leven leidde.
Veel later, werd Bernardus gevraagd te kiezen tussen twee pausen die beweerde de verkiezingen te hebben gewonnen in het conclaaf. Dit waren Anaclet en Innocentius II. Bernardus beslist in het voordeel van Innocentius II, omdat hij het talent diplomatieke kunsten had, verworven door ervaring. Bernardus trad toe tot de koning van Frankrijk en de keizer en reisde vele Italiaanse steden af. Na deze laatste reis van Sint-Bernardus, abt van “De Bussière”, trok hij zich terug in zijn abdij met de Cisterciënzer broerders.
Sint-Bernardus besteedde zijn laatste jaren in “De Bussiere” aan zijn opleiding om op diverse gebieden, inclusief de keuken en de landbouw om zijn kennis uit te breiden. Dit deed hij in het domein van de abdij. Hij vroeg veel over het leven, over geloof en rouwde wat hij niet had kunnen bereiken in zijn leven. En bidde voor zijn opvolgers.
Bernardus nam een beslissende rol in controversen van zijn tijd, maar hij was een predikant in plaats van een theoloog, maar zijn daden geven hem de titel Dokter van de Kerk. Zijn leer, zijn acties, weerspiegelt de inspiratie van een mystieke natuur en contemplatief. Hij was fel tegen alles wat niet vroom was. Tegen alle ketterijen en tegen alle onbezonnenheid. Sint-Bernardus was niet de oprichter van de Cisterciënzer orde, maar haar leider, de grootste glorie: Het voorbeeld van de Cisterciënzer orde, de 'witte monnik' die grondig gerenoveerd had – en de geestelijke vroomheid was.
Altijd informeerde hij naar de verschillen van andere geestelijke orden: hij heeft nooit opgehouden om kritiek te leveren. Hij las vaak de regel van Benedictus: overvloedig voedsel, koketterie, gewoonten en kansen van het prinselijke leven, onder bepaalde kloosters, hun decoraties, schilderijen of sculpturen die de Bijbelse boodschappen moeten oproepen, maar niet trouw zijn aan God.
| Sint-Bernardus a écrit: |
"O ijdelheid der ijdelheden, maar nog meer zinloos dan tevergeefs: de kerk schijnt gebrek te hebben aan van alles in haar armen. Niet om de enorme verhoging van uw welsprekendheid, hun enorme lengte, hun buitensporige breedte, hun weelderige inrichting en de aangenaamheid in hun schilderijen, waarvan het effect is op hen de aandacht van de gelovigen vestigen voor meditatie. " |
Bernardus in “De Bussiere” nam zijn laatste adem op een koude dag in januari 1153, nadat hij gezalfd was. Hij liet meer dan 160 monniken bekeren, terwijl de nieuwe Cisterciënzer familie al bijna 350 abdijen hadden. Zijn relikwieën, bestaande uit zijn soutane, zijn harnas, zijn mijter en Crozier, en zijn woorden, zijn gevestigd in de Abdij van “De Bussière.”
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:31 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiographie der Heiligen Boulasse
De jonge Boulasse werd geboren in 552 in Beaune in de Bourgogne. Zijn ouders waren heidenen en hadden een herberg: "Taverne van de verzorgende “. Ze waren ernstige en respectabele mensen, maar ze geloofde niet in de kerk. Door hun goede taverne en hun goede zakken werden zij erg beroemd. Niemand lette meer op hun afkomst.
De geestelijken probeerde wel altijd de ouders van Boulasse in de kerkelijke leer te krijgen.
Tijdens de lange nachten zat Boulasse meestal aan zijn opleiding van theologische leer. Discussies voeren deed hij dagelijks. Hij werd door deze opleiding in contact gebracht met de kerk.
Omgerekend en zeker in zijn geloof verliet Boulasse zijn ouders en koos de weg van de Kerk. Het was gekomen door een monnik die hem onder zijn hoede nam en hem de leer liet zien.
Hij voelde een drang om zijn nieuwe geloof te prediken en liet zich in het geheim tot priester wijden in 582. Hij had een verbod van zijn ouders om zich tot dit geloof te bekekeren gehad maar de liefde van het geloof was te sterk. Met een paar monniken, openden ze een taverne "Het Juiste Denken" waar ze de zondagsschool hielden en praatte over het geloof, zo werd hij ook gedoopt door pastoor van Macon.
Ze pakken het groot aan en veel mensen verkozen het om in God te gaan geloven. Organisatie hielpen hen en al gauw was het een groot rad dat in de stad mensen trok.
Na de vele gelukken in Macon, voelde Boulasse de behoefte om te reizen en de boodschap van Aristoteles door te geven. Vrienden van Boulasse hielpen hem met de voorbereidingen voor de reis. Ze kochten een kar vol met brood en wijn en Boulasse reisde naar het land Serg via Alamand.
Maar de bewoners waren minder enthousiast over zijn prediking en ze merkte dat ze te maken met iemand uit het land van een wrede koning. Hun koning Childehald weigerde om valse goden te aanbidden. Onverschrokken sprak Boulasse verder in het openbaar, hij bouwde de eerste kerk in Keulen en wilde een taverne open om zijn heilige taak te ondersteunen.
Childehald hoorde veel over de prediken. Hij arresteerde Boulasse en wilde hem veroordelen voor hoogverraad. Hij wilde dit openbaar doen zodat zijn volk hiervan zou leren. De beul gaf hem een sterke wijn te drinken in grote hoeveelheden, maar Boulasse verzwakte niet. Hij werd ondersteund door Aristoteles, die hem dapper droeg over deze marteling.
Childehald was woedend en wilde hem laten verdrinken. Hautes-Côtes nam hem van de koning over.
Toen de groep vertrok met Boulasse als gevangene straalde zijn gezicht van geluk. Childehald kwam tot bekeer omdat zijn volk in opstand kwam tegen het onheil dat hij over Boulasse uit wilde spreken.
Hij liet Boulasse vrij om te gaan en staan waar hij wilde.
Sindsdien werd Boulasse een Heilige en een voorbeeld voor de herbergiers. Vaak moest hij hard werken. Het is dan ook niet ongewoon om als proost te roepen:"Laat Boulasse met u zijn! "
Religie:
• Het hoofd van de heilige wordt bewaard en vereerd in de Basiliek van Keulen.
• Het hart en de lever van de Heilige werd ingezegend in Macon en wordt bewaard in de schatkamer van de kerk in de stad.
Aanbidden van de Heilige:
De cultus van Sint-Boulasse is verdwenen in Keulen en Macon sinds de zesde eeuw en de relieken van de heilige worden altijd gebruikt tijdens de processie van zegen op de wijngaard in Macon gehouden op elke tweeëntwintig September van het jaar voor de oogst.
| Citation: | • Hij moet gelukkig zijn en lachen met de gelovigen ondanks zijn plichten.
• Ik zal mijn geloof niet ontkennen voor alle wijnen wereld!
• Echt zo'n geluk kan alleen maar goddelijk zijn! Vergeef ons voor onze blindheid Boulasse! (Childehald voor de gemartelde lichaam van de Heilige)
• Beter bier in het lichaam dan in het lichaam in de kist.
• Je moet met maten drinken en vurig bidden.
• Ik heb meer hart dan lever, maar ik kan verteren als het gezegd wordt uit liefde voor de Allerhoogste.
• Als Christos geen vrouwelijke priesters wilde had hij dat gezegd.
• Ongeloof wordt veroorzaakt door een crisis in het geloof, te veel drinken en een maag die van streek is.
• Als Onze Schepper wilde dat vrouwen geen kinderen mochten krijgen, had hij hen niet vruchtbaar gemaakt.
• Ik heb respect voor de wetten gedicteerd door het geloof, maar als de Kerk weigert vrouwen in het priesterschap te wijden, gebruiken ze de keizer en niet God.
• Misschien dat er op een dag wel vrouwelijke bisschoppen zullen zijn…
• Wie beter dan een vrouw kan een man leiden?
• Een teken van een taverne: "Het huis geeft niet aan de rijken, maar biedt water en brood aan de armen" |
Symbool: zes rozen
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:36 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiografie van Sint-Dominique
Dominique was geboren in 1302 in Chinon in Anjou. Dochter van vrome ouders, haar tante was de moeder-overste van het klooster “de Zusters van Aristoteles” in Chinon.
Geboren met de voorschriften van Aristoteles en Christos, besloot ze, op de leeftijd van vijftien jaar, met haar tante naar het klooster te gaan en non te worden.
Ze verdiepte zich in de studie van de heilige teksten en werd al snel de best opgeleide zuster. Moeder-overste gaf haar dan ook, voor vijfentwintig jaar, de last om de vieringen voor te bereiden, om de griffier binnen het klooster te helpen en bij het onderwijzen van haar collega’s te helpen. Deze taken waren nodig voor de studie theologische eruditie unanimenent. Haar werk werd gewaardeerd door haar zussen.
Haar kennis van de Schrift was zo goed dat de pastoor van Chinon vaak op bezoek kwam om met haar te studeren.
Een oprechte vriendschap werd geboren tussen deze twee mensen die zich wijdden aan de vervulling van Gods werk.
De parochianen van Chinon begonnen ook te komen om haar te adviezeren in haar werk voor God.
Toen haar tante overleed in 1335 kozen de zusters een nieuwe moeder-overste.
Maar het ongeluk bracht dat toen in abatit in Frankrijk een verschrikkelijke oorlog begon van honderd jaar.
Chinon was binnengevallen en geplunderd door de Engelse ...
Vanuit Anarchy verspreide deze aanvallen zich.
Maar op Chinon was de geruststellende aanwezigheid van Moeder Dominique een zegen voor de gelovigen die vaak naar haar verhalen luisterde.
De geliefde Pastoor van Chinon stief jammerlijk in die tijd. In die tijd van nood, moest de bisschop van Angers vluchten uit zijn bisdom. De parochianen van Chinon bleven zonder priester ...
Het onmogelijke was gebeurd. Hoewel het verboden was in die tijd voor vrouwen om de parochianen te leiden. smeekten zij Dominique om in Chinon hun pastores te worden.
Deze gebeurtenis maakte Dominique van slag. Ze ging bidden om God te vragen haar paden te verlichten. Toen verscheen Galadrielle de aartsengel in haar droom die zei:
| Citation: | “Dominique, heeft God gewild dat vrouwen worden uitgesloten van het priesterschap? Hij maakte ons als man en vrouw gelijk. Dat is waarom de mens als vrouw in staat moet zijn hun leven te wijden aan God net als een man dat kan, en dus het bereiken van de dezelfde functies in zijn kerk.
God wil niet dat vrouwen buitenspel worden gezet.
Dominique, je bent het toonbeeld van de vrouw en je verdient de hoogste ambten. Daarom zal je een voorbeeld zijn voor de komende generaties.
Dominique, je kan in alle vertrouwen in gaan op het aanbod van de parochianen.
God is met u!” |
In de ochtend, toen Dominique bij de parochianen was. Stemde ze in om hun pastores te worden.
Dominique vervulde haar rol met zoveel vroomheid dat iedereen blij was dat zij de pastores was.
Dominique trok naar Anjou, waar ze preekte voor duizenden gelovigen om hen hoop te geven.
De oorlog leek eindeloos, en Dominique werd ouder ... Al snel kwam er een opvolgster voor haar die Karen heette.
Toen Dominique stierf in 1393, werd het nieuws met grote droefheid ontvangen door de mensen in Anjou en er ginge vele naar haar begrafenis.
Het nieuws bereikte ook Rome. Zij besloten om een onderzoek te starten naar Dominique.
De Romeinse gezant kwam in Chinon achter de waarheid over Dominique en hij werd ontzet van verbazing. Hij besloot om Karen te berechten en nam haar mee naar Rome om te worden veroordeeld voor het negeren van het kerkelijk recht. Ze had de plaats ingenomen van een priesteres die geen zitting mocht nemen.
Aangekomen in Rome, werd een proces gestart tegen Karen. Ze vertelde vurig alles wat Dominique gedaan had voor de kerk. De Kardinalen werden getroffen door de oprechtheid van dit meisje en besloot op onderzoek uit te gaan.
Gedurende vele jaren verdedigd Karen Dominique vurig, toen de parochianen van Anjou haar verhaal bevestigde met feiten.
In 1418, na het Concilie van Konstanz, was Dominique zalig verklaard. De Kerk erkende dat vrouwen zouden worden begroet als gelijk aan mannen en dat zij voortaan alles konden doen wat de mannen ook konden doen.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:40 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiografie van de heilige Stefanus van Harding
"Gescheiden van het lichaam naar verschillende delen van de wereld, zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden door de ziel ...
Wonen in dezelfde buurt, met dezelfde gewoonten. "
Het heilige leven van de heilige Stefanus, de stichter van de Cisterciënzer orde (Ordo Cistercensis), schrijver van de cisterciënzer regels en het Handvest van de Liefde. Hij die zijn hele leven werkte voor het vervullen van de ideale monastieke gesteld door Sint-Benedictus.
Dit is het werk van Monseigneur Zaguier Bouviers, volgens vele verhalen van de tijd, en geschreven in de Cisterciënzer abdij van Sint-Arnvald Noirlac.
Eerste jaar
Sint-Stephen is geboren omstreeks 1060 in Dorset, het zuidelijke deel van Albion, in de oude en adellijke familie van Harding. Niemand weet veel over zijn ouders, behalve dat zijn vader een beheerder was. Hij werd bewonderd en geliefd door zijn huurders, voor wie hij was erg gul was. We weten ook dat Stephen een goddelijke opvoeding kreeg. Veel steun kreeg hij in zijn opleiding. Tot het punt waar zijn kennis hogere steeg dan de lokale goddelijke autoriteiten.
Stephen Harding steeg in zijn donkere kant van het leven in het monastieke leven. Dank zij het goed werk van de monniken toentertijd weten wij veel over het exacte leven van hem. We weten dat hij de Benedictijner abdij van Sherborne stichten op een leeftijd van vijftien jaar. Na een snelle goed opleiding, werd hij opgevoed door vader Roger, broer van Lisieux. Deze was van Noorse afkomst. Zijn kennis in de christologie maakte deze man erg vredelievend. Stephen bleef voor vier jaar in het klooster in Sherborne. Vurig bidde hij onvermoeibaar uren achter elkaar. Deze vier jaar gebuikt hij om alle boeken uit het klooster te lezen en hiervan te leren. Hij werd de beste geleerde in het klooster. Bovendien moest er na de dood van de abt van Lisieux, een nieuwe abt worden aangesteld. Richard de MacGroar, een Schot, werd benoemd tot de nieuwe abt voornamelijk door zijn erudiet. Hij had iets tegen de Fransen. (De franse cultuur was vooral op een bepaalde plek te blijven en die te aanbidden) En inderdaad MacGroar wilde zijn kloosterleven vooral rondtrekkend inrichten. Op de een of andere manier kunnen we zeggen dat het een voorloper was van het concept internationaal. Zijn invloed was groot en zijn bijnaam werd Sint-Etienne met als grootste taak de Cisterciënzers te leiden.
- De Benedictijner Abdij van Sherborne -
Echter, Saint Etienne bleef niet lang in het klooster, omdat de abt hem in die tijd een opdracht gaf om naar het seminar van Winchester te rijden. Gregorius VII stuurde brieven rond om de opleiding van priesters te verbeteren. Dit leek hem essentieel in de strijd tegen het nicolaisme en simonie. Stephen was in staat om het aristotelisme als leer aan te bieden de meest vooraanstaande theologen. Stephen ontdekt de futiliteit van de benedictijnse monastieke ideaal en hij probeerde dat te veranderen.
Stephen wilde graag een eigen klooster bouwen. Hij slaagde erin om een ziekenhuis te vinden onder het gezag van een belangstellende. Zij was de enige echte baas van het ziekenhuis waar zij geneeskunde gaf. Andere pogingen voor meer belangstelling viel in het water. Een nieuwe abt slaagde erin MacGroar en Aldobrandeschi Nicolo, een Italiaanse, naar Sherborne te sturen omdat zij het niet eens waren met de ideeën van Stephen.
Canterbury en Rome
Sint-Stephen verhuisde vervolgens naar Canterbury. Waar hij de zetel van het primaat kreeg. Die was geplaatst onder de bescherming van de nieuwe aartsbisschop, Boudewijn van Exeter, in de buurt van de koninklijke familie in Normandië. Stephen werd seculiere geestelijke, terwijl de aartsbisschop hem onderwees als decanaat van de kathedraal. Stephen Harding was toen vijfentwintig jaar. De theologen van de stad, en zijn collega's van het klooster van de kathedraal, bleven door brieven op de hoogte van de gebeurtenissen in Rome. Sint-Etienne was ondertussen bekend geworden door zijn preken en werd hoge heer van koning Hendrik II.
Tot slot, stelde Boudewijn voor aan Stephen om een bedevaarttocht naar Rome te maken. Enthousiast ging hij dit gelijk bespreken met zijn ideale theologen. Stephen bereide zijn reis voor en legde wat geld apart voor de tocht. Daarna luisterde hij naar het koor van de Kathedraal.
Zijn reis begon met een oversteek over een groot kanaal. Het water kabbelde rustig toen Stephen overstak. Vervolgens ging hij naar Parijs waar hij een korte stop nam. Stephen ging praten met de theologen van de stad, hij werd hier erg verdrietig van. Ze hadden vreemde ideeën die niet te hervatten waren. Zijn reis ging door naar Rome langs vele Italiaanse steden. In Boulogne ging hij weer praten met de theologen. Deze waren veel vriendelijker dan diegenen in Florence. De weersomstandigheden zaten mee waardoor de reis snel vorderde.
Aangekomen in Rome, verdiepte hij zich een boek over Aristoteles. Hij ontdekte de boeken van lofzang en Aornos stoel. Vol plezier las hij deze boeken, maar na af loop was hij zeer teleurstellend in de boeken. Er zaten weinig tot geen argumenten in om de ideeën te ondersteunen. Toch maakt hij vrienden met de aartsbisschop van Lyon en primaat van de Galliërs, Hugh van Bourgondië. Daarna werd Stephen bekend door zijn verhalen, maar ook en vooral dankzij de theologische debatten die hij organiseerde. Deze leidde hem ook binnen de theologische faculteit van Rome. Hij ging zelfs in de pauselijke entourage, maar zijn ideeën waren een beetje teveel in de aristotelisme leer. Dit leverde hem kritiek op, en uiteindelijk gaf hij de voorkeur de aartsbisschop Hugh te volgen die terug naar zijn bisdom ging.
Molesme en Citeaux
Til op de Via Agrippa werd bereikt zonder problemen, de regio was moeilijk begaanbaar. Aangekomen in Lyon, maakte Stephen kennis met Robert de Molesme, die net zo heilig en nobel was als hij. In feite had Robert ook gehoopt op een kloosterleven. Hij had deze plannen ooit eens werkelijk gemaakt de abdij van Molesme. Echter, deze laatste was in grote problemen. Het was opgericht op een berghelling, een land dor en ver van een stad. Eigenlijk een plaats die niemand kende, de abdij was dan ook gezonken in verlatenheid. In eerste instantie bestond het slechts uit hutten van takken, rond een kapel gewijd aan Sint-Hubert. Al snel, werd het een huis met nieuwe monniken. Maar de vele mensen konden niets tegen de somberheid doen. Deze monniken werden wanhopig maar bleven trouw aan de Benedictijnse Regel van Sint-Benedictus. Stephen, echter beloofd om te komen en Robert te helpen bij de Molesme. Na enige tijd kwamen ze erachter dat het niet zo makkelijk was.
De twee monniken hadden een droom om een abdij te vinden op een vruchtbare aarde en droomde dat hij veel bezocht werd. Samen wilde zij een aanvraag indienen voor een nieuw klooster op de plek waarvan zij gedroomd hadden. Stephen moest echter men ervan overtuigen dat zijn ideeën, door hun originaliteit, maar ook door de ernst ervan, snel moesten worden behandelt. De vazal van de keizer heette Renaud de Beaune. Stephen verleide hem met vele verhalen over de toekomst van het klosster. De Vicomte uit Beaune bood hem een vruchtbare grond in het midden van een groot bos.
- Abdij van Citeaux -
Met een aantal monniken van Molesme, stichtte Stephen Harding en Robert de abdij van Citeaux. Er werd hard gewerkt op de landen eromheen om de abdij te kunnen bouwen. Ze verkochten het hout en waren in staat om stenen te kopen voor fundamenten voor hun abdij. In het eerste jaar slaagde de monniken erin om te profiteren van velden. De oogst was heel groot. Ze profiteerde erg van de velden om de abdij heen.. Met een drie-velds techniek zijn de monniken erin geslaagd om veel groente te oogsten. Het overige verkochten ze op de markt voor nog meer geld. De structuur was er, alles ging in harmonie.
Echter, het begin van Citeaux was niet altijd gemakkelijk. Als er onenigheid was in de nieuwe abdij, was het vooral over wie de abt zou worden van de Molesme Robert of Stephen Harding. De monniken werden verdeeld in twee facties, en de chaos was compleet tot de wijze Sint-Etienne besloot om zijn broer te herkennen als abt, om een einde te maken aan de verdeeldheid van de zogenaamde, niet al de Cisterciënzers, aanpak.
De monniken van Citeaux Molesme kwamen tot bekeren en vroegen Stephen Harding om hem als hun abt te accepteren. Stephen Harding en Robert waren in staat om samen de abdij te leiden.
Het Handvest van Liefde
Na het vertrek van Robert, werd abt Stephen uitgeroepen bij acclamatie. Hij benoemde zijn broer Alberic als prior van de abdij. Ondertussen was de Cisterciënzer kloosterorde bekend in heel Frankrijk. Er was dringend behoefte om de structuren van de orde bij te werken. Stephen schreef de nieuwe structuren op.
De nieuwe regel van de Cisterciënzer orde luidde: liefde, die bestaat uit het geven aan de armste en de weigering en afwijzing van het egoïsme, als voorbeeld, dat is de naleving van een gedragscode van eer en geloof.
- Scel hoofdstuk van Citeaux -
De abt van Citeaux, was bewust van de orde en de goede werking van het abdij. In de charter stonden dan ook bestuurlijke maatregelen. Hij was de eerste die deze regels vaststelde. Zo kon een Cisterciënzer abdij alleen worden geopend als drie monniken in dezelfde regio waren, en met instemming van de moeder-overste. De nieuwe abdij werd zo de dochter van de moeder abdij. Daarna maakte hij regel voor de werking van de verkiezingen voor de abten, de functies en de status van elk aanwezige in een abdij.
Sint-Etienne, wilde aangeven dat de Cisterciënzer regel het belangrijks was. Hij noemde het caritatis Carta of het handvest van Liefde.
Sint Bernard en zijn vorig jaar
De Cisterciënzer abdij bloeide en werd steeds belangrijker. De Cisterciënzer hervorming interesseerde veel mensen en de meest gerespecteerde theologen kwamen vaak in de abdijen.
Het is duidelijk dat de orde elk jaar nieuwe leden kreeg. Het was een komen en gaan van veel aanwezigen. Ze wilde allemaal in deugd leven en hoop krijgen. Vaak ging de jonge adel van hun geboortestad Dijon op avontuur in de Cisterciënzer orde. En Sint-Etienne die nog steeds bewondert werd was dik tevreden over de abdij. Sint-Bernard die briljant werd gevonden promoveerde en kreeg de meest belangrijkste taken van de abdij. Sterker nog, hij werd zelfs benoemd tot rector van de abdij, als een soort rechterarm van Alberic. Verantwoordelijk voor de viering van de kantoren, preekte hij elke zondag, de deugden en de voordelen van het Cistercianisme, en zijn kwaliteiten maakte hem een erg professionele man. Sint-Bernard ging naar Sint-Etienne die toestemming vroeg om naar een abdij-meisje op het land van de “Bussière in Ouche” te reizen.
- Sint-Bernard in de “Bussiere” -
Stephen, wilde graag een tweede abdij onderworpen aan de Cisterciënzer regels. De nieuwe abdij was slechts de eerste van vele, en dankzij de maatregelen van Sint-Etienne met betrekking tot het uitbreiding van de abdijen.
Sint-Etienne werd te oud om de Cisterciënzer orde nog te leiden. Ondanks zijn leeftijd bleef hij hard werken. Geleidelijk aan gaf hij zijn taken aan Alberic, die de derde abt van Citeaux werd, maar ook andere jonge mensen toonde enthousiasme en motivatie.
Tijden het mediteren was het gebied van de abdij prachtig te zien.
De dood
Sint-Stephen Harding, oprichter van de Cisterciënzer Orde en schrijver van het Handvest van Liefde, overleed vredig in zijn slaapkamer op de Cisterciënzer abdij, omringd door zijn broers van de cisterciënzer familie. De dag van zijn verlies was in mei terwijl de bomen en struiken van het gebied in bloei stonden. Zijn vrienden en familie weenden om zijn dood, en verscheidene hoogwaardigheidsbekleders, goddelijke of seculier, woonden zijn begrafenis bij.
Hij werd begraven in de abdij van Cîteaux, en ze markeerde de plaats van zijn graf door een steen dat werd gemaakt door een Bourgondische beeldhouwer. Zijn hart bleef in het lichaam, wiens heiligdom werd ingediend in het Aartsbisschoppelijk Sint-Jean-Baptiste de Lyon, zijn mijter werd gegeven aan de abdij van de “Bussière in Ouche, en zijn stok werd aangeboden aan de jonge abdij Noirlac.
Attributen
Sint-Stephen Harding wordt vaak afgebeeld met mijter en staf en vaak in zijn handen een model van de abdij van Cîteaux als herinnering dat hij de oprichter was. De algemene verschijning is vrij eenvoudig, en doet denken aan zijn gelofte van armoede.
Religie
De geschiedenis van de relieken van Sint-Stephen Harding is bijzonder. Eerst werden zijn lichaam, zoals de abdij van Cîteaux, verwoest door de Armagnacse stam in de burgeroorlog. Zijn hart bleef alleen over. De bisschop van Bouviers gaf later pas de betekenis aan het hart, waardoor die later bezocht kon worden in de Sint-Stephen's Toren. Zijn mijter werd op zijn beurt weer gebracht tot Noirlac. Nadat deze in verschillende plaatsen gelegen heeft. Deze laatste twee overblijfselen zijn nog steeds in Noirlac te vinden.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:48 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiografie van Sint-George van Lydda
Sint-George is de beschermheilige van ridderlijkheid en Gens d'Armes, het symboliseert de overwinning van goed tegen kwaad, de overwinning van het geloof op de creatie van kracht van het geloof en moed.
Het hertogdom van Lyon en de Ost-Dauphine noemde hij zijn thuis.
I - Oorsprong
George werd geboren rond 275 na Christos, in het midden tijdperk van de verspreiding van het geloof, in de provincie van Cappadocië. Zijn familie was rijk en van hoge rang. Bij de dood van zijn vader nam zijn moeder Polychronia hem mee naar Palestina, zijn geboorteland. Daar leerde ze hem de deugden van de rede onderwezen door Aristoteles, en geloof in de liefde van God gepredikt door Christos.
George groeide uit tot een jonge man van fijne verschijning en een goed stel hersenen. Op zijn achttiende jaar, besloot hij een militaire carrière voort te zetten en trad dienst in het Romeinse leger om de vrede van de Romeinse landen en hun inwoners te verdedigen. Al snel kwam hij in goede aarde met de Praetoriaanse Garde. De keizer zelf liet hem promoveren omdat hij zo goed werk leverde.
II - George en de "Draak" van Berytus:
Terwijl George terug keerde naar Cappadocië, na een succesvolle campagne in Mesopotamië tegen de Perzische koning Narses, stak hij de regio van Berytus door waar een leger huis hield. Een wrede man met de naam NAHF had een bijnaam "Draak”, zoals in het Fenicisch, "NAHF" "slang" betekende. Plunderaars van NAHF woonde nu rond het moeras en waren er een aantal jaren. Ze plunderende steden bijna elke dag. Iedereen die probeerde te verzetten tegen hen werd vermoord door NAHF en zijn mannen. Om zich te beschermen tegen de verwoesting besloten de bewoners tot het brengen van twee dieren als eerbetoon om de plunderaars van de Draak te sussen. Toch kwam er een dag dat er te weinig dieren waren en NAHF begon zijn verwoestingen. De koning van dit land had een dure eer gedaan en moest elke dag een vrouw aan NAHF geven.
Weken en maanden gingen voorbij en de dag kwam dat de koning zijn eigen dochter, prinses Alcyone, naar de plunderaars als voedsel moest sturen.. Ze werd vastgebonden aan een houten paal en keek uit op de moerassen. Even later, terwijl Alcyone huilde, werd een gerommel hoorbaar. Ze dacht dat haar laatste uur gekomen was,maar het geluid kwam niet uit de moerassen maar uit een muur achter haar.. Alcyone draaide zich om en zag een ruiter lang, gekleed in het witte paard en met een speer. Hij stopte naast haar en steeg af. Een grote rood kruis versierde zijn witte ribben. De prinses vroeg hem haar leven te redden maar de rijder weigerde en vertrok. Hij zei dat zijn naam George was en hij zijn leven wijdde aan God te dienen en Zijn Woord onder de mensen te verspreiden. Voor George, was NAHF een schepsel zonder naam. Met zijn studie onderwezen door Aristoteles en Christos moest hij deze man verslaan.
Plotseling, weerklonk een gebrul door het moeras en honderd mannen gezeten op paarden verscheen in een zwarte jurk. Alle mannen droegen een wapenrusting van staalachtige mazen van een olijf groene kleur, en hun zwaarden zwaaide, zoals honderden scherpe tanden, klaar om in te hakken op George en Alcyone. Op een heuvel niet ver er vandaan stond een man. George had nog nooit een man gezien die zo smerig en walgelijk was, zijn ruige baard slikte het grootste deel van zijn gezicht waar alleen bloeddoorlopende ogen zichbaar waren. George wilde zich afhouden van dit gevecht, maar zijn strijdlust on het. Hij hief zijn speer naar de hemel en spoorde sterk zijn paard aan dat galoppeerde in de richting van de "Draak". De plunderaars probeerde hem te grijpen. George bevond zich als een gevangen in een wervelwind van woede. Waar zijn ogen rustte, was er een plunderaar klaar om te bespringen op hem, maar hij bleef standvastig. Met al zijn kracht probeerde hij NAHF te bereiken. De pluderaars werden bang van de enorme kracht van George.
Het gevecht was snel afgeglopen George zag NAHF liggen aan zijn voeten, dodelijk gewond door een speer, die doorgestoken was tot zijn keel. George bond de leider van plunderaars achter zijn paard en kwam terug met de prinses Berytes Alcyone. De “Draak” sleepte achter hen aan. Ze werden verwelkomd door juichende mensen, die eindelijk bevrijd waren van deze verschrikkelijke ramp. George bracht de overblijfselen van NAHF naar de koning, die aanbad George en zwoer dat hij en zijn mensen zich zullen bekeren in het geloof van Aristoteles. De held nam de weg naar Cappadocië.
III - Het martelaarschap van George:
Een paar jaar later, riep keizer van Rome naar Nicomedia al de gouverneurs van de provincies van het Oosten op om zijn decreten voor de discipelen van Aristoteles en Christos te verkondigen. George gaf al zijn rijkdom aan de armen, bevrijdde slaven en ging op weg naar Nicomedia om daar naar het keizerlijk hof te gaan. Daar aangekomen stond hij in het midden van een uitbouw van het kasteel en hij verweet de keizer dat deze geld afpakte van de gelovigen Aristoteles. De keizer vroeg George over zijn geloof. George antwoordde dat hij de enige ware God geloofden, dat Aristoteles en Christos de mensen deze God leerde kennen, en het is dit geloof, dat hem hier laten leiden zonder angst, om zijn klachten te richten aan de vorst. De keizer, uit angst voor onrust, wilde deze godsdienst niet erkennen en stelde hem te vrede met een onderscheiding. George weigerde en kreeg te horen:
"Uw Koninkrijk is beschadigd en zal snel verdwijnen in de mist, maar hen die een offer van lof aan de Allerhoogste brengt zal voor altijd bij hem zitten in de zon! "
De keizer beval zijn bewakers om George te slaan en sloegen ze hem. Het bloed begon te stromen, maar George weigerde om zijn geloof te herroepen. Geïrriteerd, had de keizer hem in de gevangenis gegooid, met een zware steen op zijn borst, maar de volgende dag, toen hij werd voorgeleid aan de koning, weigerde de held nog steeds met dezelfde stevigheid. Dus hij werd voordeel om aan een wiel te hangen boven een groot aantal scherpe instrumenten die maar bleef draaien. Zwaarden verwonde hem duizend keer, blauwe plekken en het knippen van zijn vlees, maar George was niet flexibel, het overwinnen van zijn pijn door zijn geloof in Gods liefde. Geconfronteerd met zoveel moed, twee soldaten knielden om te bekennen en zijn zich graag aansloten bij het Aristotelisme. Zij werden onmiddellijk onthoofd. De keizerin zelf zwoor dit geloof af.
De keizer beval George in een kuil te gooien. Bijna bezweek George onder deze nachtmerrie kuil, maar hij weigerde zijn geloof te herroepen. De menigte bewonderende voor zijn grenzeloze moed. Ze juichten en begon de Heer en zijn profeten te prijzen. Vervolgens dwong keizer hem op bloedhete ijzeren te lopen, maar George zegevierde opnieuw met zijn geloof.
De volgende dag ontbood de keizer George naar de tempel van Apollo, in de aanwezigheid van een grote menigte. George eerder de godheid en wende zich tot de kuisheid zelf.De tempel had veel beeldem, maar om de aanwezigheid en de woorden van Sint-George, braken ze in stukken. De priesters en heidenen loofde George luid en droeg hem naar het paleis. Aangetrokken door het tumult, ging de keizerin op de menigte af en te schreeuwen: "God van George, kom mij te hulp! "En zij viel aan de voeten van de heilige. Betovert gaf ze opdraacht George te onthoofde. Maar aan de vooravond van uitvoering, gaf de keizerin haar ziel aan God en stierf in de gevangenis.
De dag van zegevering kwam. Hij gaf dank aan God, aan Aristoteles en Christos voor al hun zegeningen, en vragen hun hulp voor iedereen die beroep doen op met vertrouwen haar voorspraak in de loop der eeuwen, boog hij zijn nek onder het zwaard en ging om te winnen. Zon trofeeën van de eeuwige heerlijkheid. Vanaf dat moment, een groot licht drong het tot het plein, terwijl de ziel geleidelijk aan bij de eeuwige en gelukkig leven, dat hem wachtte.
Naar aanleiding van de aanbeveling van de Sint, droeg zijn dienaar zijn kostbare relikwie naar zijn vaderland, Lydda in Palestina, waar talloze wonderen plaats vond in de grote kerk die gebouwd werd ter ere van hem.
Symbolen:
Het wordt traditioneel voorgesteld op een paard, vaak wit, met een draak aan zijn voeten, gekleed in harnas, een speer in de hand, het dragen van een kroon en een banner van zilver in keen kruis keel. Lans en kruis keel op zilveren achtergrond zijn de meest voorkomende symbolen.
De draak is een weergave van NAHF, het hoofd van het Perzische leger van plunderaars verwoeste Berytes waarna Sint-George hem versloeg in Alcyone en de mensen in deze regio bevrijde. Dit beeld is geworteld in het naam van NAHF wat "slang" betekent in het Fenicisch en kreeg de bijnaam "de draak" door de mensen van Berytus als gevolg van de verwoestingen veroorzaakte en zijn wreedheid. Geleidelijk aan, de symboliek van deze overwinning ook zou worden geïntensiveerd, met name na het martelaarschap van St. George, de Draak wordt een allegorie van Vice, de overwinning van George wordt dat van het geloof over het kwaad. Overwinnen des te belangrijker en belangrijke betekenis, omdat het licht naar het koninkrijk van Beiroet die converteert naar Aristotélicisme George van Lydda te brengen.
Dag:
Het wordt gevierd op 23 april.
Religie:
De schedel van Sint Joris in Lydda (Palestina), zijn harnas, waarvan niet bekend is dat het zijn lot heeft beïnvloed, en de speer waarmee hij Nahf neersloeg, zijn ook verloren gegaan.
Een flacon met het bloed onder de bescherming van de familie Berasategui Pern, edelen van het Koninkrijk Valencia, in ruil voor de bouw van een gedenkteken ter ere van Sint-Joris van Lydda, waar pelgrims kunnen samenkomen.
Een doek gedrenkt in bloed wordt onder de bescherming van de aartsbisschop van Tarragona en de pastoor van Castellon geplaatst om tijdens de processies aan de gelovigen te worden overhandigd.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 6:59 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiografie van Marie-Madeleine van Sainte Baume (1266 - ?)
1. De jonge jaren van Marie-Madeleine
Marie-Madeleine werd geboren op 6 Juni, 1266 in Saint Maximin te Provence, in een klein klooster net buiten de stad.
Haar moeder, Zuster Marie- Thérèse, was verantwoordelijk voor het bestellen en bezorgen van het voedsel voor de communie van de nonnen.
De geboorte van Marie-Madeleine binnen de muren van het klooster wierp vele vragen op met betrekking tot de eed van celebatie van haar moeder. Meerdere onderzoeken werden uitgevoerd edoch geen enkel bewijs van aansprakelijkheid kon worden gevonden.
Zuster Marie-Thérèse verzekerde dat ze nimmer fysiek contact had gehad met de lokale bakker, de enige verdachte, omdat hij de enige man was die zijn goederen bezorgde aan het klooster. Door het gebrek aan bewijzen werd de zuster vrijgesproken, maar de twijfels bleven. De zaak werd gesloten en besloten werd dat Zuster Marie-Thérèse haar dochter in het geheim zou opvoeden.
De opleiding van Marie-Madeleine vond dus plaats in de besloten ruimte van de kleine keuken en het kleine administratieve kantoor waar haar moeder werkte. De studie van voedselbeheer, het correcte gebruik van voedsel en de eerlijke distributie van voedsel was haar voornaamste bezigheid gedurende de eerste vijftien jaar van haar bestaan.
Marie-Madeleine kende een immense hoeveelheid recepten, van olijf salades tot vijgcakes en ook geiten hutspot en was miraculeus met betrekking tot de berekeningen. Ze was zo goed met de nummers, dat haar moeder haar volledig vertrouwde met de totale verantwoording van het beheer, zonder dit aan iemand anders te vertellen.
| Maria Magdalena a écrit: | | " Toen ik de inverse truncatie integralen bestudeerde, realiseerde ik me gaandeweg dat het niet voldoende was om exponentiële variabelen te gebruiken om de fruitvoorraad van het klooster te berekenen. Dit was een echte doorbraak voor mij!" |
2. De verbanning van Marie-Madeleine
Op de dag van haar vijftiende verjaardag werd in de kleine gemeenschap van het klooster een besluit genomen over de toekomst van Marie Madeleine. Ze kon niet met enig fatsoen een van de zusters worden, de latente jaloersheid, die zovele jaren waarde, tegen Marie-Thérèse was zo sterk dat geen zuster dat kon accepteren: waarom kon zij de enige zijn die zich mocht voortplanten en niet hun?
Dus werd besloten om het arme meisje te verbannen uit het klooster. Ze had zich nimmer voorgesteld dat er zoveel haat jegens haar was. De zuster bedachten dat 15 jaar, en met haar bruikbare kennis, de onfortuinlijke wel deze situatie zou kunnen overleven.
Aldus, op een maanloze nacht in de zomer van 1281, werd Marie-Madeleine door twee zusters het klooster uitgedreven. Ze moest een eed zweren om nooit en te nimmer te spreken over haar afkomst met niemand en tevens om nimmer weder te keren naar het klooster onder de straffe van publieke vernedering. De twee zusters brachten haar op de rug van een ezel naar de voet van de berg Saint Baume en lieten haar achter met een paar bezittingen en een kleine bundel voedsel, toen zonder een woord keerden ze terug naar het klooster.
| Maria Magdalena a écrit: | | " De angst om met haat geconfronteerd te worden is moeilijker te verdragen dan je eigen haat. " |
De eerste nacht van Marie-Madeleine, alleen in de schaduw van de massieve berg Saint-Baume, was lang en vol verbittering. Maar de volgende dag passeerde zij de top en ging noordwaarts. Dit was de enige acceptabele bestemming zonder moeilijkheden.
Na een paar dagen lopen arriveerde ze in het kleine dorpje Correns. Ze sprak met een aantal inwoners in de herberg die haar vertelde dat de Heer van Correns op zoek was naar een kok; dus ging ze naar Kasteel Gibron waar de heer woonde en ze verkreeg zonder enige moeite de verantwoording over de keukens: ze had slechts een paar minuten nodig om een salade te maken die de smaakpupillen van de kasteelheer juist stimuleerden en er was geen vraag over wie hij zou aannemen.
3. Het succes van Marie-Madeleine
Haar leven zou een handicap kunnen zijn, maar ze kon zich goed aanpassen en werd een belangrijk persoon van het kasteel met haar culinaire talenten, geërfd van haar moeder. De overheerlijke schalen die ze bereidde voor de Kasteelheer en zijn gevolg maakte haar snel erg populair en vele nieuwsgierige personen kwamen elke dag met hoop om te proeven wat Marie-Madeleine had bereid.
Haar meester, de kasteelheer, was blij om zo’n grote aanloop te hebben in zijn kasteel, maar was bang hoeveel het zou kosten om hun honger te stillen. Dus vroeg hij Marie-Madeleine om een klein gebakje te creëren die goedkoop zou zijn en tegelijkertijd smaakvol, een gebakje die overal ter wereld bekend zou zijn, opdat de heer deze kon verkopen en een substantiële winst kon maken.
Marie-Madeleine, zijnde de culinaire expert die ze was, had niet veel tijd nodig om de oplossing te vinden. Het gebakje die ze creëerde was makkelijk om te maken en economisch, maar van een hoogstaande uitmuntendheid was het gebakje dat ze had uitgevonden. Het was gevormd als een schelp, van vergulde kleur. Het gebakje was al snel zo populair dat, de kasteelheer, zijn keukenhulpje vereerde door het gebakje na haar te noemen: «Madeleine».
| Maria Magdalena a écrit: | | " Zoals hij naar me kijkt, vraag ik me af wat hij met mijn madeleines doet als hij alleen is. "(volgens een keukenhulp) |
4. De teleurstelling van Marie-Madeleine
Meer en meer mensen kwamen naar Correns om de madeleines van de Saint-Baume te ontdekken. Marie-Madeleine kwam niet meer uit de keuken, want ze moest madeleines bereiden en ondanks de hulp van al haar jongens en meisjes die haar assisteerden, had ze weinig rust: de kasteel kooktoestellen waren niet langer een geheim voor haar en Marie-Madeleine en haar succes was voortaan onbetwist.
Maar de behoefte van Marie-Madeleine’s dankbaarheid en haar wens om anderen tevreden te stellen brachten haar geen geluk. Integendeel, omdat ze de enige was die het gebak succesvol kon maken en omdat ze afhankelijk was van de bereidheid van haar meester, bleef ze haast dertig jaar opgesloten in de keukens van kasteel Gibron.
Gedurende deze periode was het nooit mogelijk om naar buiten te gaan, ze had nooit het genoegen mogen proven om een bewonderaar van madeleines te mogen ontmoeten buiten haar gastheer die de kwaliteit van haar werk controleerde. Nooit was ze in de mogelijkheid om terug te keren naar het klooster van Heilige Maximin om te bewijzen tegenover de zusters was haar mogelijkheden waren al die tijd, ze zag haar moeder nimmer weer...
| De heer van Correns a écrit: | | " Maria Magdalena heeft het veel te druk met het maken van madeleines, maar je kunt er zeker van zijn dat ze je meer informatie over haar leven zal geven zodra ze tijd heeft. " |
Ze bad naar de Meest Hoogste en tot Aristoteles, maar haar gebeden werden niet gehoord gedurende deze dertig lange jaren. Haar naam was bekend, maar niemand had haar gezien en diegene die haar gezicht hadden gezien bij haar aankomst te Correns konden zich niet herinneren hoe ze er uit zag, zo lang was het geleden dat ze voor het laatst zich heeft laten zien in vol daglicht.
Er begonnen geruchten te circuleren over haar, sommige mensen dachten bijvoorbeeld dat Marie-Madeleine nooit had bestaan en dat de kasteelheer van Correns een tovenaar was die zijn bezoekers betoverde met haar vergiftigde gebakjes. Het was bovendien dit gerucht die Marie-Madeleine’s isolatie brak. Haar afwezigheid begon de reputatie van haar meester aan te tasten, de verkoop van madeleine’s liep terug: iedereen wilde zien wie de gebakjes maakte. De aandacht was slechts gericht op haar persoon en niet langer op haar gebakjes en haar meester. Toen gaf de kasteelheer van Correns toe aan de druk en organiseerde een presentatie
5. De ontsnapping van Marie-Madeleine
Er kwamen vele mensen naar de presentatie ceremonie van Marie Madeleine op de 12de December, 1311: het hof van het kasteel Correns was overvol en er waren vele mensen allen rond het hof, en vulde elke hoek van Correns. Marie-Madeleine’s angst om haar bewonderaars te te ontmoeten was moeilijk te overkomen en ze moest de gehele nacht wakker blijven om te bidden voor de benodigde kracht. Haar meester had haar angst gevoelt en dacht aan zijn eigen belangen en had bewakers voor de keuken gepost waar ze sliep om te voorkomen dat ze zou wegsluipen voor de ceremonie. Zonder twijfel had hij de acte de présence achterwege moeten laten, want toen ze haar publiek zag gedurende de ceremonie werd ze overspoelt met wanhoop: allen waren zwaarlijvig! Jong en oud, man of vrouw, rijk of arm, allen hadden een misvormd en vet lichaam.
Marie-Madeleine begreep plots dat dit fenomeen veroorzaakt werd door madeleine’s eigen heerlijkheid gemaakt met vrij vette boter. Maar het was te laat om nu nog terug te keren, deze personen hadden er zo veel gegeten! Ze werd zich bewust van de situatie en slaagde er in om te vluchten van Correns met al de energie die ze had, terwijl ze haar achtervolgers met de maag vol met gebakjes achterliet en zij sproken nimmer weer over Marie-Madeleine.
| Gilbert Vésicule a écrit: | | " Als ik haar ooit te pakken krijg, voer ik haar mijn lul. " (gehoord op de dag van Maria Magdalena's ontsnapping) |
6. Het onderzoek van de Teutoonse Orde naar Marie-Madeleine
Ongeveer vijftig jaren later, kregen leden van de Teutoonsche Orde lucht van het verhaal en geïntrigeerd besloten ze om het verhaal nader te onderzoeken. Na het onderzoek te hebben geopend, de inwoners van Correns te hebben geïnterviewd en de archieven van kasteel Gidron te hebben geraadpleegd, kwamen ze tot de opinie dat de vermiste persoon als voorbeeld van een Aristotelaan gezien moest worden. Ondanks achtergelaten te zijn door de zusters van het klooster was het haar gelukt om bekendheid te vergaren in het hele koninkrijk. Illegaal opgesloten in de keukens door haar meester deed ze voor dertig jaar haar uiterste best om haar bewonderaars te voorzien van wat heerlijke madeleines door het ultieme offer te maken: ze leefde voor haar creaties om geluk te brengen.
Ze bewees vriendschap en zelf-opoffering door zich te geven voor het maken van haar beroemde gebakjes, van behoud door de middelen te vinden te blijven bestaan, van matiging door haar omstandigheden te accepteren en door haar meester uit te voeren, van rechtvaardigheid door zo veel madeleines als mogelijk proberen te maken opdat allen wat zouden krijgen, van genoegen terwijl ze deed waar ze het meeste van hield n.l. om te koken en van overtuiging door te geloven dat om zo te handelen zoals zij deed de wereld zou verbeteren, en tijdens al deze tijd de bewonderaars van madeleines zondigden buitenmate!
De heer van Correns bovenal: een zelfzuchtige man omdat hij alleen aan zijn eigen gewin dacht en een een jaloerse persoon omdat hij alle verdiensten van Marie Madeleine toewees. Maar de bewonderaars van madeleines ware ook niet onschuldig: egoïstische mensen omdat ze alleen dachten aan madelaines en niet aan Marie-Madeleine, gulzig om dat zij zichzelf volstopten met deze gebakjes en aanhangers van wellust door genoegens van het vlees te misbruiken.
De straf was algemeen: de heer van Corens verloor zijn enige bron van inkomsten en prestige en allen die madeleines misbruikten waren gevuld met gevuld met berouw en vol met spijt. De arme meid Marie-Madeleine, die de vernietigende gevolgen van het gebruik van haar creatie zag, reageerde logisch door die dag van daar weg te rennen. Maar ze vertrok niet zonder iets achter te laten: het is noodzakelijk om te weten dat ze succesvol was om de techniek die ze gebruikte om het beslag van de madeleines te kloppen vast te leggen in een theoretische mathematische formule: v = (Im (f *) df / dx) / |f ¦ ². Nu waren er vele schrijnwerkers die in het gehele koninkrijk die deze formule hadden gegraveerd op spatels, niemand weet waarom het nodig was om een spatel te maken, maar het feit blijft dat dit zo is. Toen Marie-Madeleine weg rende van kasteel Gibron, verdwenen al deze spatels en de formule was vergeten door iedereen! Tot, zo ongeveer dertig jaar geleden, bepaalde personen getuigen waren van een vreemd fenomeen: een spatel verscheen ’s nachts thuis (in het wilde weg), en de formule was altijd gegraveerd op de spatel. Alleen Aristoteles heeft de benodigde logica bezitten om dit fenomeen te begrijpen en snappen, wil de Heer dat de madeleines terug komen opdat de mensheid voor een tweede maal getest kan worden?
7. Marie - Madeleine's grot
Aldus werd op 24 april, 1362 een expeditie uitgezonden rond Correns om de verstopplaats van Marie-Madeleine te vinden. De berg Saint-Baule werd uitgekamd en na verscheidene maanden van niet succesvolle zoektochten stuitte de expeditie op een geïsoleerde grot, in een discrete steile helling van de berg. In de dieptes van de grot vonden ze een skelet.
Zij analyseerden deze voor een lange tijd en slaagde erin om vast te stellen dat het hier om een vrouw betrof. Toen onderzochten ze de grot nog wat meer, ze vonden de overblijfselen van een keuken met gebaksvorm in de vorm van een schelp, gelijk aan die bewaard in de vleugel “Marie-Madeleine” van het Correns’ museum, tevens vonden ze een spatel met de de bovengenoemde duistere inschrijving.
Het was een duidelijke gevolgtrekking en zo was het was gemakkelijk en unaniem afgeleid: ze waren inderdaad in bezit van het lichaam van Marie-Madeleine of Sainte-Baume! Er zal binnenkort een eeuw zijn wanneer de spatels terugkeren, de grootste wiskundigen zijn aan het werk en proberen de formule te ontcijferen.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 7:05 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiographie van Sint Martin
Het leven van Sint Maarten
Martinus (die wij later Martin zijn gaan noemen) werd geboren omstreeks het jaar 316 van de Aristotelische jaartelling in de provincië Pannonië, in het Romeinse Rijk.
Zijn vader was, net als diens vader voor hem, officier in het Keizerlijk leger.
Zijn moeder weten wij niet veel van behalve dat zij Banette genoemd werd en dat zoiets betekende als "het goede brood". Ze stierf terwijl de jonge Martin 3 jaar was, waardoor Martin's vader in de problemen kwam.
De Martini's zijn een familie die hun hele leven hebben gewijd aan het Rijk en de praktijk van het geloof van hun voorouders, die meerder goden aanbeden. Ook aanbeden zij de Keizer zelve, zodat zij eigenlijk in zonden leefden.
Soms kwamen ze, terwijl ze aan het rondtrekken waren, in contact met lokale Aristotelische gemeenschappen en kregen zij te maken met de Aristotelische riten en Heilige boodschap.
Vader en zoon reisden veel in West-Europa, van garizoensstad naar garizoensstad.
Leven in het leger
Op zijn 15de jaar kreeg Martinus de smaak voor het soldatenleven te pakken en zijn vader besloot hem daarom te verhuren als soldaat in het legioen. Daar leerde hij het echt leven als een soldaat kennen.
Tijdens zijn vrije tijd krijgt hij, net als alle andere soldaten, een klein stukje land dat hij mag bewerken. Martin begint door annexatie, goedschiks of kwaadschikt, veel buren op te kopen en maakt voor zichzelf, door middel van een sterke palissade van palen, een heiligdom waar niemand mag komen zonder het risico van Martinus' toorn. Wanneer iemand hem probeert te storen komt hij als een woedende naar buiten gestormd en vecht hij met hand en tand tegen de indringers, hoe talrijk ze ook waren. Hij houdt van de oorlog en wee hen die in de buurt van zijn zwaard kwamen.
Hij nam deel aan een campagne tegen de Germaanse heidenen en barbaren, waar hij zich onderscheidde door zijn moed en door het aantal vijanden dat stierven door zijn hand. Zijn Promotor, genaamd Marcu Bonus Pistonnus, gaf hem hierom de rang van Circitor, junior officier. Dit maakte hem verantwoordelijk voor het uitvoeren van nachtelijke patrouilles en het inspecteren van de bewakers. Het was een positie van vertrouwen die maar zelden aan jonge mannen als Martinus werd vergeven. Martinus was toen net 20 jaar.
Gallië werd aan hem toegewezen omdat hij kennis had van de Galliërs en hun gebruiken. Het was omstreeks 338 tijdens een nachtelijke patrouille nabij de plaats Amiens dat Martinus geraakt werd door Zijn Genade.
Hij ontmoette een oude man die rillend van de koud in de sneeuw zat. Martinus benaderde de man voorzichtig. Hoewel Martin, de soldaat, gevreesd werd vanwege zijn kundigheid, begreep hij op dat moment dat de vriendschap en het medeleven sterker was dan al het andere in de wereld. Geconfronteerd met de oude man, die ellendig ineen gedoken zat en de dood in de ogen keek, voltrok zich het wonder.
Martinus naderde de oude man en trok zijn zwaard uit zijn schede.
Hij ontdeed zich van zijn mantel en sneedt deze door de helft. Hij gaf de helft van zijn mantel aan de oude man zodat deze geen koud meer had. Het was vanaf dat moment dat hij zijn leven wijdde aan de armen en aan Christos. Maar het was ook in die tijd dat het Rijk werd opgeschrikt door aanhoudende aanvallen van de barbaren. In maart 354 participeerde Martinus in de Rijn-campagne tegen de Alemannen nabij Rauracum.
Zijn nieuwe religieuze overtuigingen verboden hem echter om bloed te laten vloeien en hij weigerde daarom te vechten.
Om echter te bewijzen dat hij geen lafaard was en hij geloofde in de Goddelijke bescherming, liet hij zijn lichaam als menselijk schild gebruiken.
Hij liet zich ketenen en liet zich vervolgens blootstellen aan de vijand. Om een onverklaarbare reden vroegen de barbaren hierop om vrede.
Het volgende jaar werd Martinus, tijdens Pasen, gedoopt en opgenomen in de grote Aristotelische gemeenschap.
Bisschop van Tours
Na 20 jaar trouwe dienst in het legioen ging hij met pensioen en kreeg hij een stuk land in eigendom nabij Tours in Gallië. Al snel verzamelde zich een kudde aan trouwe volgelingen zich rond Martinus. Zijn reputatie was hem na al die jaren vooruit gesneld.
In 370, te Tours, stierf de toenmalige bisschop. De mensen wilden Martin verkiezen als nieuwe bisschop, echter verkoos hij het pad vol nederigheid en weigerde hij te streven naar een positie als bisschop.
De lokale bevolking luisterde echter niet naar Martin en benoemde hem, zonder zijn toestemming, op 4 juli 371 tot bisschop.
Ondanks enkele tegenslagen door de heilige kwam zijn populariteit niet in het gedrang. In plaats daarvan verkreeg hij zo een grote status dat steeds meer mensen zich tot zijn kudde bekeerden. Martin zag dat dit een teken was en twijfelde niet aan de Goddelijke bedoelingen.
De rest van zijn leven bleef hij daarom onvermoeibaar zijn bisdom beheren en bleef zich inzetten om de heidenen in zijn bisdom de waarheid te tonen.
Hij leidde, door zijn militaire leven, een leven van strakke discipline: wakker zijn op gezette tijden, bidden, maaltijden van havermout en een glas water met azijn. Een aantal van zijn leerlingen volgden hem in deze leefwijze.
Op de vraag of Martin toch wel een genezer was? Antwoorden zijn volgelingen altijd: "Natuurlijk, hoe kunnen wij anders de wonderen verklaren die aan hem worden toegeschreven. Hij is de bron waardoor de kreupele weer is gaan lopen, waardoor de bezetene weer vrij kon leven, waardoor de melaatsen weer genazen, waardoor de kinderen weer konden leren en waardoor de stommen weer konden spreken. Hij kon zelfs op afstand genezen. Hij kon zelfs de woedende dieren kalmeren."
Op een dag, toen hij naar vogels zat te kijken die aan het vechten waren om een vis, vertelde hij zijn discipelen dat de demonen op eenzelfde manier met de zielen van de gelovigen aan het vechten waren op de Maan. Hij vertelde hen dat hij de ene vogel was en de demonen de andere vogel.
De volgende dag, uitgeput door het leven als Soldaat van God, stierf Martin in de late herfst op 8 november 397. Zijn lichaam werd, zoals dat bij veel heiligen in die tijd gebeurde, toegeëigend door de steden Poitou en Touraine en zijn lichaam werd vaak gestolen om uit de kapel waar hij lag opgebaard. Uiteindelijk werd hij begraven nabij de rivier die naar Tours loopt. Toen zijn lichaam daar begraven werd en het eindelijk de rust vond begonnen de bloemen, in november, spontaan te bloeien. Het was toen dat de uitdrukking ontstond: "De zomer van Sint Martin".
Symbolen
Religieuze De mantel, die hij deelde met de arme, oude man op de dag van zijn openbaring. Deze ligt nu in de Kathedraal van Tours.
Elementen die met de Heilige verband houden: De moed, de kracht en de compassie.
De eerste zendeling die het Aristotelisme verspreidde in Gallië.
Citaten:
- Verloren veldslagen komen vaak neer op slechts twee woorden: te laat
- Ik ben teveel gaan houden van de oorlog
- Ik ben geboren om de vriendschap te delen, niet om te haten
- Meer en meer dienen wij ons bezit te delen
- Als ik mijn vork deel, dan kunt u allen genieten
Opmerking over dit laatste citaat: Het werd uitgesproken door de gelovigen toen zij Martin wilde sterken in zijn positie als bisschop. Wij moeten begrijpen dat dit een vergelijking is. Als wij alles delen zullen wij allen het Koninkrijk van God op de Zon ontvangen.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
Kalixtus
Cardinal
Inscrit le: 24 Fév 2013
Messages: 12878
Localisation: Roma, Palazzo Doria-Pamphilj
|
| Posté le: Sam Juin 17, 2023 7:08 pm Sujet du message: |
|
|
| Citation: |
Hagiografie van Sint-Nicolaas
Kindertijd en de adolescentie
Nicolaas-Dury Damour werd geboren in maart 955 te Achouffe, in de Ardennen, het bisdom van Luik.
De Damour-Dury adel waren goede geleerden. Nicolaas was erg betrokken bij een goed milieu. Hij leerde lezen en schrijven. Zijn aard stond niet toe dat hij veel aan vechten zou doen, want hij maakte indruk met zijn beheersing van het Grieks en het Latijn. De dorp priester liet hem de heilige teksten lezen. De kleine Nicolaas was gefascineerd door Aristoteles en Christos, en was van plan om het pad van de kerk te bewandelen. Het omvat dan ook het seminar in Luik.
Hij vond geluk met Genevieve. Hij werd verliefd en bevond zich in een dilemma: zijn geloof of zijn liefde. Mystiek fascineerde de aristotelische heel erg, waardoor hij niet altijd naar zijn leraren luisterde. De aankondiging van de dood van zijn moeder was een verschrikkelijke schok voor hem. Nicolaas verliet het seminarie voor het uitspreken van zijn geloften om te leven met Genevieve. Hij bleef in Luik voor enkele maanden, Nicolaas werkt als schrijver voor het openbaar onderwijs van de monniken. Maar hij verslikte zich in de grote stad, en werd eenzaam. Hij besloot om zijn vader mee te nemen naar Achouffe.
Lijden
Op weg naar Achouffe met zijn jonge vrouw, leerde Nicolaas over de dood van zijn vader. Deze nieuwe stap was zwaar, maar Nicolaas kon het zwarte beeld door de liefde van Genevieve en vooral dankzij een sterk geloof doen verdwijnen. Hij hervatte het bedrijf van zijn vader met veel bossen, de jacht en een leisteengroeve. De rijkdom is er, maar ook het geluk toen Genevieve hem twee gezonde kinderen gaf.
In september 987, ging Genevieve terug naar Luik om haar familie te zien. Nicolaas bleef Achouffe. Twee weken later, hoorde hij dat zijn vrouw en twee zoon waren verdronken in de Maas doordat hun boot was gezonken. Dit was de fatale klap. Nicolaas had gebrek aan gezond verstand, maar zijn geloof redde hem hem! Hij was ervan overtuigd dat zijn vrouw en kinderen plaats namen aan de rechterhand van Aristoteles. Dus, bevrijd van alle aardse onvoorziene omstandigheden. Hij liet zijn zaken daar, en verdeelde hij zijn rijkdom. Op dit punt, verliezen we zijn spoor.
Het ongeluk
De legende van Sint-Nicolaas, vertelt door François de Villeret, vertelt ons dat aan het begin van de elfde maand, Nicolaas leefde als een bakker in Rochefort. Hij had geen groter plezier dan zijn kinderen te verwenen en met hun te spelen. Nicolaas had altijd zijn eigen vriendelijkheid, zijn vriendelijkheid maar ook zijn eruditie, zijn geloof en vroomheid. Hij toont vrijgevigheid in het geven aan armen. Maar Aristotelianisme zat niet te diep bij hem, bij Rochefort ging Nicolaas verder als een dwaas. Maar hij had de goede zorgen en werd altijd vergeven.
Op een dag kreeg Nicolas een mes. Hij werd vervoerd naar zijn huis, maar bleef er alleen om te sterven. De volgende ochtend, zondag in het uur van de mis, werd hij wedergeboren in de kerk. Zijn blessure was genezen zonder litteken. Hij stak het gangpad over naar het altaar rechts. Hij knielde, zonder aandacht te besteden aan de priester en begon te bidden. Er heerst stilte in de kerk, niemand durfde te bewegen, of te praten. En na een paar minuten, stond Nicolaas op en verliet de kerk. Voor de tweede keer in zijn leven, vertelde zijn geloof hem een nieuwe weg voorwaarts.
Het Apostolaat
Sinds enkele maanden reist Nicolas door de regio. Vele legenden hebben gemeld over genezingen van zieke kinderen, maar ook van giften zonder gemeenschappelijke actie. Hij kwam op een dag in Durbuy, aan de oevers van de Ourthe. Hij verzamelde de kinderen die daar woonde. Hij opende de kleine tas en begon met het uitdelen van koekjes. De tas leek te weinig te bevatten om zoveel kinderen te voeden. Maar tot ieders verrassing, hij had niet alleen genoeg koekjes, maar toen hij zijn tas liet zien leek het nog altijd vol te zijn.
Nicolaas nam de weg terug naar Luik. Voor de eerste keer, ging hij naar het graf van zijn vrouw en kinderen. Nicolaas huilde niet. Hij keerde terug naar het seminarie en voltooide zijn opleiding om priester te worden. Hij werd 15 april 1018 gewijd. Hij keerde terug naar Rochefort naar de parochie priester te worden.
Drie jaar lang, leidde Nicolaas de parochie zacht en stevig. Vóór hem, beoefende de parochianen meer traditie dan overtuiging. Maar voor zo'n voorbeeld van vriendelijkheid, gulheid en enthousiasme, begonnen ze te geloven! En Nicolaas wekte een aantal religieuze roepingen in het dorp en daarbuiten.
Traditie
Nicolaas ging 06 december 1021 heen. In Rochefort, was het verdriet te voelen. Nicolaas was geliefd en gerespecteerd door iedereen. De kinderen waren zo verdrietig om zo'n gids en beschermer te verliezen dat de bakker hen koekjes aanbad om ze te troosten.
Sinds die dag, elk jaar op dezelfde datum, bieden de mensen van Rochefort snoep voor kinderen aan. De traditie verspreidde zich snel naar de omliggende dorpen door de hele regio van Vlaanderen voor de Elzas. Sinterklaas wordt beschouwd als de beschermer van kinderen.
|
_________________
|
|
| Revenir en haut de page |
|
|
|
|
Vous ne pouvez pas poster de nouveaux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
Vous ne pouvez pas éditer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas supprimer vos messages dans ce forum
Vous ne pouvez pas voter dans les sondages de ce forum
|
|
FAQ
Rechercher
Liste des Membres
Groupes d'utilisateurs
S'enregistrer
Profil
Se connecter pour vérifier ses messages privés
Connexion
